Η αμαρτία ήταν ξένη λέξη για τους Έλληνες

"Έκλαιγε ο Οδυσσέας στην Καλυψώ, και πότε επέλεξε να κλάψει; Όταν ο ποιητής μας δίδει την περιγραφή του Παραδείσου της νήσου Ωγυγίας. Τα νερά, τα άνθη, τις φυσικές ομορφιές, τον
ουρανό, το νέκταρ, την αμβροσία. Ο Οδυσσέας έκλαιγε γιατί ήθελε το δικό του Παράδεισο, το δικό του ανθρώπινο Παράδεισο, την Ιθάκη.

Κανένας θείος Παράδεισος δεν μπορεί να κλείσει τον άνθρωπο, ο άνθρωπος πάντα φεύγει από τον Παράδεισο των θεών και οδεύει προς το δικό του Παράδεισο.

Ο Αδάμ θεωρήθηκε όταν έφυγε από το θείο παράδεισο για να ακολουθήσει τη δική του οντολογική πορεία επί της γης ότι διέπραξε το προπατορικό αμάρτημα. Στην Οδύσσεια όμως ο Οδυσσέας εγκαταλείπει τον Παράδεισο της Καλυψούς με την άδεια των θεών, του Πατρός των θεών Διός, διότι η αμαρτία ήταν ξένη λέξη για τους Έλληνες, διότι δεν ζούσαν σε σχέση με κάποια οντότητα αλλά με το Όλον.

Η ιστορία του ανθρώπου είναι η ιστορία της φυγής του από τον Παράδεισο των θεών, η ιστορία της δημιουργίας του δικού του Παραδείσου, ο οποίος πολλές φορές περνά μέσα από κολάσεις (όπως είπε και ο Πόπερ: ο δρόμος για τον Παράδεισο περνά μέσα από την κόλαση).

Σήμερα και εμείς σαν τον Οδυσσέα πρέπει να καταλάβουμε ότι είμαστε στο νησί της Καλυψούς σε ένα επίπλαστο Παράδεισο. Κανείς άνθρωπος δεν έμεινε σε Παράδεισο που έφτιαξαν άλλοι γι αυτόν. Πρέπει και εμείς να αναζητήσουμε το δικό μας Παράδεισο μακριά από αυτόν που μας κληρονόμησαν και στον οποίο μας εγκλώβισαν.

(μη λήθη βασισμένη στη γνώση του χώρου και του χρόνου μέσα από ταξίδια-το ταξίδι, το πρώτο βιβλίο, η πρώτη ανάγνωση του χώρου ως τρόπου εμφάνισης της Φύσης) πάντα φεύγει από έτοιμους Παραδείσους και μετά την κόλαση της αναχώρησης και του ταξιδιού φθάνει στον Παράδεισο το δικό του".
Βασίλειος Μακρυπούλιας,
Φιλόλογος-Διδάκτορας Φιλοσοφίας Ε.Κ.Π.Α.

mythiki-anazitisi