Εθνική γενοκτονία

Αυτό που θα επακολουθήσει θα είναι πολύ χειρότερο από τα μαρτύρια που βιώσαμε τα τελευταία χρόνια, μετατρέποντας την πατρίδα μας σε μία εξαθλιωμένη, πολυπολιτισμική αποικία – αφού ακόμη περισσότεροι θα εγκαταλείψουν τρομοκρατημένοι τη χώρα μας, ενώ το κενό θα συμπληρωθεί από φθηνούς και υπάκουους μετανάστες που δεν θα έχουν τίποτα να χάσουν.

Ανάλυση από Βασίλης Βιλιάρδος.

Οι δημοσιονομικοί κανόνες θεωρούνται πάντοτε απαραίτητοι, επειδή διαφορετικά δεν θα μπορούσε να εμποδιστεί η άνοδος των κρατικών δαπανών από «ομάδες συμφερόντων» που προκαλούν την αύξηση των ελλειμμάτων – οπότε νομοτελειακά την αντίστοιχη άνοδο των δημοσίων χρεών.

Εν προκειμένω, έχει επιβληθεί στην Ελλάδα ένα πρωτογενές πλεόνασμα της τάξης του 3,5% έως το 2022, το οποίο στην ουσία είναι δημοσιονομικό, αφού υπερκαλύπτει τους ετήσιους τόκους – ενώ 2,2% μετά το 2022, όπου θεωρητικά το ΑΕΠ θα είναι πολύ υψηλότερο, οπότε θα υπερκαλύπτονται ξανά οι τόκοι. Πρόκειται βέβαια για στόχους που μόνο κάποιες πετρελαιοπαραγωγές χώρες στον πλανήτη έχουν πετύχει – οπότε θεωρείται απίθανο να τα καταφέρει η εντελώς χρεοκοπημένη Ελλάδα, εκτός εάν η Τρόικα υφαρπάξει όλα τα περιουσιακά στοιχεία των Πολιτών της μέσω των φόρων εξαθλιώνοντας τους, παράλληλα με την αλλαγή του ιδιοκτησιακού της καθεστώτος.

Όλα αυτά πάντως έχουν γίνει αποδεκτά τόσο από την συγκυβέρνηση, όσο και από την αξιωματική αντιπολίτευση που επίσης τάσσεται υπέρ των μνημονίων – ισχυριζόμενη απλά πως ενώ η κυβέρνηση θα χρησιμοποιήσει για κοινωνικούς σκοπούς το ποσόν που θα υπερβαίνει το 3,5% (δεν θα επιτευχθεί δηλαδή μόνο ο άθλος του 3,5% αλλά θα ξεπεραστεί!)η ίδια θα το διαθέσει (υπερπλεόνασμα) για την μείωση των φόρων κοκ. (πηγή)! Πραγματικά τραγική αντίληψη! Δυστυχώς δεν φαίνεται να καταλαβαίνει την απίστευτη πλάνη της, εκτός εάν επιθυμεί να παραπλανήσει τους Πολίτες – κάτι που ευχόμαστε να μη συμβαίνει.

Το παράδειγμα της Μ. Βρετανίας

Το θέμα μας τώρα είναι εάν ισχύει πράγματι η αρχική παραδοχή, όπου για να απαντηθεί παρατίθεται εν πρώτοις το κατωτέρω γράφημα – το οποίο περιγράφει την εξέλιξη του ποσοστού του δημοσίου χρέους της Μ. Βρετανίας ως προς το ΑΕΠ της, από το ξεκίνημα του 20ου αιώνα (πηγή).

Όπως διαπιστώνεται, το χρέος της Μ. Βρετανίας αυξήθηκε ολοφάνερα ως αποτέλεσμα του 1ου Παγκοσμίου Πολέμου,αργότερα κατά τη Μεγάλη Ύφεση και με το 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο – ενώ της Ελλάδας με τα μνημόνια (από το 127% στο 202%), επιβεβαιώνοντας πως έχει βιώσει και συνεχίζει να βιώνει μία καταστροφή ανάλογη με ενός πολέμου.

Από την εποχή εκείνη και μετά το χρέος της Μ. Βρετανίας άρχισε να μειώνεται σταθερά, όταν το ΑΕΠ με τη βοήθεια των ελλειμμάτων του προϋπολογισμού της ακολούθησε μία σταθερά ανοδική πορεία – έχοντας ξανά αυξηθεί κατά τη διάρκεια της μαζικής ύφεσης στις αρχές της δεκαετίας του 1990, ενώ πολύ περισσότερο μετά τη χρηματοπιστωτική κρίση του 2008/09. Με απλά λόγια, η μείωση του χρέους της Μ. Βρετανίας ως προς το ΑΕΠ της δεν προκλήθηκε από κάποιο θαύμα, αλλά οφειλόταν στην ανοδική πορεία του ρυθμού ανάπτυξης της, μέσω της αύξησης των δημοσίων δαπανών και ειδικά των κρατικών επενδύσεων, άρα των ελλειμμάτων στον προϋπολογισμό της – ενώ η άνοδος των χρεών της, πάντοτε ως προς το ΑΕΠ, στο ακριβώς αντίθετο.

Η εξέλιξη αυτή δεν είναι περίεργη, αφού τα ελλείμματα αυξάνονται κατά τη διάρκεια των υφέσεων, λόγω των ονομαζόμενων «αυτόματων σταθεροποιητών» – όπου τα έσοδα του κράτους μειώνονται εξαιτίας της πτώσης του ΑΕΠ, ενώ οι δαπάνες αυξάνονται κυρίως επειδή η ανεργία εκτοξεύεται στα ύψη. Το γεγονός αυτό φαίνεται καθαρά από το επόμενο γράφημα – το οποίο περιγράφει την εξέλιξη των ελλειμμάτων του προϋπολογισμού της Μ. Βρετανίας, στο ίδιο χρονικό διάστημα.

Εν τούτοις, τα ελλείμματα του προϋπολογισμού είναι το ίδιο κακά ή καλά, όσο τα πλεονάσματα του προϋπολογισμού – ενώ για να κρίνει κανείς εάν είναι κακά ή καλά, πρέπει και στις δύο περιπτώσεις να ερευνηθεί το πλαίσιο, εντός του οποίου προέκυψαν (πηγή). Έτσι συμπεραίνει πως τα τελευταία πενήντα χρόνια τα ελλείμματα της Βρετανίας ήταν αρκετά συχνά, κακώς, πολύ χαμηλά, με την έννοια ότι δεν βοήθησαν την ορθολογική άνοδο του ΑΕΠ της  – ενώ το μοναδικό εύλογο κριτήριο είναι η εξασφάλιση του ότι, οι επιθυμίες αποταμίευσης του ιδιωτικού τομέα καλύπτονται σε συνθήκες πλήρους απασχόλησης.

Εν προκειμένω, η δημοσιονομική πολιτική δεν επιτρέπεται να καθορίζεται από ανώτατα όρια ελλειμμάτων ή δημοσίων χρεών ως προς το ΑΕΠ – αφού η βασική της αποστολή είναι η ευημερία της κοινωνίας, οπότε η εξασφάλιση της πλήρους απασχόλησης των ανθρώπων: των θέσεων εργασίας τους.

Ο προσανατολισμός της λοιπόν σε οικονομικά μεγέθη/στόχους, οι οποίοι έτσι και αλλιώς έχουν περιορισμένες δυνατότητες να επιτευχθούν λόγω των «αυτόματων σταθεροποιητών» που λειτουργούν ολοφάνερα προ-κυκλικά(=επιδεινώνονται όσο επιδεινώνεται η κρίση και την επιδεινώνουν με τη σειρά τους), είναι απαράδεκτος – ενώ μία άλλη πτυχή τέτοιων δημοσιονομικών κανόνων είναι το ότι, η πτώση της ζήτησης όταν υιοθετούνται ανώτατα όρια ελλειμμάτων ή δημοσίων χρεών, οδηγεί στην άνοδο των χρεών του ιδιωτικού τομέα.

Η Ελλάδα των μνημονίων

Όπως καταλαβαίνουμε από την παραπάνω μικρή ανάλυση, στην Ελλάδα επιβλήθηκαν τα ακριβώς αντίθετα μέτρα από αυτά που έπρεπε (ανάλυση) – χωρίς να υπάρχει καμία βεβαιότητα για το αποτέλεσμα τους, λόγω των μη προϋπολογίσιμων αυτόματων σταθεροποιητών.

Το γεγονός αυτό συμπεραίνεται μεταξύ άλλων από το ότι, λήφθηκαν θηριώδη, πρωτοφανή στην ιστορία μέτρα της τάξης των 80 δις € και μειώθηκε το ΑΕΠ πάνω από 60 δις € – ενώ μόνο εξ αυτού το κράτος έχασε ετήσια έσοδα της τάξης των 18 δις € που υποχρεώθηκε να τα αναπληρώσει με αυξήσεις φόρων, με μειώσεις συντάξεων κοκ., δολοφονώντας κυριολεκτικά την πραγματική οικονομία, ειδικά τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις και τα νοικοκυριά.

