Το Παυλοπέτρι είναι η αρχαιότερη βυθισμένη πόλη του κόσμου και βρίσκεται στον βυθό της Ελαφονήσου. Αριθμεί 5000 χρόνια και ανακαλύφθηκε το 1967 από τον Νικόλάς Φλέμινγκ και την ομάδα του.Κατά την ανακάλυψή της οι αρχαιολόγοι εντυπωσιάστηκαν από τη δομή της.
Η αρχαία ελληνική πόλη διαθέτει διώροφα σπίτια, δρόμους, ακόμα και σύστημα διαχείρισης υδάτων. Όλα αυτά σε μια πόλη που χτίστηκε την εποχή του Χαλκού.
Σύμφωνα με τη Wikipedia, υπάρχουν τουλάχιστον 15 κτίρια σε βάθος 3 με 4 μέτρων και οι πρόσφατες έρευνες του 2009 αποκάλυψαν ότι εκτείνεται σε 9 στρέμματα. Αρχικά υπήρχε η εκτίμηση ότι η πόλη κτίστηκε περί το 1600-1100 π.Χ. αλλά αργότερα οι έρευνες αποκάλυψαν μέσω των ευρημάτων ότι η πόλη κατοικείται πριν από το 2800π.Χ., στην αρχή της εποχής του Χαλκού. Πιθανολογείται ότι η πόλη βυθίστηκε το 1000 π.Χ.
Παρά το γεγονός της φυσικής καταστροφής από το νερό με την πάροδο των αιώνων, η διάταξη της πόλης είναι όπως ήταν πριν από χιλιάδες χρόνια.
Παυλοπέτρι: Η έρευνα του 2009
Η έρευνα του 2009 βοήθησε σε μεγάλο βαθμό για να χαρτογραφήσει την πόλη. Είναι η πρώτη βυθισμένη πόλη που επαναδημιουργήθηκε ψηφιακά σε τρεις διαστάσεις. Η χαρτογράφηση Σόναρ με τεχνικές που αναπτύχθηκαν για στρατιωτικούς σκοπούς αλλά και για την εύρεση πετρελαϊκών κοιτασμάτων βοήθησε τις πρόσφατες έρευνες.
Από τον Οκτώβριο του 2009 και μετά, τέσσερις ακόμα επιτόπιες έρευνες είχαν προγραμματιστεί, σε συνεργασία ελληνικών υπηρεσιών. Αλλά και με τη συνεργασία διεθνών πανεπιστήμιων και επιστημόνων. Αυτές οι έρευνες περιλάμβαναν και ανασκαφές. Ενα από τα αποτελέσματα των ερευνών ήταν να αποδείξει ότι η πόλη ήταν το κέντρο μιας ακμάζουσας βιομηχανίας κλωστοϋφαντουργίας. Επίσης, στην περιοχή βρέθηκαν πολλά μεγάλα πιθάρια από την Κρήτη. Γεγονός που προδίδει πως η πόλη ήταν και μεγάλο εμπορικό λιμάνι.
Αφράτο και η υγρασία της μαρμελάδας το κάνει ακόμα πιο αφράτο
Οπότε εαν το φτιάξεις και σου γίνει και σένα τόσο αφράτο δεν χρειάζεται σιρόπιασμα Εάν όμως δεν γίνει τόσο αφράτο θα μπορούσες να το σιροπιάσεις
ΥΛΙΚΑ: 2 αυγά,
2 βανίλιες,
μισό ποτήρι σπορέλαιο (τον 200 ml),
1 ποτήρι γάλα (200 ml)
120 γρ ζάχαρη,
2 κ.γ λικέρ καρύδας,
17 κ.σ γεμάτες αλεύρι φαρινάπ,
3 κ.σ καρύδα
ΕΚΤΕΛΕΣΗ: Βαζουμε τα αυγα και τις βανιλιες στο μπολ και ανακατευουμε με συρμα Ριχνουμε την ζαχαρη και ανακατευουμε 5 λεπτα
Συνεχιζουμε ριχνουμε το γαλα-σπορελαιο και ανακατευουμε 2 λεπτα Συνεχίζουμε, ρίχνουμε 15 κουταλιές αλεύρι και ανακατευουμε σιγα σιγα
Τελος.ριχνουμε την καρυδα και το λικερ και 2 κουταλιες αλευρι θελουμε το μιγμα να γινει ετσι οταν το ριχνουμε με το κουταλι να πεφτει αργα
Βουτυρωνουμε και αλευρωνουμε παρα πολυ καλα το πυρεξ η ταψι μας (26ν) ριχνουμε το μιγμα το ισιωνουμε και το ψηνουμε στους 180 βαθμους προθερμασμενο αντιστασεις μεσαια σχαρα.για 45 λεπτα φυσικα αναλογα τον φουρνο
Μολις το βγαζουμε σε ενα μπολ εχουμε μαρμελαδα βερυκοκο η ροδακινο και με ενα πινελο το αλοιφουμε πολυ καλα
Τελος πασπαλίζουμε με καρύδα! Εαν δεν έχετε λικέρ δεν βάζεται
Ο άνθρωπος που θα έδινε και τη ζωή του ακόμα για το δικαίωμα στην ελευθερία του λόγου!
«Όλοι οι άνθρωποι είναι ίσοι, δεν είναι η καταγωγή, αλλά η αρετή που κάνει τη διαφορά», δήλωνε η κορυφαία για την ιστορία του πνεύματος μορφή του Διαφωτισμού, στρώνοντας το έδαφος για τις ραγδαίες εξελίξεις που θα δονούσαν την ευρωπαϊκή διανόηση.
Ο Φρανσουά Μαρί Αρουέ, γνωστός με το ψευδώνυμο Βολταίρος, ανέλαβε το έργο να υπερασπιστεί την ελευθερία του πνεύματος, την ανεξιθρησκία και τον διαχωρισμό εκκλησίας-κράτους, ενσαρκώνοντας με το έργο και τη ζωή του την ίδια την ουσία του Διαφωτισμού.
Δεν είναι εξάλλου τυχαίο ότι ο Διαφωτισμός αποκαλείται συχνά «η εποχή του Βολταίρου»!
Η φαρμακερή πένα, το χιούμορ που τσάκιζε κόκαλα και η διάχυτη ειρωνεία του γάλλου φιλοσόφου τον έκαναν στοχαστή πρώτης γραμμής, την ίδια ώρα που διακρίθηκε και στη συγγραφή έμμετρου λόγου και το θέατρο φυσικά, τη μεγάλη του αγάπη.
Τα σατιρικά του ποιήματα, οι επιθέσεις στην εκκλησία, τη γαλλική κυβέρνηση, την αριστοκρατία και η ανεκτικότητα που κήρυττε τον έφεραν πολλές φορές αντιμέτωπο με τις Αρχές, πεποιθήσεις που θα πλήρωνε με φυλακή και εξορία, μένοντας έτσι πιστός και κάνοντας πράξη τη φράση που τον έκανε διάσημο: «Δεν συμφωνώ με όσα λες, αλλά θα υπερασπιστώ και με το τίμημα της ζωής μου ακόμη το δικαίωμά σου να λες ελεύθερα όσα πρεσβεύεις».
Ο ανήσυχος υπερασπιστής του δικαιώματος στην ελεύθερη έκφραση και την επιλογή οποιουδήποτε δόγματος είναι δικαίως ο κυριότερος εκπρόσωπος του ευρωπαϊκού Διαφωτισμού…
Πρώτα χρόνια
Ο Φρανσουά Μαρί Αρουέ γεννιέται στις 21 Νοεμβρίου 1694 στο Παρίσι ως το νεότερο από τα πέντε παιδιά μιας αστικής οικογένειας, με τις φιλελεύθερες ιδέες να διαποτίζουν τον Βολταίρο ήδη από την παιδική του ηλικία. Ο πατέρας του ήταν συμβολαιογράφος, ενώ σε ηλικία 7 ετών η μητέρα του πεθαίνει και ο Βολταίρος στέλνεται έτσι εσώκλειστος σε περίφημο ιησουιτικό γυμνάσιο του Παρισιού.
Εκεί θα παραμείνει μέχρι το 1711, αν και για την εκπαίδευσή του μόνο πίκρα ένιωθε: «Δεν έμαθα τίποτα, εκτός από λατινικά και ανοησίες». Στο κολέγιο πάντως θα αναπτύξει την κλίση του στο θέατρο και την ποίηση, αλλά θα έρθει και σε επαφή με τη νομική επιστήμη, πάθη που δεν θα τον εγκατέλειπαν ποτέ.
Τελευταίος σταθμός πριν ριχτεί με τα μούτρα στην τέχνη και τη διανόηση, ο καιρός που υπηρέτησε ως προσωπικός βοηθός του γάλλου πρέσβη στην Ολλανδία, πριν εγκαταλείψει τελικά τη θέση για να αφοσιωθεί ολόψυχα σε ό,τι αγαπούσε… Κυριότερα έργα
Επιστρέφοντας από την Ολλανδία, ο Βολταίρος δημοσιεύει μια σειρά σατιρικών στίχων που τον κάνουν δημοφιλή στις ανώτερες τάξεις της Γαλλίας, συγκεντρώνοντας πάντως την πρώτη κυβερνητική δυσαρέσκεια για την κοφτερή και δηκτική του πένα.
Πρώτο μεγάλο θεατρικό έργο, που θα του φέρει φήμη και χρήμα, είναι ο «Οιδίποδας» (Oedipe), στα χνάρια της τραγωδίας του Σοφοκλή. Το έργο θα ανέβει στο Παρίσι τον Νοέμβριο του 1717 και θα γίνει αυτόματα το θεατρικό γεγονός της χρονιάς.
Τα έργα του Βολταίρου χωρίζονται σε 5 κατηγορίες: ποίηση, μυθιστόρημα/διήγημα, θέατρο, ιστορικά έργα και φιλοσοφικά δοκίμια. Οι κυριότερες ποιητικές του συλλογές είναι τα έπη «Henriade» (Ερρικειάς) (1723) και η «Παρθένος της Ορλεάνης», το οποίο άρχισε να γράφει το 1730 παρέμεινε όμως ημιτελές, αλλά και το μακροσκελές «Puccele» (Παρθένος). Οι σατιρικοί του στίχοι, που διακωμωδούσαν την αριστοκρατία, τη γαλλική κυβέρνηση και τη ρωμαιοκαθολική εκκλησία θα του φέρουν πολλές προσωπικές περιπέτειες, όπως θα δούμε αργότερα.
Συνεπής στο θέατρο ως το τέλος της ζωής του, ο Βολταίρος, μετά τον «Οιδίποδα», θα φιλοτεχνήσει μια σειρά από τραγωδίες, με το σύνολο της θεατρικής του παραγωγής να αγγίζει τον αριθμό των 50-60 έργων, αν και τα περισσότερα δεν σώζονται. Πέρα από τα σατιρικά του έργα για το σανίδι και τις κωμωδίες (όπως η σπουδαία «Nanine), διακρίθηκε ιδιαίτερα στην τραγωδία και το δράμα (27 περίπου έργα), με τον μεγάλο δραματουργό να αποκρυσταλλώνει το ταλέντο του στα «Mariamne», «Μερόπη» (Merope), «Mahomet», «Βρούτος» (Brutus), «Εριφύλη» (Eriphile) και την περίφημη «Ζαΐρα» (Zaïre – 1732), που θα τον εγκαθιδρύσει ως κορυφαίο γάλλο θεατρικό συγγραφέα του καιρού του!
Στα ιστορικά και ιστοριογραφικά του πονήματα, που καταλαμβάνουν και το μεγαλύτερο ποσοστό της πολυγραφότατης πένας του, περιλαμβάνονται οι πραγματείες του για τον Κάρολο ΙΒ’ και τον Πέτρο τον Μέγα, πρότυπα οξυδερκούς βιογραφικής αφήγησης, αλλά και οι αξιοσημείωτες «Εποχές» του («Εποχή του Λουδοβίκου ΙΔ’» και «Εποχή του Λουδοβίκου ΙΕ’»), που αποδεικνύουν την αξεπέραστη ικανότητά του στη γραφή και τη μελέτη των πηγών. Ο Βολταίρος εγκαινίασε μια νέα ιστοριογραφική παράδοση, καθώς εντόπιζε την εξέλιξη του ανθρώπινου πολιτισμού στη βάση της κοινωνικής ιστορίας και των τεχνών.
Στο μυθιστορηματικό/αφηγηματικό του έργο, τη δημοφιλέστερη εκδοχή της πένας του, που συχνά εκδιδόταν σε τεύχη, επιτέθηκε με σφοδρότητα στην εκκλησία και την πολιτική διαφθορά. Ξεχωρίζουν ως έξοχα δείγματα του δηκτικού, σπινθηροβόλου και σχεδόν αμείλικτου πνεύματός του η συλλογή διηγημάτων «Μικρομέγας» (Micromégas – 1752), το «Όνειρο του Πλάτωνα» (1756), το «Zadig» και κυρίως το περίφημο σατιρικό μυθιστόρημα «Candide» (1759). Η λογοτεχνική του πένα τα βάζει με τα παραδεδομένα ήθη της εποχής, τη θρησκευτική καταπίεση αλλά και τη μεταφυσική…
Το 1764 ο Βολταίρος δημοσιεύει το κυριότερο φιλοσοφικό του πόνημα, το «Φιλοσοφικό Λεξικό» (Dictionnaire philosophique), ένα εγκυκλοπαιδικό λεξικό όρων που αγκαλιάζει τις αρχές του Διαφωτισμού και του ορθολογισμού απορρίπτοντας συλλήβδην τις πεποιθήσεις της ρωμαιοκαθολικής εκκλησίας. Στα κορυφαία του στοχαστικά πονήματα περιλαμβάνονται επίσης οι «Φιλοσοφικές» και «Αγγλικές Επιστολές» αλλά και το «Δοκίμιο περί των ηθών».
Εξορίες, φυλακίσεις και άλλες περιπέτειες
Ο Αρουέ υιοθετεί το λογοτεχνικό ψευδώνυμο Βολταίρος (αναγραμματισμός πιθανότατα του ονόματός του) τον καιρό που γράφει τη δική του εκδοχή του «Οιδίποδα». Οι περιπέτειές του με το γαλλικό κατεστημένο θα ξεκινήσουν ωστόσο πολύ νωρίτερα στη ζωή του: ήταν το 1715 όταν αυτο-εξορίζεται από το Παρίσι επειδή συνέθεσε ένα σατιρικό έργο για τον Φίλιππο Β’ της Ορλεάνης, που συνέβαινε να είναι ο αντιβασιλιάς της Γαλλίας!
Το μακρύ χέρι του νόμου ωστόσο τον βρίσκει και ο Βολταίρος θα περάσει 11 μήνες στη φυλακή για προσβολή του αξιωματούχου. Τον Μάιο του 1717 σέρνεται αλυσοδεμένος στη Βαστίλη, όπου και υιοθετεί το νέο του όνομα. Μετά την απόσυρση των κατηγοριών για το λιβελογράφημα και την απελευθέρωσή του, παρέμεινε στο Παρίσι συνεχίζοντας το λογοτεχνικό και δοκιμιακό του έργο, διαταράσσοντας τα κοινωνικά, πολιτικά και ηθικά θεμέλια της εποχής, μέχρι η μοίρα να του χτυπήσει ξανά την πόρτα το 1725.
Σε λογομαχία με νεαρό ευγενή (Guy Auguste de Rohan-Chabot), η οξύτητα του χαρακτήρα του Βολταίρου κλιμακώνει την κατάσταση και η σκηνή καταλήγει με τον στοχαστή να καλεί σε μονομαχία τον αντίπαλό του, μόνο για να γνωρίσει από πρώτο χέρι τη διαπλοκή της αριστοκρατίας: την προκαθορισμένη μέρα της μονομαχίας, ο Βολταίρος συλλαμβάνεται και στέλνεται πάλι στη Βαστίλη!
Αφού παρέμεινε έγκλειστος για δύο εβδομάδες, αποδέχθηκε πρόθυμα την επιλογή της εξορίας και εκδιώχθηκε άρον-άρον από τη Γαλλία. Ο φιλόσοφος θα παραμείνει τα επόμενα τρία χρόνια στη Βρετανία, απολαμβάνοντας το φιλελεύθερο πνεύμα που επικρατούσε στη χώρα και ερχόμενος σε επαφή με τα γραπτά του εμπειριστή φιλόσοφου Τζον Λοκ αλλά και την επιστημονική επανάσταση που ευαγγελιζόταν ο Ισαάκ Νεύτων.
Στην Αγγλία και τα αγγλικά θα συγγράψει τα πρώτα του φιλοσοφικά δοκίμια, αλλά και τα περίφημα «Αγγλικά Γράμματα» (Letters concerning the English Nation), που έπαιξαν τον δικό τους ρόλο στη διανόηση της χώρας. Πολλά από τα δοκίμια, ιστορικά έργα και βιογραφίες που έγραψε στην περίοδο της εξορίας του απαγορεύτηκαν στη Γαλλία.
Επιστρέφοντας στο Παρίσι, συνεχίζει τη θεατρική του παραγωγή, με τη φήμη που κατακτά να είναι μεγάλη. Με τα κέρδη μάλιστα από το ανέβασμα των παραστάσεών του επενδύει σε εταιρίες και έτσι λύνει το οικονομικό του πρόβλημα. Τα «Αγγλικά Γράμματα» εξαγρίωσαν ωστόσο τη γαλλική κυβέρνηση και τον κλήρο αναγκάζοντας τον συγγραφέα του να αποσυρθεί διακριτικά από τη δημόσια ζωή του Παρισιού και να αυτοεξοριστεί στη Λοραίνη, ένα σαφώς πιο ήσυχο περιβάλλον.
Εκεί θα παραμείνει για τα επόμενα 15 χρόνια, όπου και θα γνωρίσει τη σύντροφο της ζωής του, την Emile de Breteuil, στο πλευρό της οποίας θα παραμείνει μέχρι τον θάνατό της το 1749.
Στην περίοδο που πέρασε στη Λοραίνη, ο Βολταίρος πειραματίστηκε με τη φυσική και τη χημεία, έγραψε το σπουδαίο «Στοιχεία της νευτώνειας φιλοσοφίας» (1736), που συνέβαλε κι αυτό με τη σειρά του στην αναγνώριση του νέου επιστημονικού παραδείγματος στην Ευρώπη, αλλά και πλήθος τραγωδιών και μυθιστορημάτων. Είναι μια γόνιμη περίοδος για τον ίδιο.
Παρά την απαγόρευση να ζει στο Παρίσι και το μένος εκκλησίας και κυβέρνησης, η φήμη του Βολταίρου και το πνεύμα του δεν μπορεί να αγνοηθεί από την αριστοκρατία: γίνεται επίσημος ιστοριογράφος του βασιλιά και τακτικό μέλος της Γαλλικής Ακαδημίας! Ταυτόχρονα, η εδώ και χρόνια αλληλογραφία που διατηρούσε με τον -μετέπειτα- Φρειδερίκο Β’ της Πρωσίας θα τον φέρει στις Βρυξέλλες και αργότερα στο Βερολίνο, όπου θα περάσει ένα διάστημα δίπλα στον νεαρό και κατοπινό πρώσο μονάρχη. Την εποχή αυτή, στη δεκαετία του 1740, ταξιδεύει συχνά από τη Λοραίνη στο Βερολίνο, όπου συμμετέχει ακόμα και σε διπλωματική αποστολή της Γαλλίας για να πείσουν τον Φρειδερίκο Β’ να συμμαχήσει με τους Γάλλους παρά το γεγονός ότι δεν τον εκτιμούσαν ιδιαίτερα στον θρόνο.
Ανεπιθύμητος πάντα στη Γαλλία, ο Βολταίρος εγκαταστάθηκε στη Γενεύη. Η δαιμόνια πένα του ωστόσο και το αντισυμβατικό του πνεύμα θα του φέρουν και πάλι περιπέτειες, καθώς οι επιθέσεις του στον κλήρο έφεραν τη μήνη των Αρχών της πόλης. Ο διανοητής που δεν έλεγε να καθίσει στα αυγά του εξαναγκάστηκε για άλλη μια φορά να εγκαταλείψει την πόλη όπου ζούσε και αυτή τη φορά θα βρει νέο καταφύγιο σε κτήμα που αγόρασε στα γαλλο-ελβετικά σύνορα, όπου θα περάσει το μεγαλύτερο μέρος από το υπόλοιπο της ζωής του.
Πάντα ενεργός και δραστήριος συγγραφικά, στρέφεται για άλλη μια φορά κατά της μισαλλοδοξίας, των θρησκευτικών διώξεων αλλά και της οργανωμένης πίστης, με τη λογική του φωνή να αρχίσει σιγά-σιγά να εισακούγεται στο Παρίσι: μέχρι τον θάνατό του το 1778, το γαλλικό κοινό θα αναγνώριζε τη μεγαλοφυΐα του και θα τον υποδεχόταν στη γενέτειρά του με τιμές!
Θάνατος
Γέρος πια και ταλαιπωρημένος, στα 84 χρόνια του, του επιτρέπεται να παραβρεθεί στο ανέβασμα της τραγωδίας του «Ειρήνη» στο Παρίσι: η υποδοχή του κόσμου ήταν αποθεωτική! Ο ίδιος δεν θα προλάβει ωστόσο να απολαύσει την καταξίωση, καθώς λίγο μετά, στις 30 Μαΐου 1778, η κορυφαία μορφή του Διαφωτισμού θα εγκαταλείψει τα εγκόσμια.
Όχι βέβαια ότι οι περιπέτειές του τελείωσαν με τον θάνατό του: λίγο πριν καταλήξει, του ζητήθηκε να αποκηρύξει τα γραπτά του για να ενταφιαστεί χριστιανικά. Ο ίδιος συμφώνησε σε μια μερική ανάκληση των γραπτών του (όχι όμως αποκήρυξη), δηλώνοντας στο νεκροκρέβατό του: «Πεθαίνω λατρεύοντας τον Θεό, που αγαπά τους φίλους μου, που δεν μισεί τους εχθρούς μου και που απεχθάνεται την καταπίεση».
Ένας ηγούμενος δέχεται να ενταφιαστεί η σορός του Βολταίρου στον περίβολο της μονής του και λίγο μετά καθαιρείται από τον επίσκοπο του Παρισιού! Αργότερα, η Επαναστατική Εθνοσυνέλευση θα μεταφέρει τα λείψανά του με τιμές στο Πάνθεο. Ο τάφος του ωστόσο καταστράφηκε αργότερα και η σορός του χάθηκε. Η καρδιά του Βολταίρου αφαιρέθηκε από το σώμα του και βρίσκεται σήμερα στην Εθνική Βιβλιοθήκη του Παρισιού. Όσο για τον εγκέφαλό του, αποσπάστηκε επίσης από το σώμα και -έπειτα από περιπέτειες ενός αιώνα περίπου!- τα ίχνη του χάθηκαν έπειτα από πώλησή του σε δημοπρασία.
Ο άνθρωπος που «παρενοχλούσε» τα ήθη της κοινωνίας και τα θεμέλια της σκέψης ακόμα και μετά τον θάνατό του, όντας ένα από τα μεγαλύτερα πνεύματα της χώρας αλλά και της Ευρώπης, έμελλε να εγκαθιδρύσει τον Διαφωτισμό στη Γηραιά Ήπειρο και να κατοχυρώσει τον ορθό λόγο ως το μόνο «άρθρο πίστης» του σύγχρονου Δυτικού.
Ένας από τους πλέον σφοδρούς επικριτές του διαμαρτυρόταν για τον Βολταίρο: «Το πηγαίο, άφθαστο και δηκτικό του πνεύμα δεν τραυματίζει απλώς, αλλά συντρίβει, σκοτώνει, μαστιγώνει, δηλητηριάζει, γκρεμίζει. Αν δεν έγραφε, θα δολοφονούσε και καλύτερα θα ήταν να δολοφονούσε»…
Όποιο menu κι αν κοιτάξετε στα εστιατόρια όλης της Εύβοιας, στα “ορεκτικά”, θα βρείτε το τυροπιτάρι. Η παραδοσιακή τηγανητή τυρόπιτα δε λείπει βέβαια και από κανένα Ευβοιώτικο σπίτι συνοδεύοντας το κυρίως πιάτο.
Υλικά:
Για την ζύμη
500 γρ. αλεύρι για όλες τις χρήσεις 220-250γρ. νερό (όσο πάρει) 2 κουταλιές της σούπας ξύδι 1 1/2 κουταλάκι του γλυκού αλάτι 90γρ λάδι
Για την γέμιση
500γρ φέτα τριμμένη με το χέρι 3 κουταλιές της σούπας γιαούρτι 1 αυγό πιπέρι
Εκτέλεση
Σε μια λεκάνη βάζουμε το αλεύρι,το ξύδι,το λάδι,το αλάτι και ρίχνουμε λίγο λίγο το νερό ζυμώνοντας μέχρι να πετύχουμε μια ζύμη που να μην κολλάει στα χέρια.
Την κάνουμε μπάλα,την σκεπάζουμε με μεμβράνη και την αφήνουμε στο ψυγείο για μια ώρα. Σε ένα μπολ ανακατεύουμε τα υλικά για την γέμιση.
Χωρίζουμε την ζύμη σε 10-12 μπαλάκια,παίρνουμε ένα ένα μπαλάκι,το ανοίγουμε σε λεπτό παραλληλόγραμμο φύλλο,βάζουμε στο καθένα απο μια γεμάτη κουταλιά γέμιση και τα κλέινουμε προσεκτικά σε φάκελο.
Τηγανίζουμε σε καυτό ελαιόλαδο και τα τοποθετούμε σε απορροφητικό χαρτί κουζίνας για να στραγγίξουν.
Κόβουμε το χοιρινό φιλέτο σε μενταγιόν (μικρά κομμάτια)
Το ανοίγουμε με το χέρι.
Ρίχνουμε αλάτι πιπέρι και τα ψήνουμε σε καυτό σχαροτήγανο για τέσσερα με 5 λεπτά, προσοχή να μην τα ψήσουμε πολύ γιατί σκληραίνουν.
Σε κατσαρόλα βάζουμε το βούτυρο το σκόρδο και σοτάρουμε τα μανιτάρια. Προσθέτουμε τις πιπεριές σβήνουμε με το κρασί προσθέτουμε την κρέμα γάλακτος αλάτι και πιπέρι. Βράζουμε σε χαμηλή φωτιά μέχρι να δέσει η κρέμα. Μπορούμε να την δέσουμε και με αλεύρι μισό ποτήρι κρυο γάλα μία κουταλιά του γλυκού αλεύρι. Ανακατεύουμε και ρίχνουμε μέσα στην κρέμα που βράζει.
Η επίσημη αποδοχή, η τελετή "ένταξης" του παιδιού από την οικογένεια στην αρχαία Αθήνα καθώς και σε άλλες πόλεις της αρχαίας Ελλάδας γινόταν με τα “Αμφιδρόμια”.
Μετά τον τοκετό πλένονταν και καθαρίζονταν η λεχώνα, το βρέφος και όλοι όσοι έρχονταν σε επαφή μαζί τους. Επειδή τόσο η γέννηση όσο και ο θάνατος αποτελούσαν γεγονότα που συνδέονταν κατά τις τότε αντιλήψεις με την ακαθαρσία που έπρεπε αμέσως να εξαλειφθεί...
Ο τοκετός θεωρούνταν διαδικασία μιαρή που προκαλούσε δηλαδή πνευματική μόλυνση. Για το λόγο αυτό απαγορευόταν να πραγματοποιείται σε ιερά. Η νέα μητέρα θεωρούνταν μολυσμένη τουλάχιστον για τις δέκα πρώτες ημέρες μετά τη γέννα. Στο διάστημα αυτό ήταν περιορισμένη στο σπίτι και με ελάχιστους ανθρώπους ερχόταν σε επαφή.
Το μίασμα δεν περιοριζόταν μόνο σε αυτή, αλλά σε οποιονδήποτε βοήθησε στον τοκετό ή βρισκόταν στο σπίτι την ώρα του τοκετού. Όσοι εκτέθηκαν στην μόλυνση δεν επιτρεπόταν να εισέρχονται σε ιερά ή να ασκούν τη λατρεία.
Αυτή η απομόνωση των δέκα πρώτων ημερών είχε χαρακτήρα θρησκευτικό, επιπλέον όμως κάλυπτε και πρακτικές ανάγκες, όπως τον αποκλεισμό της γυναίκας από τις δουλειές της καθημερινής ζωής και τη βιολογική προστασία της μητέρας και του βρέφους από τους κινδύνους που ελλόχευε η έκθεσή τους στον έξω κόσμο τις πρώτες αυτές κρίσιμες ημέρες.
Έτσι μετά το τοκετό εκτός της λεχώνας, του βρέφους και της μαίας θα έπρεπε να καθαρθούν και όλοι εκείνοι που ήλθαν με αυτούς σε επαφή, όπου και μόνο τότε είχαν δικαίωμα να πλησιάσουν άλλους ανθρώπους. Οπότε και άρχιζε η τελετή του γενικού καθαρμού.
Την πέμπτη ημέρα ( ημέρα που οι Μοίρες δίνουν τις παραγγελίες τους στον "Δαίμονα Εαυτού" του παιδιού και καταγράφουν τα καλά και τα κακά που μέλλει αυτό να συναντήσει στο βίο του) μετά τον τοκετό αφού καθαρίζονταν και ο οίκος, τοποθετούσαν στην εξώθυρα στέφανο από κλάδο ελιάς, αν το βρέφος ήταν αγόρι ή μάλλινη ταινία, κομψά δεμένη, αν ήταν κορίτσι και άρχιζε η ιεροπραξία του καθαρμού.
Συχνά κατά τη διάρκεια αυτού του τελετουργικού, στις φτωχές οικογένειες, έδιναν και το όνομα στο βρέφος. Οι πλουσιότερες οικογένειες διάλεγαν το όνομα σε ξεχωριστή τελετή τη “Δεκάτη”, τη δέκατη ημέρα από τη γέννηση. Ακολουθούσε θυσία ζώου σε δημόσιο ιερό από τον πατέρα. Το βρέφος, στην αγκαλιά του πατέρα αλλά και κατά άλλες πηγές πιθανώς στην αγκαλιά της τροφού, περιφέρονταν γύρω από την εστία της οικίας που παρακολουθούσαν "εν πομπή" και όλοι οι παρευρισκόμενοι συγγενείς.
Η περιφορά γύρω από την εστία συμβόλιζε το επίσημο καλωσόρισμα του νεογέννητου στον οικογενειακό κύκλο και η ένταξη σε αυτόν.
Μετά από αυτό, την 7η μέρα, γιορτάζονταν "αι εβδόμαι" ή και κατά τον Ισαίο την δέκατη μέρα ή γενέθλια θύειν, όπου και ονομάτιζαν το βρέφος.¨δεκάτην θύειν εστιάν» δηλαδή γινόταν η ιεροπραξία της ονοματοδοσίας του βρέφους.
Μετά την ονοματοδοσία γίνονταν θυσίες και συμπόσια, όπου παρευρίσκονταν όλοι οι συγγενείς και στενοί φίλοι της οικογένειας χωρίς να εξαιρούνται στη τελετή και αυτοί οι δούλοι της οικίας. οι οποίοι έφερναν και δώρα προς τη μητέρα και το βρέφος.
Τα Αμφιδρόμια κλείνουν με θυσία, με το κρέας της οποίας παρατίθεται το βράδυ δείπνο με σπονδές προς τους Εφέσιους Θεούς και προς τον Θεό Αμφίδρομο που αντιπροσωπεύει την διπλόδρομη σχέση προγόνου και απογόνου στην ύπαρξη και στην συνέχιση του οίκου.
Η μητέρα δείχνει στην συνέχεια το νεογέννητο στην Θεά Σελήνη και την Αρτέμιδα "Λοχεία" και τις ευχαριστεί για την ευγονία.
Τέλος η ημέρα κλείνει με θυσία προβάτου προς τιμή της θεάς των τοκετών Ειλειθυία. Αυτή η τελετή πιθανότατα σηματοδοτούσε και το τέλος της περιόδου μόλυνσης για τη μητέρα και συνέστηνε το βρέφος ως μέλος της ευρύτερης κοινωνίας.
Στις αναπαραστάσεις των Αμφιδρομίων των αρχαίων καλλιτεχνών περιλαμβάνεται παρόμοια τελετή σχετικά με τη γέννηση του Διονύσου όπου μια μαινάδα και ένα σάτυρος κρατούν κάνιστρο όπου αναπαύεται βρέφος και που φαίνεται να περιφέρουν με κινήσεις γρήγορες ή χορευτικές.
Σύμφωνα με την ελληνική μυθολογία[1] οι Δρυάδες (ενικός: η Δρυάς) ήταν Νύμφες των δασών. Το όνομά τους προέρχεται από τη Δρυς. Σύμφωνα με την παράδοση, ήταν νύμφες των δέντρων, ειδικά των βελανιδιών, κάτω από τις οποίες ζούσαν, Οι αρχαίοι τις διέκριναν από τις Αμαδρυάδες, οι οποίες ήταν οι ψυχές των φυτών και ζούσαν όσο και αυτά, ενώ οi Δρυάδες ήταν αθάνατες[2].
Αν και από τον Όμηρο είναι γνωστές πολλές ονομαστές νύμφες εντούτοις δεν αναφέρονται αυτές. Οι Δρυάδες μαζί με τις Ορειάδες ή Ορεστιάδες συνόδευαν τους Ολύμπιους θεούς στα όρη και τις χαράδρες και ιδιαίτερα συνέρχονταν ερωτικά μέσα σε ωραία σπήλαια με τους Σειληνούς και τον Ερμή, παίζοντας και αστειευόμενες με τον Απόλλωνα, τον Πάνα, τον Πρίαπο κ.ά. Συχνά τις Δρυάδες φαίνεται να τις καταδίωκαν οι Σάτυροι.
«Αρχομένου του μηνός Αυγούστου μέχρι της 15 αυτού, ήτοι της Κοιμήσεως της Θεοτόκου, αι εξ επαγγέλματος λευκάστραι διακόπτουσι τας εργασίας των όπως αι Δρυμάδες λέγουσαι ότι αι δρύμαι τη λίμνης (Καστοριάς) κόπτουσι τα πανιά των». [3]
Οι συνοδίται μου, άφωνοι ως οι ιχθείς, έντρομοι υπέρ το δέον και κεκυφότες, ταπεινώς συνέστελλον και αυτόν της αναπνοής των το ελάχιστον ήχον, από φόβον μήπως αναδύσωσιν εκ του Ταρτάρου οι Άρπυιαι και τους καταφάγωσιν. Έκαστον κίνημα φύλλου, πας μακρόθεν προερχόμενος κρότος ρυάκων, κάθε πάταγος κλάδου και η εκ συγκυρίας κατάπτωσις λίθου εκ βράχων ανώρθωνε τας τρίχας της κεφαλής των και τους απέλπιζεν. Ούτως ηθικώς διετέλουν καθ’ άπασαν την οδοιπορίαν μας μέχρι των σερβικών ορίων.[4
Μεταξύ των Δρυάδων γνωστότερες ήταν η Ερατώ, η οποία με τον Αρκάδα απόκτησε τον Αζάνα, τον Αφείδαντα και τον Έλατον, η Φιγαλία και η Τιθορέα από τις οποίες και οι σχετικές πόλεις της Αρκαδίας και της Φωκίδας αντίστοιχα, καθώς και η Ευρυδίκη η σύντροφος του Ορφέα. Οι Δρυάδες καλούνταν επίσης και "Αμαδρυάδες", ή "Αδρυάδες", ή "Δρυμίδες"και συχνά συγχέονταν με τις Ναϊάδες και άλλες Νύμφες, ενώ στη πραγματικότητα δεν ήταν τίποτε άλλο παρά η ανθρωπόμορφη ιδέα του θροΐσματος των φύλλων των δένδρων και των ήχων των υδάτων ιδιαίτερα σε βουνά, ρέματα, σπήλαια, πηγές και χαράδρες που διακόπτουν την ηρεμία και την ησυχία της φύσης.
Μέσα στα μεγάλα δέντρα με τις πλούσιες φυλλωσιές, κατοικούσαν οι Δρυάδες.Ήταν νεράιδες καλές, λυγερές και χαρούμενες, αθάνατες όσο ζούσε το δέντρο τους. Αυτές οι όμορφες νεράιδες, προστάτευαν όχι μόνο την φύση, αλλά και τους θνητούς. Όταν ένας άνθρωπος φοβόταν κάποιο κακό, όταν άκουγε λόγια απειλητικά και κατάρες, έτρεχε στο δέντρο μιας Δρυάδας και χτυπούσε με το χέρι του τον κορμό. Η Δρυάδα άκουγε τον κτύπο και αμέσως έδιωχνε μακρυά το κακό, τον φόβο και την συμφορά. Από εκείνα τα χρόνια μας έμεινε η συνήθεια να χτυπάμε ξύλο, έστω κι` αν ούτε δέντρα ούτε και νεράιδες υπάρχουν πια γύρω μας.
Κατοικήθηκε από τα προϊστορικά χρόνια και μνημονεύεται από τον Όμηρο – Δείτε τις φωτογραφίες
Χτισμένη πάνω σε χαμηλό λόφο, εποπτεύει την εύφορη κοιλάδα της Κάτω Μεσαράς και περιβάλλεται από επιβλητικούς ορεινούς όγκους. Η Φαιστός ήταν η δεύτερη σημαντικότερη πόλη της Κρήτης και ο σημερινός αρχαιολογικός χώρος αποτελεί ανεκτίμητο θησαυρό του νησιού.
Το Μινωικό Ανάκτορο της Φαιστού βρίσκεται στα νότιο-κεντρικά του νησιού, εκεί που πρωτοαναπτύχθηκε η πόλη κατά τους προϊστορικούς χρόνους, δηλαδή από το 6.000 π.Χ. περίπου και μέχρι και τον 1ο π.Χ. αιώνα. Ήταν ένα από τα σημαντικότερα κέντρα του μινωικού πολιτισμού, με πλούτο και δύναμη, αναφέρεται στα κείμενα αρχαίων συγγραφέων όπως ο Διόδωρος, ο Στράβωνας και ο Παυσανίας, ενώ τη μνημονεύει και ο Όμηρος.
Το ανάκτορο χρονολογείται περίπου στο 2000 π.Χ. και βασιλιάς του υπήρξε ο αδελφός του Μίνωα, ο Ραδάμανθυς, γιος της Ευρώπης και του Δία. Σε αυτόν αποδίδεται η σύνταξη του Κρητικού Κώδικα, των κανόνων δικαιοσύνης που αργότερα υιοθέτησαν οι Σπαρτιάτες. Η δίκαιη κρίση του του χάρισε θέση «κριτή» στον Άδη, μετά τον θάνατό του.
Η πολυτάραχη ιστορία του ανακτόρου περιλαμβάνει το 1700 π.Χ. την πλήρη καταστροφή του από σεισμό. Ξαναχτίστηκε όμως άμεσα και παρέμεινε θρησκευτικό και λατρευτικό κέντρο στη νότια Κρήτη. Επιβίωσε και από δεύτερο σεισμό, το 1450 π.Χ., έκοψε δικό της νόμισμα και διατήρησε την ακμή της μέχρι τον 1ο π.Χ. αιώνα.
Στο σημερινό αρχαιολογικό χώρο η περιήγηση αρχίζει από τη βορειοδυτική αυλή ενώ στο επονομαζόμενο Αρχείο βρέθηκε ο περίφημος δίσκος της Φαιστού. Χρονολογείται πιθανώς στον 17ο αιώνα π.Χ. και είναι ένα από τα γνωστότερα μυστήρια της αρχαιολογίας, αφού ο σκοπός της κατασκευής του και το νόημα των όσων αναγράφονται σε αυτόν παραμένουν άγνωστα.
Ο δίσκος ανακαλύφθηκε το 1908 από τον Ιταλό αρχαιολόγο Λουίτζι Περνιέ και φυλάσσεται στο Αρχαιολογικό Μουσείο Ηρακλείου. Οι προσπάθειες για την αποκρυπτογράφησή του είναι πολλές και έχει επιχειρηθεί να δοθούν διάφορες ερμηνείες, όπως ότι πρόκειται για προσευχή ή για ημερολόγιο ή και για την αφήγηση μιας ιστορίας. Ωστόσο καμία δεν έχει γίνει αποδεκτή κι ο δίσκος εξακολουθεί να παραμένει, για αιώνες, άλυτο μυστήριο.
.jpg)
