Είχαν Ηλεκτρισμό Στην Αρχαία Ελλάδα; – Τι Περιγράφει Ο Παυσανίας

Υπήρχε Ηλεκτρισμός στην Αρχαία Ελλάδα; Αν δούμε τον ΠΑΥΣΑΝΙΑ, και συγκεκριμένα στα Αρκαδικά, 10, 1 διαβάζουμε

«…Πάνω από το στάδιο είναι το όρος Αλήσιον που λένε πως οφείλει το όνομά του στην άλη (περιπλάνηση) της Ρέας.

2. Στο πιο χαμηλό μέρος του βουνού βρίσκεται το ιερό του Ίππιου Ποσειδώνα (σημερινή Μαντίνεια)…

3. Απαγόρευσαν την είσοδο των ανθρώπων στο ιερό, χωρίς να υψώσουν εμπόδιο στην πόρτα, αλλά τεντώνοντας εκεί νήμα μάλλινο, επειδή ίσως πίστευαν πως κι αυτό θα προξενούσε φόβο στους τότε ανθρώπους που τιμούσαν τα θεία, ίσως όμως υπήρχε και κάποια δύναμη στο νήμα.

Ο Αίπυτος, ο γιος του Ιπποθόου που μπήκε στο ιερό, είναι φανερό πως δεν πήδησε πάνω από το νήμα ούτε πέρασε από κάτω, ΑΛΛΑ ΤΟ ΕΚΟΨΕ. Η πράξη του ήταν ανόσια και γι’ αυτό έπεσε το νήμα στα μάτια του και τον τύφλωσε κι ευθύς πέθανε»

Το εδώ αναφερόμενο «μάλλινο νήμα» που προστάτευε την είσοδο του ιερού του Ποσειδώνα, ίσως πράγματι είχε «κάποια δύναμη», όπως σκέφτεται και ο ίδιος ο Παυσανίας. 
Στο αρχαίο κείμενο το ονομάζει ΜΙΤΟ…

Αναρωτιέμαι αν οι ίδιοι αυτοί άνθρωποι που δρούσαν σε αυτά τα ιερά ΕΙΧΑΝ ΑΝΑΚΑΛΥΨΕΙ ΤΟΝ ΗΛΕΚΤΡΙΣΜΟ ή κάτι σχετικό, και ίσως αυτό το «μάλλινο νήμα» που «τύφλωσε» και «σκότωσε»» τον «βέβηλο» μήπως ήταν απλά ΚΑΛΩΔΙΟ!

Μήπως δηλαδή αυτό το νήμα ήταν μάλλινο απ’ έξω για να μην περνά ο ηλεκτρισμός, αλλά αν κάποιος προσπαθούσε να το κόψει, θα καιγόταν γιατί μέσα θα ήταν σύρμα. 
Όπως περίπου και τα παλιά ‘πάνινα’ καλώδια.

Η πηγή της δύναμης, λογικά, πρέπει να ήταν ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΙΕΡΟ, αν κρίνουμε από το ό, τι χρησιμοποίούσαν ΞΥΛΑ για την κατασκευή ιερών, και όπως ξέρουμε, το ξύλο είναι κακός αγωγός του ηλεκτρισμού, δηλαδή ΜΟΝΩΤΙΚΟ υλικό, όπως και το ΜΑΛΛΙ. Αυτό ίσως σημαίνει πως είχαν είχαν γνώση και είχαν πειραματιστεί με τις ιδιότητες των υλικών.

Ο ίδιος ο Ρωμαίος αυτοκράτορας Αδριανός, που ενδιαφέρθηκε προσωπικά για την επανοικοδόμηση του ναού, είχε βάλει ανθρώπους να επιτηρούν τους εργάτες να μην κοιτάζουν το ιερό και τα ερείπιά του. Κάτι φοβόταν πιθανόν για την υγεία τους. 
Ίσως φοβόταν κάποια ακτινοβολία…

Επίσης όσον αφορά τον αρχαίο όφη, τον «Πύθωνα» των Δελφών φαίνεται να έχουμε ενδείξεις ότι σχετίζεται με τον ηλεκτρισμό. 
Η παραγωγή ηλεκτρισμού ή η κατασκευή μπαταρίας απαιτεί ένα υγρό διάλυμα υλικών που δεν έχουν καθόλου ωραία μυρωδιά αλλά πλησιάζουν θα έλεγα την δυσοσμία από αναθυμιάσεις. 
Ίσως αυτό το υγρό να είχε σχέση με τη «μυρωδιά» που ανέδυε ο Πυθωνας.

Σε όλους τους ναούς, που αναφέρει ο Παυσανίας, σημειώνει την ύπαρξη «θαλασσινού νερού» που φτάνει μέχρι τον ναό. 
Αν αυτό ερχόταν από την θάλασσα ή είχε δημιουργηθεί ρίχνοντας μια ποσότητα αλατιού σε μια δεξαμενή νερού είναι ένα άλλο θέμα. Κρατάμε πως το νερό αυτό ήταν αλατισμένο.

Το 1800 ο Βόλτα (AlessandroVolta) απέδειξε ότι ο ηλεκτρισμός μπορεί να παραχθεί από την επαφή δύο μετάλλων. 
Έτσι κατασκεύασε το «βολταϊκό στοιχείο». Αυτό ήταν μια συσκευή που είχε διαδοχικά στρώματα χαλκού, ψευδαργύρου και χαρτονιού βυθισμένα σε αλατισμένο νερό. 
Λόγω της χημικής αντίδρασης των δύο μετάλλων δημιουργείται μια μόνιμη ηλεκτρική πηγή. Το «βολταϊκό στοιχείο» είναι η μπαταρία και αργότερα παρήγαγαν το εναλλασσόμενο ηλεκτρικό ρεύμα.

Χαλκό ξέρουμε ότι είχαν οι αρχαίοι Έλληνες από τα όπλα τους κλπ. αλλά ψευδάργυρο που χρειάζονταν για να γίνει η μπαταρία πού το βρήκαν; 
ΟΛΑ ΤΑ ΒΙΒΛΙΑ μας λένε πως ο ΨΕΥΔΑΡΓΥΡΟΣ ήταν ΑΓΝΩΣΤΟΣ στην αρχαιότητα. 
Πως θα έφτιαχναν λοιπόν έστω αυτήν την υποτυπώδη μπαταρία;

Όμως ο ψευδάργυρος ΔΕΝ ήταν ΑΓΝΩΣΤΟΣ… 
Υπήρχε στην Ελλάδα, και κάποιοι τον γνώριζαν. 
Στο ΛΑΥΡΙΟ βρίσκεται ένα ορυκτό που ονομάζεται ΑΔΑΜΙΝΗ. 
Ο ορισμός του Αδαμίνη είναι ο εξής ΑΔΑΜΙΝΗΣ : ΟΡΥΚΤΟΝ ΣΠΑΝΙΟΝ, ΕΝΥΔΡΟΣ ΑΡΣΕΝΙΚΟΣ ΨΕΥΔΑΡΓΥΡΟΣ, ΕΙΣ ΡΟΜΒΙΚΟΥΣ ΚΡΥΣΤΑΛΛΟΥΣ, ΕΥΡΙΣΚΟΜΕΝΟΣ ΣΥΧΝΑ ΕΝ ΛΑΥΡΙΩ !!!! (Λεξικό Ελευθερουδάκη).

Στο Λαύριο έχουν καταγραφεί πάνω από 100 μεταλλικά και μη μεταλλικά ορυκτά. Μέσα σε αυτά υπάρχει και ο άργυρος. 
Για τη εξαγωγή του αργύρου από το μετάλλευμα χρειάζεται κατά την επεξεργασία του υποχρεωτικά και ο ψευδάργυρος. 
Είναι φανερό ότι οι αρχαίοι γνώριζαν τον ψευδάργυρο αφού είναι τεκμηριωμένο ότι από το Λαύριο έβγαζαν άργυρο.

Εξάλλου είναι γεγονός ότι στην επαναλειτουργία του ορυχείου στο τέλος του 19ου αιώνα από τον Σερπιέρι και αργότερα από την Γαλλική Εταιρία Λαυρίου, η λειτουργία του βασίσθηκε στις πλούσιες ποσότητες σε μολύβι, σε ψευδάργυρο και σε άργυρο που περιείχαν τα αρχαία «απόβλητα» από την επεξεργασία για την εξαγωγή του αργύρου.

Άλλο σημείο της Ελλάδας όπου βρίσκεται ο ψευδάργυρος είναι η ΚΑΣΣΑΝΔΡΑ της Χαλκιδικής. 
Με δύο λόγια οι αρχαίοι Έλληνες είχαν στη διάθεσή τους, τόνους μέταλλο από μολύβι και ψευδάργυρο. 
Έχουμε λοιπόν ό,τι χρειάζεται για την δημιουργία μιας μπαταρίας, κατάλληλα μέταλλα και αλατισμένο νερό.

Τώρα πώς κύμα θαλασσινό εμφανίζεται στους ναούς, αυτό είναι αρχαία παράδοση. Παρόμοια παράδοση είχαν και οι Αθηναίοι για το κύμα τους στην Ακρόπολη. 
Γιατί στην Ακρόπολη υπήρχε θαλασσινό νερό και μάλιστα στην περίοδο της Γερμανικής Κατοχής επί Γερμανών, ο Χίμλερ βεβαιώθηκε από ένα πηγάδι είδε ότι στην Ακρόπολη έφτανε υπογείως θαλασσινό νερό.

Με όλα τα παραπάνω που έγραψα ενδέχεται οι αρχαίοι σοφοί ιερείς να κατασκεύασαν μπαταρία και περαιτέρω ηλεκτρικό ρεύμα. Μην ξεχνάμε ότι οι αρχαίοι ιερείς κατείχαν πολλά μυστικά. Θυμηθείτε πως στους Δελφούς δύο φορές μόνοι τους απώθησαν και έτρεψαν σε φυγή τους εχθρούς όταν πήγαν να λεηλατήσουν το ιερό. Μια τους Πέρσες και μια τους Γαλάτες. 
Ο άγιος Αυγουστίνος περιγράφει ένα ναό αφιερωμένο στην Αφροδίτη στον οποίο ιερή φλόγα έκαιγε έξω αλλά δεν έσβηνε ποτέ ούτε από τον άνεμο ούτε από τη βροχή (λάμπα;)

Στην περιοχή Dedeira της Αιγύπτου, ανασκαφές έφεραν στο φως σχέδια που παρουσιάζουν κάτι σαν ένα σύγχρονο ηλεκτρολογικό σχέδιο με καλώδια, λάμπες, ασφάλειες και γεννήτρια. 
Το 1401 ανακαλύφθηκε ο τάφος του Πάλλα, γιου του βασιλιά της Τρωικής περιόδου Evander. 
Μέσα στον τάφο βρέθηκε λάμπα να καίει. Αυτό από μόνο του είναι εκπληκτικό καθώς ο Πάλλας πέθανε τον 12ο αιώνα π.κ.ε.

Εκπληκτικότερο το γεγονός ότι δεν μπορούσαν αυτοί που βρήκαν τον τάφο να σβήσουν τη λάμπα. Ούτε ο αέρας την επηρέαζε ούτε το νερό και μόνο όταν την αδειάσανε από το υγρό που περιείχε έσβησε. 
Έκαιγε επί 2.600 χρόνια, αλλά για το άσβεστο φως θα γράψω αναλυτικότερα όταν μου δοθεί ευκαιρία.

Δαρίβας Παναγιώτης στο Περιοδικό ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