Εκτός αυτού, δεν δόθηκε καμία απολύτως σημασία στο θέμα της απασχόλησης των Ελλήνων, υπενθυμίζοντας πως η ανεργία το 2009 ήταν μόλις 7,5%, με τη μερική απασχόληση σε πολύ χαμηλά επίπεδα – ενώ κατά τη διάρκεια των μνημονίων όλοι οι συντελεστές που έχουν σχέση με την εργασία κατέρρευσαν (γράφημα). Μεταξύ αυτών η παραγωγικότητα των εργαζομένων και η ανταγωνιστικότητα της ελληνικής οικονομίας – ενώ η μείωση της ανεργίας μετά το 2014 είναι πλασματική, οφειλόμενη στη μαζική μετανάστευση, στους μακροχρόνια ανέργους που δεν καταγράφονται πια, στην άνοδο της μερικής απασχόλησης όπου δύο εργαζόμενοι μοιράζονται λιγότερο μισθό από όσο έπαιρνε κάποτε ένας κοκ.

Στα πλαίσια αυτά, εάν συνεχιστεί η ίδια πολιτική της τοποθέτησης τέτοιων εξωπραγματικών στόχων στο δημόσιο χρέος και στον προϋπολογισμό, θα είναι συνώνυμη με τη γενοκτονία των Ελλήνων, χωρίς καμία διάθεση υπερβολών–  καθώς επίσης με την σταδιακή αλλαγή του ιδιοκτησιακού καθεστώτος της χώρας μας, μέσω των κατασχέσεων και των πλειστηριασμών της ιδιωτικής περιουσίας, επιχειρήσεων και ακινήτων, επί πλέον της δημόσιας περιουσίας με τιςσκανδαλώδεις ιδιωτικοποιήσεις.

Θέλοντας δε να πιστεύουμε πως η αξιωματική αντιπολίτευση κάνει λάθος, όπως επίσης η συγκυβέρνηση, μη έχοντας επαρκείς οικονομικές γνώσεις ή εκβιαζόμενοι, οφείλουμε να τονίσουμε ότι, η καταστροφή μόλις ξεκίνησε – με την πρόσφατη έξοδο μας από τις δανειακές συμβάσεις σε καθεστώς τεσσαρακονταετούς μνημονίου.

Πως αυτό δηλαδή που θα επακολουθήσει θα είναι κατά πολύ χειρότερο από τα μαρτύρια που βιώσαμε τα τελευταία οκτώ χρόνια, μετατρέποντας την πατρίδα μας σε μία εξαθλιωμένη, πολυπολιτισμική αποικία – αφού πιστεύουμε πως ακόμη περισσότεροι Έλληνες θα εγκαταλείψουν τρομοκρατημένοι τη χώρα τους, ενώ το κενό θα συμπληρωθεί από φθηνούς και υπάκουους μετανάστες που δεν θα έχουν τίποτα να χάσουν, όσο και αν διαμαρτυρόμαστε.

Επίλογος

Αν και υπάρχουν λύσεις, ακόμη και στην άκρη του γκρεμού (ανάλυση), κάποια στιγμή τελειώνουν – ενώ υποθέτουμε πως η Ευρωζώνη δεν θα θελήσει να έχει μία τέτοια χώρα ως μέλος της, παρά μόνο όπως οι Η.Π.Α. το Πουέρτο Ρίκο. Επειδή είμαστε απολύτως βέβαιοι για το σκοτεινό αυτό μέλλον εάν δεν αλλάξουμε αμέσως πορεία, όχι από απαισιοδοξία αλλά από κοινή λογική, θεωρούμε υποχρέωση μας να προειδοποιήσουμε τους Έλληνες – ιδίως τα πολιτικά κόμματα που όσο διεφθαρμένα και αν είναι, πιστεύουμε πως αποκλείεται να μην αγαπούν την πατρίδα τους.

Ολοκληρώνοντας, επιθυμούμε να τονίσουμε ξανά πως δεν είμαστε ποτέ δογματικά εναντίον των μνημονίων, όπως αρκετοί, ούτε από πολιτικής άποψης εχθροί τους – αλλά αντίθετοι από μία καθαρά οικονομική οπτική γωνία, γνωρίζοντας με βεβαιότητα πως δεν κάνουμε λάθος.

analyst.gr