Η Υπόγεια Αθήνα τα μυστικά οστεοφυλάκια, κρύπτες κάτω από την πόλη...και όχι μόνον

Τα τελευταία χρόνια δημοσιεύονται άρθρα σε περιοδικά,

 εφημερίδες καθώς και βιβλία που μιλούν για την ύπαρξη

 δικτύου υπόγειων στοών στην Αθήνα. Ειδικά όσον αφορά στις

 στοές, έχει αναπτυχθεί μια φιλολογία ιδιαίτερα γοητευτική που

 φαίνεται να έχει εξάψει το ενδιαφέρον του κόσμου.

H φιλολογία αυτή αναμειγνύει όμως επιστημονική φαντασία,

 παραφιλοσοφία και μπόλικα ψέματα. Αναπτύσσει τη θεωρία

 σύμφωνα με την οποία η πρωτεύουσα διαθέτει τεράστιο δίκτυο

 στοών, σηράγγων, περασμάτων και διαδρόμων που ενώνονται

 μεταξύ τους και διατρέχουν χιλιομετρικές αποστάσεις στο υπέδαφος του λεκανοπεδίου.

Δεν δίνεται κάποια εξήγηση για την ύπαρξη

τέτοιου δικτύου αλλά αντίθετα υπογραμμίζεται το μυστηριώδες της υπόθεσης, πράγμα που δημιουργεί εντυπώσεις. Είναι γεγονός ότι συχνά αγνοούμε τι μπορεί να επιφυλάσσει το υπέδαφος και γενικότερα οι υπόγειοι χώροι μιας ιστορικής πόλης σαν την Αθήνα, όμως καλό είναι να δημιουργήσουμε κάποια κριτήρια τα οποία θα μας βοηθήσουν να αναλύσουμε την κατάσταση προκειμένου να γνωρίσουμε καλύτερα τι διαβάζουμε και τι πραγματικά υπάρχει.

H έκρηξη του ενδιαφέροντος για την “Υπόγεια Αθήνα” (και κατ’ επέκταση άλλων περιοχών) συνέβη με την έναρξη των εργασιών για την κατασκευή των υπόγειων στοών του Μετρό. Καθώς έρχονταν στο φως αρχαιολογικά ευρήματα, αναπτυσσόταν ένα πρωτοφανές ενδιαφέρον για ένα κομμάτι της ιστορίας μας, που ήταν παντελώς άγνωστο. Νεκροταφεία, λουτρά, οικίες, αρχαιολογικά στρώματα και υδραυλικά έργα, από καιρό θαμμένα κάτω από τόνους χώματος, έρχονταν στην επιφάνεια και μαζί με αυτά και το ενδιαφέρον για μια Αθήνα υπόγεια, ξεχασμένη. Όσο περισσότερο ο μετροπόντικας και οι αρχαιολόγοι δούλευαν και γέμιζαν αποθήκες με ευρήματα κάθε είδους, τόσο περισσότερο δημοσιογράφοι και συγγραφείς προκαλούσαν το κοινό να μάθει τι υπάρχει “από κάτω”. Παράλληλα βγήκαν ξανά στην επιφάνεια μνήμες παλιών ή αρχαίων υπόγειων χώρων, καταφυγίων και θαμμένων υδραγωγείων, που αποτελούσαν θαυμάσιο υλικό για κάποιους ικανούς εργολάβους του φανταστικού. Έτσι γεννήθηκε, ακριβώς με τον ίδιο τρόπο που γεννιούνται οι urban legends (ή αστικοί μύθοι επί το ελληνικότερον), ένας ωραίος και μαγευτικός μύθος: αυτός της υπόγειας, γεμάτης μυστικά Αθήνας.

Έτσι λοιπόν με την έναρξη των εργασιών του Μετρό άρχισε να αποκαλύπτεται μία άλλη, υπόγεια Αθήνα. Κάτω από την επιφάνεια βρίσκονται νεκροταφεία, σπήλαια, υδραγωγεία και καταφύγια που χρονολογούνται χιλιετίες πριν, από τη γέννηση του Χριστού έως και τον 21ο αιώνα. Πολλά νεκροταφεία στην Αθήνα κατασκευάζονταν υπόγεια για να προστατεύονται από καταστροφές, είτε φυσικές είτε πολεμικές. Συνήθως τοποθετούνταν κάτω από εκκλησίες και εκτός από τα λείψανα, φυλάσσονταν και εκκλησιαστικά σκεύη.



Ο υπόγειος χώρος συνδεόταν μέσω σήραγγας με την Αγία Τράπεζα της εκκλησίας. Χαρακτηριστική περίπτωση είναι το οστεοφυλάκιο της παλαιάς ρώσικης παροικίας της Αθήνας, που φυλάσσεται σε κρύπτη κάτω από την Ρώσικη Εκκλησία στην οδό Φιλελλήνων. Κρύπτες υπάρχουν και κάτω από την Αρχιεπισκοπή Αθηνών, στην είσοδο των οποίων είναι τοποθετημένη μαρμάρινη πλάκα που γράφει «Υπόγεια Κρύπτη». Στην τουρκοκρατία, οι κρύπτες λειτούργησαν και ως καταφύγιο για τις μοναχές του μοναστηρίου της Αγίας Φιλοθέης. Άλλες εκκλησίες της Αθήνας που φιλοξενούν υπόγειες κρύπτες είναι οι Άγιοι Θεόδωροι στην Κλεψύδρα, ο Άγιος Νικόλαος ο Χωστός, ο Άγιος Κωνσταντίνος του Κηφισού και η Αγία Ελεούσα του Κολωνού. Στα υπόγεια της Αγία Δύναμις που βρίσκεται στην οδό Μητροπόλεως, λειτουργούσαν πυριτιδοποιεία κατά την επανάσταση του 1821.



Το υπόγειο βαπτιστήριον της Αγίας Μαρίνας στη Θησείο: Φωτ Παν. Δευτεραίος

Έχουμε ιστορικές μαρτυρίες αλλά και απτές ενδείξεις ότι το υπέδαφος της Αθήνας φιλοξένησε από αρχαιοτάτων χρόνων στοές και σήραγγες υδραγωγείων. H ξηρότητα και η έλλειψη επιφανειακών υδάτων του λεκανοπεδίου δημιούργησε την ανάγκη μεταφοράς του νερού από μακριά, άλλοτε από πηγές των γύρω βουνών, άλλοτε από υπόγειους υδροφόρους ορίζοντες που υπάρχουν σε μεγάλο βάθος. Από τη μυθολογική εποχή του Θησέα έως και την Τουρκοκρατία, στην Αθήνα χτίζονταν στοές που χρησίμευαν σαν αγωγοί των διαφόρων υδραγωγείων. Εδώ έχουμε πράγματι ένα μεγάλο και πλούσιο δίκτυο στοών. Το Αδριάνειο Υδραγωγείο ήταν ένα τόσο άρτια σχεδιασμένο δίκτυο υδροδότησης, ώστε χρησιμοποιήθηκε με επιτυχία έως το πρώτο μισό του εικοστού αιώνα. Ξεκινώντας από τη Δεκέλεια και καταλήγοντας στην Πλατεία Δεξαμενής του Κολωνακίου, διανύει εναέριες επιφανειακές, αλλά κυρίως υπόγειες διαδρομές και αποτελεί ένα αρχιτεκτονικό θαύμα. H αντοχή του στους αιώνες το καθιστά το μοναδικό αρχαίο λειτουργικό μνημείο που εξυπηρέτησε για δύο περίπου χιλιετίες την πρωτεύουσα. Το δίκτυό του εμπλουτίστηκε σε διαφορετικές χρονικές περιόδους με βοηθητικές σήραγγες τροφοδοσίας οι οποίες σχηματίζουν κάτω από την πόλη έναν αληθινό ιστό αράχνης.

Το μέγιστο βάθος των υπόγειων στοών του φτάνει τα 40 μέτρα από την επιφάνεια του εδάφους και το ύψος των πιο καλοδιατηρημένων από αυτές είναι 1.70 μ. ενώ το πλάτος 50-60 εκατοστά. Η κάθοδος στις στοές γινόταν μέσω φρεατίων συντήρησης που υπήρχαν σε τακτά μεταξύ τους διαστήματα. Σήμερα δεν είναι δυνατόν, να παρακολουθήσουμε τις στοές του Αδριάνειου Υδραγωγείου επειδή σε πολλά σημεία έχουν καταρρεύσει ή φράξει από τη λάσπη. Σε μερικά σημεία η λάσπη είναι τόσο παχιά που δεν επιτρέπει τη διέλευση ανθρώπων.

Στο κέντρο της Αθήνας οι καταστροφές που υπέστησαν οι στοές του Αδριάνειου και άλλων υδραγωγείων ήταν οι μεγαλύτερες. Ότι δεν άγγιξαν οι χιλιετίες το εκθεμελίωσαν πενήντα χρόνια αυθαιρεσιών, άκαιρων δημόσιων και ιδιωτικών οικοδομήσεων και έργων. Πλήθος άλλων μικρότερων υδραγωγείων χαράζει το υπέδαφος. Του Βουνού στον Ιλισό, που ενώνει την Καισαριανή με το Μετς και τα Πετράλωνα, του Εθνικού Κήπου, που αποτελεί σύνδεσμο μεταξύ του Αδριάνειου και του υδραγωγείου του Λουτρού στην περιοχή της Αγγλικανικής Εκκλησίας, το υδραγωγείο της Αγίας Τριάδας Κεραμεικού και εκείνο της Αρχαίας Αγοράς. Όπου το έδαφος ήταν μαλακό, οι σήραγγες χτίζονταν με πλάκες, πέτρες ή και πλίνθους επιχρισμένες. Αντίθετα όπου ήταν σκληρό και στέρεο σκαλιζόταν στον ίδιο τον βράχο.



ΜΕΡΌΣ ΑΠΟ ΤΟ ΑΔΡΙΑΝΕΙΟ ΥΔΡΑΓΩΓΕΊΟ ΣΕ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟΥΣ ΑΙΩΝΕΣ

Οι στοές βρίσκονταν μέχρι και 40 μέτρα κάτω από το έδαφος, είχαν ύψος κατά μέσο όρο 1,70 μέτρα και πλάτος 50 με 60 εκατοστά. Στο παρελθόν γίνονταν συνεχώς προσθέσεις στο υπόγειο δίκτυο και οι στοές είχαν επεκταθεί σημαντικά, αλλά με τα χρόνια, πολλές κατέρρευσαν και πλέον είναι αδύνατον να χρησιμοποιηθούν. Είναι ειρωνικό το γεγονός ότι οι στοές άντεξαν πολέμους και καταστροφές χιλίων ετών, αλλά ισοπεδώθηκαν μέσα στα τελευταία πενήντα χρόνια από τις σύγχρονες κυβερνήσεις.



Αδριάνεια Δεξαμενή.

Σύμφωνα με την αρχαιοελληνική μυθολογία, μία από τις εισόδους του Άδη βρισκόταν κάτω από τον λόφο του Ίππιου Κολωνού. Από εκεί, έλεγε ο μύθος, κατέβηκε ο Οιδίποδας στον κάτω κόσμο. Το υπέδαφος της Αθήνας είναι γεμάτο κοιλότητες και σπήλαια που διαμορφώθηκαν από αρχαίους ποταμούς και ρυάκια. Σπήλαια εντοπίζονται στο Λυκαβηττό και σε υψώματα της Κυψέλης και του Γαλατσίου, τα οποία χρησιμοποιήθηκαν ως αποθηκευτικοί χώροι και καταφύγια σε εμπόλεμες περιόδους.

Λυκαβηττός -Πάνω στο λόφο και κάτω από την κορυφή του, βρίσκεται το παλιό γερμανικό πολυβολείο, στο οποίο οδηγεί ένα πολύ μικρό τούνελ σκαμμένο στο βράχο. Διακρίνεται πάνω δεξιά στο βράχο από την αρχή των σκαλοπατιών, στην περιοχή του παρκινγκ του θεάτρου. Το πολυβολείο αυτό που σώζεται μέχρι σήμερα, σε παλαιότερες εποχές εξαπέλυε -όπως και το κανόνι που έβγαινε μέσα από τη “φωλιά” του καταφυγίου- πυροβολισμούς στους εορτασμούς των εθνικών επετείων, ενώ κάποια στιγμή είχε γίνει και προσπάθεια αξιοποίησης και ανάδειξής του (με προβολείς κ.λπ.). Σήμερα η μικρή στοά του είναι εγκαταλειμμένη και γεμάτη με σκουπίδια..www.silvercity.gr/

Σπήλαια και φυσικές κοιλότητες
Το υπέδαφος της Αθήνας είναι καρστικό και διατρέχεται από πολυάριθμες υδροφόρες φλέβες, περιέχει εσωτερικά ανοίγματα και κοιλότητες. Αυτές χρησίμευσαν ιδιαίτερα στους κατασκευαστές των υδραγωγείων για την ευκολότερη διάνοιξη και στερέωση των σηράγγων τους. Συχνά έχουμε την εντύπωση ότι το υπέδαφος είναι το ίδιο συμπαγές και ομοιόμορφο με την επιφάνεια, λησμονώντας ότι σπηλιές και κενά υπάρχουν παντού, ακόμη περισσότερο στα εδάφη με βραχώδη μορφολογία όπως αυτό της Αθήνας. Αν μπορούσαμε να δούμε το υπέδαφος, θα μας συγκλόνιζαν τα μεγάλα ανοίγματα και τα βάραθρα που έχουν σκαφτεί και διαμορφωθεί από παλαιές κοίτες υπόγειων ποταμών και ρυακιών.

H αρχαία ελληνική μυθολογία αναφέρει ότι μια από τις εισόδους του Άδη βρισκόταν κάτω από τον λόφο του Ίππιου Κολωνού και ότι από εκεί κατέβηκε και ο ίδιος ο Οιδίπους. Ένα ιερό αφιερωμένο στις θεές του Κάτω Κόσμου στις Ερινύες-Ευμενίδες υπήρχε εκεί που οροθετούσε τον επίγειο κόσμο με το έρεβος του υπεδάφους. Στον Κολωνό υπάρχει όντως μια είσοδος σε κάποιο βαθύ χάσμα που έδωσε τη φήμη του στις λατρείες των αρχαίων. Σε αυτό αναφέρονται οι Γ. Kαστριώτης και I. Σβορώνος, ενώ ο A. Φιλαδελφεύς υποστήριζε ότι το άνοιγμά του βρισκόταν κάτω από κτίσμα της οδού Ιωαννίνων στις αρχές του εικοστού αιώνα.



ΛΥΚΑΒΗΤΤΟΣ 1880 

Τα βαραθρώδη σπήλαια του Λυκαβηττού είναι ένα ακόμη δείγμα μεγάλων υπόγειων κοιλωμάτων. O ναός των Αγίων Ισιδώρων τα σηματοδοτεί και τα φράζει, ενώ παλιοί θρύλοι των Αθηνών τα συνδέουν με άλλα σπήλαια της περιοχής της Κυψέλης και του Γαλατσίου. Πολλά από αυτά χρησιμοποιήθηκαν για την κατασκευή μεγάλων καταφυγίων, αποθηκών του στρατού και πολυβολεία. Και άλλοι λόφοι της πόλης διαθέτουν φυσικά σπήλαια, όπως ο Αρδηττός, ο λόφος του Αγχεσμού, η Ακρόπολη, που η λαϊκή φαντασία τα συνδέει με περίεργα περάσματα και σήραγγες επικοινωνίας.



Ο βασιλιάς Όθωνας συνέδεσε τα Παλαιά Ανάκτορα με τη φυσική κοίτη του Ιλισού μέσω του υδραγωγείου του Εθνικού Κήπου για να μπορεί να διαφύγει προς τη θάλασσα σε περίπτωση ανάγκης. Το 1930 με διαταγή του δικτάτορα Ιωάννη Μεταξά, όλοι οι κάτοικοι της Αθήνας κλήθηκαν να φτιάξουν υπόγεια καταφύγια, τα οποία χρησιμοποιήθηκαν κυρίως στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Τη δεκαετία του ’30 οποιαδήποτε πολυκατοικία χτιζόταν έπρεπε να συνοδεύεται κι από ένα υπόγειο καταφύγιο

Kαταφύγια 

Καταφύγια και στοές διαφυγής φτιάχνονταν στην Αθήνα ήδη από τα πρώτα χρόνια της ιστορίας της ως πρωτεύουσας του νεοελληνικού κράτους. Είναι γνωστό ότι ο βασιλιάς Όθων είχε εκμεταλλευθεί το υδραγωγείο του Εθνικού Κήπου και τη φυσική κοίτη του Ιλισού συνδέοντάς τα με τα Παλαιά Ανάκτορα (νυν Βουλή των Ελλήνων), για να διαφύγει σε περίπτωση ανάγκης προς τη θάλασσα. H στοά που βγάζει στον Ιλισό είναι της ταραγμένης εποχής της βασιλείας του Όθωνα. Και άλλες εποχές όμως ήταν εξίσου ταραγμένες και έτσι ο Ιωάννης Μεταξάς τη δεκαετία του 1930 με ειδικό διάταγμα υποχρέωσε τους κατοίκους της πόλης να φτιάξουν υπόγεια καταφύγια τα οποία χρησίμευσαν δεόντως κατά τη διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου. Σχεδόν κάτω από κάθε πολυκατοικία της εποχής του Μεταξά έχουμε και ένα τέτοιο υπόγειο καταφύγιο. Είναι γνωστό ότι και σε αυτή την περίπτωση άλλοι υπόγειοι χώροι, των οποίων ο προορισμός ήταν διαφορετικός, άνοιξαν στους βομβαρδισμούς από την πολιτεία για να φιλοξενήσουν τους πολίτες.



Κατά τη δεκαετία λοιπόν του ’30, η κυβέρνηση Μεταξά, αναμένοντας εμπλοκή της χώρας στο Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, υποχρέωσε με νόμο να κατασκευαστούν στα υπόγεια σπιτιών, δημοσίων κτιρίων, και στο εσωτερικό κάποιων λόφων, καταφύγια εν όψει βομβαρδισμών των γερμανικών μαχητικών αεροπλάνων. Έτσι, και το υπόγειο καταφύγιο του Λυκαβηττού κατασκευάστηκε γύρω στο 1936, κοντά στη σπηλαιοεκκλησιά των Αγ. Ισιδώρων. Δε γνωρίζω αν οι κατασκευαστές εκμεταλλεύτηκαν κάποια προϋπάρχουσα τεχνητή υπόγεια κοιλότητα ή σπήλαιο, κάτι που είναι πολύ πιθανόν, και εάν ισχύει, αυτό θα σημαίνει ότι μεγάλο μέρος του λόφου ήταν κούφιο. Το καταφύγιο εκτείνεται σε βάθος 100 μέτρων μέσα στο βράχο, διαθέτει δύο εισόδους, και είναι μεγαλύτερο και σε καλύτερη κατάσταση από το γνωστότερο μα εγκαταλειμμένο καταφύγιο του Αρδηττού. Συντηρημένο, φρεσκοβαμμένο, αλλά με φανερά τα σημάδια του χρόνου, με ρεύμα, τουαλέτες και λουτρά, θα μπορούσε να πει κανείς πως δίνει την εντύπωση προετοιμασίας για πιθανή αξιοποίηση ως μουσείο στο μέλλον.www.silvercity.gr/ 

Τα υπόγεια των ρωμαϊκών λουτρών και οι στοές του κοιμητηρίου της Ρωσικής Εκκλησίας αποτελούν ένα παράδειγμα. Αυτά και άλλα ακόμη κατά τη διάρκεια του πολέμου διευρύνθηκαν, ηλεκτροφωτίστηκαν και στεγανοποιήθηκαν προκειμένου να υποδεχθούν δεκάδες ή εκατοντάδες πολίτες.

Στα χρόνια της Κατοχής κάθε είδους στενωπός και υπόγειο πέρασμα, ασχέτως των πραγματικών χρήσεών τους, βοήθησαν σημαντικά τον αγώνα και τη δράση της αντίστασης κατά των Γερμανοϊταλών. Υδραγωγεία, οστεοφυλάκια, σπήλαια και αγωγοί μετατράπηκαν σε λημέρια, αποθήκες παράνομου υλικού, δρόμους διαφυγής από τα καθημερινά μπλόκα και τη νυχτερινή απαγόρευση κυκλοφορίας. Λίγο πριν από την έναρξη του πολέμου, ο Λυκαβηττός και ο Αρδηττός μετατράπηκαν σε καλά οργανωμένα και εξοπλισμένα καταφύγια της κυβέρνησης και της βασιλικής οικογένειας.

Στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, η υπόγεια Αθήνα έσωσε τις ζωής εκατοντάδων ανθρώπων. Οι στοές και οι κρύπτες φωταγωγήθηκαν και χρησιμοποιήθηκαν ως καταφύγια και ως αποθήκες οπλισμού ή δρόμους διαφυγής. 

Yπόνομοι
Οι υπόνομοι είναι ένα ακόμη θέμα που αφορά στη νεώτερη φάση ανοικοδόμησης της Αθήνας. Το δίκτυο των υπονόμων όντως συνδέει κάθε γωνιά και συνοικία της πόλης. 

Σ’ αυτή την περίπτωση θα πρέπει να αναφέρουμε σαν υπόγειο δίκτυο και τις κοίτες των δύο ποταμών της Αθήνας που κατάντησαν υπόγειες σήραγγες: του Κηφισού και του Ιλισού. Ολόκληρα χιλιόμετρα σήμερα είναι καλυμμένα και εξαφανισμένα από προσώπου γης. Σε αυτά καταλήγει πλήθος αγωγών, σηράγγων των αποβλήτων.

Την ίδια κατάληξη είχαν και σχεδόν όλα τα ρυάκια και οι χείμαρροι που διέτρεχαν με το ελάχιστο νερό τους την πόλη. O Ποδονίφτης, το ρέμα του Προφήτη Δανιήλ, ο Βοϊδοπόταμος, μέρος του Ηριδανού, είναι κλειστοί αποχετευτικοί αγωγοί και εξακολουθούν να ρέουν κρυφά, σαν από ντροπή για τον ξεπεσμό τους. Εκτός από τη χρησιμοποίηση μικρών ή μεγαλύτερων ποταμών, χρησιμοποιήθηκαν για καιρό και κάποιες παλιές σήραγγες υδραγωγείων σαν αποχετεύσεις, όπως της Αγίας Τριάδας στον Κεραμεικό, της Μεταμόρφωσης στα Πετράλωνα και του Αλή Χασεκή στον Βοτανικό. Πολλά παρακλάδια χειμάρρων του Λυκαβηττού χρησιμοποιήθηκαν για να προστατεύσουν σωληνώσεις και μικρούς αγωγούς ακαθάρτων υδάτων.” 

Πηγή: kapistrinews.blogspot.gr, pirforosellin.blogspot.gr