Η σύγχρονη ανθρωπότητα και αμέτρητες εταιρείες σε όλο τον κόσμο χρωστούν στον Αλεξάντερ Γκράχαμ Μπελ την εφεύρεση του τηλεφώνου.
Στις 14 Φεβρουαρίου 1876, περίπου στις 4 το απόγευμα, ένας ευθυτενής άνδρας μπήκε στο Γραφείο Ευρεσιτεχνίας στο Σικάγο και κατέθεσε αίτημα διπλώματος για ένα «ηλεκτρονικό σύστημα που έχει την ικανότητα να μεταδίδει τη φωνή σε απόσταση με τη βοήθεια μεταλλικών αγωγών».
Το όνομά του ήταν Ελίσα Γκρέυ. Δεν ήταν η πρώτη του εφεύρεση, αλλά πίστευε πως ήταν ξεχωριστή, καθώς είχε δουλέψει πάνω από ένα χρόνο με σκοπό να φτιάξει μια συσκευή μετάδοσης της φωνής.
Προσπαθούσε να εκμεταλλευτεί τις αρμονικές ιδιότητες του ηλεκτρικού ρεύματος, όταν διαπίστωσε ότι παράγονται ήχοι από τις δονήσεις μια μεταλλικής μεμβράνης, η οποία βρίσκεται τοποθετημένη κοντά σε ένα ηλεκτρομαγνήτη που τον διαπερνά το ηλεκτρικό ρεύμα. Έβαλε στη μεμβράνη ένα μικρό ηχείο που «καθάρισε» τους ήχους και έφτιαξε το πρώτο μεγάφωνο.
Μετά έφτιαξε και το μικρόφωνο για να ρυθμίζει το ρεύμα που θα τροφοδοτούσε το μεγάφωνο.
Συνέδεσε τη μεμβράνη με ένα μεταλλικό πόλο του ηλεκτρικού κυκλώματος που βρισκόταν σε ένα σωλήνα με νερό. Στο βάθος υπήρχε το άλλο άκρο του κυκλώματος.
Όταν άλλαζε η πίεση της φωνής προκαλούνταν δονήσεις στη μεμβράνη και τα δύο στοιχεία του κυκλώματος απομακρύνονταν ή έρχονταν πιο κοντά.
Εξαιτίας της αντίστασης, η φωνή ρύθμιζε το ρεύμα και προκαλούσε ένα ομοιόμορφο φαινόμενο στον ηλεκτρομαγνήτη που υπήρχε στο μεγάφωνο.
Μετά από λίγο καιρό, ο Γκρέυ διάβασε σε μια εφημερίδα ότι κάποιος κ. Μπελ κατασκεύαζε σε βιομηχανική κλίμακα το τηλέφωνο, μια συσκευή που επέτρεπε στους ανθρώπους να μιλούν εξ αποστάσεως.
Η μόνη διαφορά ανάμεσα στις δύο εφευρέσεις ήταν τα μικρόφωνα.
Ο Γκρέυ πήγε στο Γραφείο Ευρεσιτεχνίας στη Βοστώνη όπου διαπίστωσε με έκπληξη ότι ο κ. Μπελ είχε καταθέσει επίσης αίτηση διπλώματος για τη συσκευή στις 14 Φεβρουαρίου του ίδιου έτους, αλλά στις 2 μετά το μεσημέρι.
Δηλαδή, δύο ώρες νωρίτερα από εκείνον! Υπήρχε όμως και τρίτο πρόσωπο στην ιστορία!
Ο Μπελ δεν είχε το εύρος των τεχνικών γνώσεων του Γκρέυ, αλλά ήταν εξαιρετικά ευφυής και πρακτικός άνθρωπος.
Μετανάστης από το Σκωτία, είχε πάει στην Αμερική το 1872 σε ηλικία 26 ετών και μέσα σε λιγότερο από ένα χρόνο δίδασκε φωνητική στη σχολή ρητορικής της Βοστώνης.
Στο εργαστήριο της σχολής άρχισε να πειραματίζεται με έναν φωνοαυτόγραφο που περνούσε τα ηχητικά σήματα μέσα από ένα χωνί σε μια μεμβράνη. Εκτός από τα όργανα όμως, στο εργαστήριο υπήρχε και ένας εξαιρετικός ηλεκτροτεχνίτης, ο Τόμας Γουότσον, ο οποίο σύμφωνα με τον ίδιο τον Μπελ, είχε καταλυτική συμβολή στην εφεύρεση. Η ονομασία «τηλέφωνο» είχε επίσης χρησιμοποιηθεί το 1861 από τον Φίλιπ Ράις, καθηγητής από τη Φρανκφούρτη, που είχε φτιάξει μια πρωτόλεια συσκευή μετάδοσης ήχων.
Δικαστική διαμάχη με τον Αντόνιο Μεούτσι και το σκάνδαλο με την εταιρία στην οποία ήταν σύμβουλος ο Μπελ
Ο Μπελ και ο Γκρέυ διασταύρωσαν τα ξίφη τους στο δικαστήριο το οποίο απεφάνθη ότι η εφεύρεση έγινε ταυτόχρονα, αλλά ο Μπελ είχε μια προτεραιότητα.
Έτσι, παρουσίασε το τηλέφωνο στην έκθεση της Φιλαδέλφειας και μετά τα ρίγη ενθουσιασμού, άρχισε να συζητά για την ίδρυση μιας εταιρείας που θα εκμεταλλευόταν το επίτευγμά του.
Τότε, εμφανίστηκε μια ομάδα ιταλών μεταναστών που τον κατηγόρησαν ότι εκμεταλλεύτηκε την εφεύρεση του Αντόνιο Μεούτσι, ενός πολυμήχανου μετανάστη που είχε ξεκινήσει να εργάζεται ως τελωνοφύλακας στην Ιταλία, μηχανικός θεάτρου στην Αβάνα, μετά έγινε κηροποιός και κατέληξε ζυθοποιός.
Το 1857 έφτιαξε μια συσκευή για να επικοινωνεί από το κηροποιείο με το δωμάτιο της γυναίκας του στην άλλη άκρη του σπιτιού. Μετέτρεπε τις μαγνητικές δονήσεις σε ηχητικές κι αντίστροφα, τεχνολογία που χρησιμοποιήθηκε δεκαετίες αργότερα στα τηλέφωνα του Μπελ.
Το πρόβλημα όμως του Μεούτσι ήταν τα λεφτά. Το 1871 ζήτησε δίπλωμα Ευρεσιτεχνίας από το Γραφείο της Ουάσιγκτον, αλλά δεν είχε χρήματα για τα έγγραφα και πήρε απλώς ένα πιστοποιητικό. Κάθε χρόνο έπρεπε να το ανανεώνει, αλλά μετά από δύο χρόνια αρρώστησε η γυναίκα του, έμεινε απένταρος και σταμάτησε τη διαδικασία. Ο Μεούτσι έψαχνε να πουλήσει την εφεύρεση και ο διευθυντής μιας εταιρίας της Νέας Υόρκης , της «Ντίστρικτ Τέλεγκραφ», τον έπεισε να του στείλει τα σχέδια για να κάνει δοκιμές και να δει αν αξίζει τον κόπο.
Για περίπου δύο χρόνια, ο Χένρυ Γκραντ ανέβαλε τις δοκιμές και έφερνε διάφορα προσχήματα για να κρατάει τα σχέδια και να μην τα επιστρέφει.
Όπως αποδείχτηκε αργότερα στο δικαστήριο όπου είχαν προσφύγει οι ιταλοί μετανάστες, καθώς ο Μεούτσι δεν είχε χρήματα, το επίμαχο διάστημα από το 1874 ως το 1876, ο Γκράχαμ Μπελ ήταν σύμβουλος της «Ντίστρικτ Τέλεγκραφ»!
Το 1886 το Ανώτατο Δικαστήριο των ΗΠΑ δικαίωσε τον Μεούτσι ως προς την πατρότητα της εφεύρεσης, αλλά δεν του αναγνώριζε δικαίωμα εκμετάλλευσης, με δεδομένο ότι το πιστοποιητικό του είχε λήξει από το 1873.
Ο 79χρονος Ιταλός πήρε την ηθική επιβράβευση και ο Μπελ άρχισε να διαδίδει το τηλέφωνο σε όλο τον κόσμο. Ένα χρόνο αργότερα αγόρασε από τον Έντισον ένα μικρόφωνο με άνθρακα που βελτίωνε την καθαρότητα του ήχου και μετά από ένα χρόνο λειτούργησε το πρώτο τηλεφωνικό κέντρο.
Η σύνδεση των συνδιαλεγομένων ήταν χειροκίνητη.
Το 1892 εγκαινιάσθηκε στη Λα Πορτ της Ινδιάνας το πρώτο τηλεφωνικό κέντρο του κόσμου με 100 συνδρομητές και το 1899 η Ζίμενς κατασκεύασε στο Βερολίνο το πρώτο αυτόματο τηλεφωνικό κέντρο της Ευρώπης με 400 συνδρομητές.
Η εξάπλωση του τηλεφώνου υπήρξε καταιγιστική, ιδιαίτερα μετά τη λειτουργία των ραδιοσταθμών που «πέταξαν» τα καλώδια και σήμερα, τα κινητά τηλέφωνα είναι έτοιμα να «καταπιούν» ακόμη και τους ηλεκτρονικούς υπολογιστές.
Και όλα αυτά χάρη στον Γκράχαμ Μπελ, τον Ελίσα Γκρέυ και τον Αντόνιο Μεούτσι....
mixanitouxronou.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου