Ο Μίλων ο Κροτωνιάτης (6ος π.Χ. αιώνας), γιος του Διοτίμου, ήταν παλαιστής από την Μεγάλη Ελλάδα και είχε στεφανωθεί σε έξι Ολυμπιάδες, ένα επίτευγμα ανεπανάληπτο από την αρχαιότητα μέχρι ακόμα και τις μέρες μας (πέντε φορές στην κατηγορία των ανδρών και μία στην κατηγορία παίδων).
Εκτός από σπουδαίος αθλητής με αξιοζήλευτη σταδιοδρομία, είχε επίσης, σύμφωνα με τον Διόδωρο Σικελιώτη, οδηγήσει τους συμπατριώτες του στον στρατιωτικό θρίαμβο επί των Συβαριτών το 510 π.Χ. φορώντας τον Ολυμπιακό κότινο στο κεφάλι, λεοντή πάνω στους ώμους και κουβαλώντας ρόπαλο στο χέρι.
Δεν κατάφερε να γίνει και έβδομη φορά Ολυμπιονίκης λόγω ενός συμπατριώτη και νεότερου παλαιστή (και παγκρατιστή), ο οποίος ήταν πρωτοπόρος στην τεχνική του ακροχειρίζειν, του Τιμασίθεου. Ο Μίλων ήταν επίσης επτά φορές νικητής στα Πύθια στους Δελφούς (μία ως παις), δέκα στα Ίσθμια, καθώς και εννέα στα Νέμεα. Ήταν συνολικά πέντε φορές Περιοδονίκης. Είχε δηλαδή πάνω από τριάντα νίκες σε στεφανίτες (πανελλήνιους) αγώνες μέσα σε τουλάχιστον 24 χρόνια. Το ρεκόρ του Ολυμπιονίκη Μίλωνα Κροτωνιάτη παραμένει ακατάρριπτο ακόμη και σήμερα!
 |
| Χάλκινο σύμπλεγμα αθλητών πάλης από την Αίγυπτο. 2ος-1ος αιώνας π.Χ. Αθήνα, Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο |
Ο Ολυμπιονίκης παλαιστής Μίλων, κατά τη διάρκεια κάποιων αγώνων, έφτασε στον τελικό. Εκεί όμως δεν βρέθηκε κανείς να τον αντιμετωπίσει. Ο αθλοθέτης τον κάλεσε για να τον στεφανώσει «άνευ αγώνος». Καθώς όμως ο Μίλωνας πλησίασε, γλίστρησε και έπεσε. Τότε μερικοί από τους παρισταμένους φώναξαν να μην στεφανωθεί, αφού υπέστη πτώση. Εκείνος όμως σηκώθηκε και είπε: «Τρεις πρέπει να είναι οι πτώσεις. Ας έλθει κάποιος να μου κάνει τις άλλες δύο». Εννοείται ότι το κάλεσμα του δεν βρήκε καμιά ανταπόκριση.
Όπως είναι λογικό ένας τέτοιος υπεραθλητής πέρασε γρήγορα στη σφαίρα του μύθου με αποτέλεσμα να σώζονται πολλά περιστατικά για τη ζωή του, στα οποία δύσκολα ξεχωρίζει ο θρύλος από την αλήθεια. Κάποτε στην Ολυμπία, κατά τη διάρκεια των αγώνων, σήκωσε στους ώμους του έναν ταύρο και τον περιέφερε στο στάδιο. Στη συνέχεια τον θυσίασε, τον τεμάχισε και τον έφαγε ολόκληρο σε μια ημέρα!...
Τα ανέκδοτα για τη σχεδόν υπεράνθρωπη δύναμη του και τον τρόπο ζωής του αφθονούν. Διατείνονται ότι η καθημερινή διατροφή του αποτελούνταν από βάρος αντίστοιχο με 10 περίπου κιλά κρέας, 10 περίπου κιλά ψωμί και δεκαοχτώ ποτήρια κρασιού. Θρύλοι λένε ότι μετέφερε το δικό του χάλκινο άγαλμα στη θέση του στην Ολυμπία.
Υποστηρίζεται επίσης ότι ο παλαιστής ήταν σε θέση να κρατήσει ένα ρόδι χωρίς να το καταστρέψει ενώ οι αντίπαλοι στον αγώνα προσπαθούσαν να του αποσπάσουν τα δάκτυλα από αυτό.
Μια φορά, σε ένα συμπόσιο πυθαγορείων φιλοσόφων (ο Μίλων ήταν μαθητής του Πυθαγόρα) έσωσε τους συνδαιτυμόνες του κρατώντας το στύλο της στέγης, που είχε σχεδόν καταρρεύσει. Το περιστατικό αυτό είναι σχεδόν πανομοιότυπο με εκείνο του Σαμψών....
Φέρεται να είχε σηκώσει στους ώμους του έναν ταύρο τεσσάρων ετών. Στην πραγματικότητα ο Μίλων είχε ανακαλύψει την προπόνηση με προοδευτική επιβάρυνση μέσω της σταδιακής αύξησης της αντίστασης όταν κατά την διάρκεια της προετοιμασίας του για τους αγώνες άρχισε να σηκώνει ένα μοσχαράκι και να βαδίζει κάποια απόσταση. Με τον καιρό το μοσχάρι μεγάλωνε και έτσι ο Μίλων αποκτούσε όλο και μεγαλύτερη δύναμη.
Ο Παυσανίας γράφει πως ο Μίλων μπορούσε να σταθεί πάνω σε έναν δίσκο που έχει αλειφθεί με λάδι χωρίς κανένας να μπορεί να τον μετατοπίσει. Επίσης μπορούσε να κρατήσει στο χέρι του ένα ρόδι χωρίς κανείς να μπορεί να του το πάρει από το χέρι -εκτός της γυναίκας του- και χωρίς αυτό να σπάσει. Αυτή η τελευταία εκδοχή ίσως είναι παρερμηνεία αγάλματος στο οποίο πιθανόν εμφανίζεται ο Μίλων να δίνει στην Ήρα το φρούτο. Άλλα ανδραγαθήματα που λέγεται πως έκανε ήταν ότι μετέφερε ο ίδιος το άγαλμά του στην Άλτη και ότι μπορούσε να δέσει, όπως ένα στεφάνι, ένα κορδόνι στο κεφάλι του και να το σπάσει με τη δύναμη των φλεβών του κρατώντας την αναπνοή του.
Το 512 π.Χ. ο Κρότων, σε ηλικία 40 ετών, διεκδίκησε την πρώτη θέση για 7η συνεχή φορά! Τα χρόνια όμως είχαν περάσει. Στον τελικό αντιμετώπισε τον κατά 12 χρόνια μικρότερο του Τιμασίθεο. Ο τελευταίος δεν κατάφερε να εξουδετερώσει τον Μίλωνα. Τον κούρασε όμως τόσο πολύ ώστε τον ανάγκασε να εγκαταλείψει. Ωστόσο οι θεατές εισέβαλαν στον αγωνιστικό χώρο, σήκωσαν στους ώμους του τον Μίλωνα και τον περιέφεραν σαν να ήταν αυτός νικητής. Ήταν ένας γύρος θριάμβου που ονειρεύεται κάθε αθλητής.
 |
| Του Γάλλου Etienne Maurice Falconet, 1754. Σήμερα στο Μουσείο του Λούβρου. |
Ο Μίλωνας έζησε την υπέρτατη δόξα. Το τέλος του ωστόσο ήταν άδοξο. Μια φορά στο δάσος επιχείρησε να σχίσει τον φρεσκοκομμένο κορμό ενός δέντρου με τα χέρια του. Τον άνοιξε, αλλά δεν άντεξε. Ο κορμός έκλεισε και του παγίδευσε τα χέρια. Πάλεψε μάταια να απελευθερωθεί. Τη νύχτα τα θηρία (σε πολλά έργα σαν δολοφόνος του απεικονίζεται ένα λιοντάρι και σε άλλα λύκοι) τον βρήκαν ανήμπορο και τον κατασπάραξαν. Η φύση αποδείχθηκε ακατάβλητη ακόμη και για τον δυνατότερο άνθρωπο του κόσμου....
Ν. Γιαννόπουλος
Πηγή: Μηχανή του Χρόνου, Wikipedia
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου