«Εμείς δε νικηθήκαμε!»

Τα πάντα έχουν ένα όριο.

Όλη η προσπάθεια κάποιου με σκοπό να επιτύχει κάτι, έχει κάποιο τελικό όριο και αυτό το όριο είναι το μυαλό και η καρδιά μας. Αν καταφέρουν και κυριεύσουν το τελευταίο οχυρό αντίστασης του ανθρώπου, το παιχνίδι έχει τελειώσει για τα καλά.

Οι προδότες πούλησαν στεγνά, με έναν αλαζονικό και ακατανόητο ίσως τρόπο τη Μακεδονία στους βαρβάρους. Η ημέρα πέρασε στα κατάστιχα της ιστορίας ως μια μαύρη μέρα για τον Ελληνισμό, αλλά η μάχη δεν τελείωσε. Ο τελικός, οριακός σκοπός είναι να πεισθούν οι Έλληνες και οι Ελληνίδες μέσα τους ότι «Δεν τρέχει κάτι βρε αδελφέ, ένα όνομα είναι. Κάποτε θα ξεχαστεί το θέμα». Όταν το πετύχουν αυτό, είτε με τη συνειδητή αποδοχή των ψεμάτων που απλόχερα και ξεδιάντροπα πλασάρουν, είτε με την απογοητευμένη και κουρασμένη παράδοση του νου των ανθρώπων, θα έχει τελειώσει το παιχνίδι. Θυμηθείτε τους μάρτυρες του Χριστιανισμού. Οι διώκτες τους, είτε λέγονταν Ιουδαίοι, είτε Ρωμαίοι, είτε Ισλαμιστές, είτε άθεοι κομμουνιστές, δεν ήθελαν απλά να τους αφανίσουν. Δεν τους αρκούσε το να τους βγάλουν από τη μέση. Ήθελαν να τους κάνουν να αρνηθούν αυτό που πίστευαν, να ξεχάσουν αυτά για τα οποία μιλούσαν πριν και να αποδεχθούν τη νοοτροπία/ιδεολογία των διωκτών. Καταλαβαίνεις τώρα πόση δύναμη έχει το μυαλό και η καρδιά σου.

-«Έχουμε σημαντικότερα προβλήματα, έλα τώρα… Τα οικονομικά μας πάνε κατά διαόλου, δεν έχουμε δουλειές… Με ένα απλό όνομα θα ασχοληθούμε;»

Πάψε εραστή των χρημάτων, και κοίτα εκείνον τον προδότη που στο τέλος για χάρη τους κρεμάστηκε! Πάψε επιτέλους κατώτερε των περιστάσεων, θλιβερέ άνθρωπε! Γιατί και για αυτά, εσύ φέρεις μεγάλο ποσοστό ευθύνης. Αν η τιμή και η αξιοπρέπειά σου, λέξεις που μάλλον σου έχουν γίνει άγνωστες πια, σε ενδιέφεραν τόσο όσο η τσεπούλα σου, τώρα δεν θα ήμασταν εδώ που είμαστε. Αν αντί να μαθαίνεις απ’ έξω τη γενεαλογία του Γκάνταλφ, ή τα κατορθώματα του Μπάτμαν ή την εντεκάδα του 1997 της δεν-ξέρω-ποιας ομάδας, καθόσουν να διευρύνεις τους ορίζοντές σου και να μάθεις για την ιστορία σου, τα κατορθώματα κάποιων προσωπικοτήτων, τις ιδέες τους και τις αναζητήσεις τους, μάλλον θα ήσουν κάποιος άλλος τώρα και η χώρα μας ολότελα διαφορετική…

Αυτό το άρθρο (αγανάκτησης;) πήρε τον τίτλο του από έναν πίνακα του Γ. Προκοπίου, με τίτλο «Εμείς δε νικηθήκαμε!».

Δημιουργήθηκε μετά την Μικρασιατική εκστρατεία και απεικονίζει Έλληνες στρατιώτες να μάχονται στις ερημιές της Ανατολίας, ενώ ένας από αυτούς, τραυματισμένος αλλά αγέρωχος, κάνει μια κίνηση με το χέρι σαν να λέει «Όχι! Εμείς είμαστε ακόμα εδώ».

Το ίδιο κι εμείς. Το μυαλό μας δεν ηττήθηκε. Δεν δεχθήκαμε την αναγνώριση των Σκοπίων ως Μακεδονία, κι ούτε θα γίνει ποτέ. Δεν ξεχνούμε την ιστορία μας, ούτε εκείνους που μας πρόδωσαν.

Κάποια εποχή, όταν οι στρατιές της Αυτοκρατορίας με τα 127 έθνη πλημμύριζαν την Ελλάδα, όταν η μία και μοναδική Μακεδονία είχε πέσει, όταν η Θεσσαλία είχε συνθηκολογήσει, όταν η προδοτική Θήβα μάχονταν στο πλάι του Μεγάλου Βασιλιά, όταν η Ερέτρια και οι Πλαταιές και πόσες ακόμα πόλεις είχαν οργωθεί και ξεριζωθεί από το χάρτη, όταν οι καπνοί άχνιζαν ακόμα στις στάχτες της Αθήνας και του παλιού Παρθενώνα και οι Αθηναίοι ήταν άστεγοι πρόσφυγες στη Σαλαμίνα, όταν ο ένας από τους δύο βασιλείς της Σπάρτης είχε πέσει προδομένος και οι 300 καλύτεροι μαχητές της Λακεδαίμονος κείτονταν μαζί του, τα πάντα έμοιαζαν χαμένα: δεν ήταν όμως. Κανείς δεν παραδόθηκε στην Περσική πλημμυρίδα και η ελευθερία ξανάρθε. Το ίδιο θα γίνει και τώρα, έστω και αν περάσει ένας «μακρύς, βαρύς χειμώνας» (όπως έλεγε ένα τραγούδι). Το φως και η ελευθερία θα ξανάρθουν.

Καλή ανάσταση και καλή λευτεριά από κάθε είδους τυραννία.

ΔΙΟΝΥΣΟΣ1991ΕΛ

el.gr