Η έλευση του 20ου αιώνα, η διευκόλυνση των μετακινήσεων και οι κοινωνικοπολιτικές αναταραχές έφεραν μεγάλες ανακατατάξεις στον παγκόσμιο χάρτη. Υπολογίζεται ότι για τουλάχιστον μία δεκαετία, από το 1903 έως και το 1914, στις ΗΠΑ έφταναν κάθε χρόνο πάνω από ένα εκατομμύριο μετανάστες.
Ένα μικρό νησάκι, μερικά χιλιόμετρα ανοιχτά του λιμανιού της Νέας Υόρκης, λειτουργούσε ως πύλη υποδοχής και ελέγχου για τους ανθρώπους αυτούς. Εκεί, είχε χτιστεί από τα τέλη του προηγούμενου αιώνα ένα μεγάλο κέντρο απ’ όπου διέρχονταν όσοι ήθελαν να μπουν στη χώρα. Έτσι, τα πλοία διέσχιζαν τον Ατλαντικό με προορισμό τις ΗΠΑ, έκαναν μία υποχρεωτική στάση στο νησί Έλις.
Οι επιβάτες αποβιβάζονταν και αμέσως εισέρχονταν στο κτιριακό συγκρότημα. Υπήρχε νοσοκομείο, κρατητήρια και μία πτέρυγα με δημόσιες υπηρεσίες.
Οι μετανάστες εξετάζονταν για αρρώστιες που τυχόν έφεραν κι έπειτα ελέγχονταν τα χαρτιά τους.
Όσοι περνούσαν επιτυχώς και από τις δύο φάσεις, ήταν ελεύθεροι να περάσουν απέναντι στη Νέα Υόρκη.
Όσοι κρίνονταν «ύποπτοι», είτε έμπαιναν σε καραντίνα, ή παρέμεναν προσωρινά στα κρατητήρια για να επαναπροωθηθούν στη χώρα τους. Ωστόσο, μόλις ένα 2% ανήκε στη δεύτερη κατηγορία. Οι περισσότεροι γίνονταν αμέσως δεκτοί ως Αμερικανοί πολίτες.
Συγκεκριμένα, ο έλεγχος περιελάμβανε μόλις 29 ερωτήσεις.
Πέρα από τα βασικά στοιχεία, όπως όνομα, ηλικία, τόπο καταγωγής, οι μετανάστες έπρεπε να δηλώσουν πόσα χρήματα είχαν μαζί τους.
Το κατώτατο αποδεκτό όριο ήταν συνήθως τα 18 δολάρια. Έτσι, οι μόνοι που απορρίπτονταν σε αυτή τη φάση ήταν οι άποροι, καθώς και όσοι ήταν παντελώς ανειδίκευτοι και χωρίς σωματικές ικανότητες να εργαστούν, καθώς οι αρχές έκριναν ότι θα γίνονταν βάρος στην πολιτεία που θα έπρεπε να τους περιθάλπει εφόρου ζωής. Παράλληλα, εκείνοι που είχαν εμφανή συμπτώματα κάποιας σοβαρής ψυχικής ή σωματικής ασθένειας, αλλά και όσοι είχαν βεβαρημένο ποινικό μητρώο που δεν μπορούσαν να αποκρύψουν, στέλνονταν πίσω με συνοπτικές διαδικασίες.
Η συντριπτική πλειονότητα από αυτούς που επιχειρούσαν να μπουν στις ΗΠΑ προέρχονταν από την ανατολική, τη νότια και την κεντρική Ευρώπη.
Το μεταναστευτικό κύμα έφτασε στο απόγειό του το 1907. Τη χρονιά εκείνη, μπήκαν στη χώρα συνολικά 1.004.756 μετανάστες, ενώ στις 17 Απριλίου σημειώθηκε ημερήσιο ρεκόρ με περισσότερους από 11 χιλιάδες ανθρώπους να φτάνουν εκείνη την ημέρα στο Έλις. Για πάνω από μία δεκαετία, κατά μέσο όρο, στο μικρό νησί κατέφθαναν καθημερινά περί τα πέντε χιλιάδες άτομα.
Οι μεταναστευτικοί νόμοι έγιναν πιο αυστηροί μόλις το 1924. Βέβαια, μέχρι τότε, ο πληθυσμός των ΗΠΑ είχε αλλάξει δραστικά. Είναι χαρακτηριστικό ότι περίπου το ένα τρίτο των σημερινών Αμερικανών πολιτών κατάγεται από μετανάστες που έφτασαν στις ΗΠΑ εκείνες τις πρώτες δεκαετίες του 20ου αιώνα.
Το ποσοστό αυτό αριθμητικά μεταφράζεται σε περισσότερους από 100 εκατομμύρια ανθρώπους.
Την ίδια περίοδο, το Έλις άλλαξε επίσης χρήση και έπαψε να αποτελεί κέντρο υποδοχής και ελέγχου.
Οι έλεγχοι πλέον γίνονταν στον κύριο λιμένα της Νέας Υόρκης, ενώ στο μικρό νησί μετέβαιναν μόνο όσοι έπρεπε να επαναπροωθηθούν στις χώρες τους. Στον Α’ και στον Β’ παγκόσμιο πόλεμο, το Έλις μετατράπηκε σε βάση του Αμερικανικού Στρατού, ενώ από το 1990 και μετά, το κεντρικό κτίριο λειτουργεί ως μουσείο αφιερωμένο στη μετανάστευση.
Δείτε ένα ιστορικό βίντεο ντοκουμέντο του 1903. Ένα πλοίο με εκατοντάδες μετανάστες καταφθάνει στο νησί Έλις:
Πηγή χαρακτηριστικής εικόνας: YouTube.
mixanitouxronou.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου