Σπύρος Μακρής
περιεχόμενο νόησης και επινόησης, με στοιχεία δημιουργικής γραφής
Όταν ο Διοσπολίτης επισκέφθηκε για 10η φορά το Σπήλαιο των Ολύμπων στη Χίο, έλαβε από εκεί, ένα μήνυμα. Αυτό, προερχόταν από ένα σταλαγμίτη που είχε τη μορφή γυναικείου προσώπου, το οποίο «επικοινωνούσε» μαζί του με ένα τρόπο που δεν μπορούσε να καταλάβει, αλλά «ένιωθε» πως μέσα του υπήρχε το πνεύμα μιας οντότητας. Θεωρούσε πως ήταν της Ήρας και λατρευόταν σε μια πολύ μακρινή εποχή. Η οντότητα του είπε να επισκεφθεί τους Δελφούς προς αναζήτηση της «ανεμότρυπας», η οποία αποτελούσε το κανάλι επικοινωνίας της Πυθίας με τον Απόλλωνα, οπότε η πρώτη λάμβανε του χρησμούς από τον θεό.
Το 1892 Γάλλοι αρχαιολόγοι άρχισαν ανασκαφές στην περιοχή του ιερού των Δελφών με σκοπό να βρούνε κάτι που να αποδεικνύει ότι υπήρχε ένα χάσμα από το οποίο έβγαιναν αναθυμιάσεις κάποιου είδους αερίου που εισπνέονταν από την Πυθία. Είναι γνωστό ότι αν κάποιος εισπνεύσει μικρή ποσότητα π.χ. αιθυλένιο, έρχεται σε κατάσταση ευφορίας και δημιουργούνται παραισθησιακά οράματα. Οι Γάλλοι δεν βρήκαν τίποτα τέτοιο. Όμως, ο αείμνηστος καθηγητής της αρχαιολογίας και Πρύτανης του Πανεπιστημίου Αθηνών, Σπυρίδων Μαρινάτος ήταν βέβαιος για την ύπαρξή του στηριζόμενος σε αρχαίες μαρτυρίες, όπως ο Διόδωρος Σικελιώτης, ο Στράβων και άλλοι.
Κατά την επίσκεψή του στους Δελφούς το 1955, ο Μαρινάτος άκουσε τους ντόπιους να μιλούν για μία «ανεμότρυπα» την οποία απέκοψε εν μέρει η χάραξη του δρόμου. Επισκέφθηκε το σημείο. Βρήκε το χάσμα, έβαλε μέσα το κεφάλι του και αμέσως έγινε αισθητή η πνοή του εξερχομένου ανέμου. Δυστυχώς, κατά την νέα διαπλάτυνση της οδού και προκειμένου να επιτευχθεί, ανατίναξαν το βράχο και το τμήμα της οπής που είχε μείνει γέμισε πέτρες και χώματα. Η «ανεμότρυπα» είχε πια εξαφανιστεί. (Διαβάστε σχετικά: Τι Κρύβεται Κάτω από το Μαντείο των Δελφών)
Ο Διοσπολίτης ξεκίνησε την έρευνά του από την κύρια περιοχή των Δελφών. Ακουμπούσε μία-μία τις αρχαίες πέτρες και τα μάρμαρα. Λες και του μιλούσαν και του έδιναν οδηγίες, προχωρούσε προς μία συγκεκριμένη κατεύθυνση. Έφτασε στην άκρη του δρόμου όπου ενδεχομένως ο Μαρινάτος είχε εντοπίσει αυτό που πίστευε πως ήταν η «ανεμότρυπα». Σκαρφάλωσε σε κάτι κατσάβραχα και οσμίστηκε το περιβάλλον. Μετακινήθηκε μερικέ φορές ωσότου βεβαιώθηκε πως στεκόταν στο ακριβές σημείο. Μάλλον είχε εντοπίσει κάποια διακλάδωση του Δελφικού χάσματος, το οποίο δεν ήταν φανερό στα μάτια, αλλά στην όσφρηση. Πήρε βαθιά ανάσα, έκλεισε τα μάτια και σε λίγο άρχισε να μιλάει και να παραμιλάει. Μερικές φορές τα λόγια του ήταν ακατάληπτα, αλλά τις περισσότερες έβγαζαν νόημα. Όπως, ίσως, περίπου να συνέβαινε και στην Πυθία.
Στο μυαλό του, για κάποιο ακατανόητο λόγο, είχε τα «ιερά όπλα των Δελφών» που χρησιμοποιήθηκαν τα αρχαία χρόνια κατά των Περσών, των Γαλατών και άλλων εισβολέων. Αν και αυτά περιγράφονται από τον Ηρόδοτο και τον Παυσανία, οι περισσότεροι αρχαιολόγοι είπαν πως τα λεγόμενά τους έβγαιναν από τη φαντασία τους ή ότι πρόσθεταν μυθικά στοιχεία για να αυξήσουν το κύρος του μαντείου ή για λόγους ποιητικής αδείας. (Διαβάστε σχετικά: Τα Μυστικά Όπλα των Δελφών)
Σε λίγη ώρα άρχισε να περιγράφει εντελώς ακαταλαβίστικα πράγματα, πράγματα μιας πολύ προχωρημένης τεχνολογίας που διέθεταν οι αρχαίοι για την εποχή τους και ειδικά οι Δελφοί. Όπλα που προκαλούσαν κεραυνούς, σεισμούς αλλά και όπλα που μετακινούνταν μόνα τους τα οποία δεν μπορούσε να τα αγγίξει κανείς – όποιος τα άγγιζε τιναζόταν αρκετά μέτρα μακριά και πέθαινε από την δυνατή πτώση και σύγκρουση με το έδαφος, αν δεν είχε πρώτα πεθάνει από τη δυνατή ενέργεια που τρυπούσε το σώμα. Υπήρχαν και άλλα που σήμερα θα τα λέγαμε «εξωγήινα» αφού μπορούσαν μόνα τους να σκεφτούν και να διακρίνουν τον εχθρό από τα ελληνικά φύλα. Τα ιερά όπλα ενεργοποιούνταν μόνα τους και αυτόβουλα, χωρίς κάποιος άνθρωπος να δώσει εντολή ή π.χ. να πατήσει ένα κουμπί έκτακτης ανάγκης, όπως ίσως θα κάναμε σήμερα.
Δυστυχώς, μετά από τρεις Ιερούς Πολέμους, το 83 π.Χ., οι Μαίδοι, ένα θρακικό φύλο, από την κοιλάδα του Στρυμόνα, πραγματοποίησαν επιδρομή στους Δελφούς, πυρπόλησαν το ναό, λεηλάτησαν το ιερό και έκλεψαν το «άσβεστο πυρ» από το βωμό. Στη διάρκεια αυτής της επιδρομής, ένα μέρος της στέγης του ιερού ναού κατέρρευσε, μαζί και κρυφοί διάδρομοι που οδηγούσαν σε αίθουσες μέσα στις οποίες φυλάσσονταν τα «ιερά όπλα των Δελφών» με αποτέλεσμα να εγκλωβιστούν και να μην υπάρχει πρόσβαση σε αυτά. Ευτυχώς, δεν τα εντόπισε ποτέ κανένας σύγχρονος αρχαιολόγος διότι είναι δύσκολο να πραγματοποιηθούν ανασκαφές σε αυτά τα σημεία. Είναι, δηλαδή, εξασφαλισμένο πως τα ιερά όπλα είναι καλά κρυμμένα.
Φρουρούνται από δύο πανύψηλους τοπικούς ήρωες, τον Φύλακο και τον Αυτόνοο, όπως τους περιγράφει πολύ λυτά ο Ηρόδοτος, αλλά ο Διοσπολίτης έχει την αίσθηση, πιστεύει, πως πρόκειται για ένα είδος τεχνητών μονάδων που μπορούσαν να υπερασπιστούν το μαντείο. «Αυτόνοος», για παράδειγμα, θα μπορούσε να σημαίνει αυτός που έχει αυτόνομο νου, ένα είδος τεχνητής νοημοσύνης, όπως πιθανόν να χαρακτηρίζαμε με σημερινή ορολογία. Μολονότι αυτά τα ιερά όπλα εξακολουθούν να είναι και σήμερα σε ετοιμότητα, δεν είναι σε θέση να λειτουργήσουν, γιατί με την στέγη που κατέρρευσε το 83 π.Χ., έπεσαν και έσπασαν, ή κλάπηκαν και λεηλατήθηκαν, εκείνα που στέκονταν επάνω της και σήμερα θα ονομάζαμε «κεραίες εντοπισμού του εχθρού από μη ελληνική επικράτεια» μέσω των οποίων ο αυτόνομος νους, ο Αυτόνοος, θα έδινε εντολή για να βγουν τα ιερά όπλα και να αντισταθούν ή/και να κατατροπώσουν τον εχθρό.
Ολόκληρα κομμάτια αλλά και τμήματα των «κεραιών εντοπισμού» βρίσκονται στις μέρες μας σε ιδιωτικές συλλογές και μουσεία ανά τον κόσμο, αλλά κανείς δεν ξέρει ή δεν μπορεί να φανταστεί και να καταλάβει ποια είναι η πραγματική ιδιότητά τους. Αν κάποτε, έστω ένα από αυτά τοποθετούνταν οπουδήποτε στο σημερινό χώρο των Δελφών, ο Αυτόνοος θα έθετε και πάλι σε λειτουργία τα ιερά όπλα των Δελφών, τα οποία πολύ εύκολα θα μπορούσαν να απεγκλωβιστούν σε μόλις λίγα δευτερόλεπτα.
απόσπασμα από το ανέκδοτο βιβλίο νόησης και επινόησης του Σπύρου Μακρή, με τίτλο «Αθώα Γη»
diadrastika
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου