Η Αποστολή του Ιάσωνα ίσως κρύβει μια υπερσύγχρονη τεχνολογία

  Η τελευταία έκπληξη, που μας επιφυλάσσει η Αία, είναι η ίδια που επεφύλαξε ο Αιήτης στον Ιάσονα: η διπλή (ή ίσως τριπλή) δοκιμασία του ήρωα. Πρώτα, να ζέψει ένα ζευγάρι χάλκινων ταύρων καί να οργώσει. Καί μετά, να σπείρει «δόντια δράκου» καί ν’ αντιμετωπίσει τους σπαρτούς που θα έβγαιναν.

Οι χάλκινοι ταύροι, λέει η Μυθολογία, έβγαζαν φωτιά απ’ τα ρουθούνια τους. Η δε ερωτευμένη Μήδεια αποβραδίς έδωσε στον ήρωα μιά κρέμα να βάλει στο σώμα του, γιά να μην καεί. Μετά, όταν έσπειρε τα «δόντια δράκου» καί βγήκαν οι σπαρτοί γίγαντες, ο Ιάσων έτρεξε να κρυφτεί (πίσω από την πλησιέστερη πυραμίδα). Από εκείνη τη θέση, πέταξε μιά πέτρα καί πέτυχε τον έναν. Αυτός νόμισε ότι την πέταξε ο διπλανός του, καί στο τέλος οι σπαρτοί αλληλοσκοτώθηκαν. Η Μυθολογία, όμως, δε λέει (καί ίσως δεν πρέπει να πεί) τις λεπτομέρειες. Τις οποίες αναλαμβάνει η μή-ταπεινότης ημών! 

Οι χάλκινοι ταύροι
κι η επάλειψη με την κρέμα της Μήδειας

Λοιπόν… κατά τις αρχές του 20ου αιώνα, ο Φυσικός Χάϊνριχ Γκραϊνάχερ εφηύρε την αλυσίδα διόδου-πυκνωτή. (Η οποία συνήθως αποδίδεται ως εφεύρεση στον Γάλλο Βιγιάρ.) Αυτή είναι ένα κύκλωμα, το οποίο παίρνει το εναλασσόμενο ρεύμα από την πρίζα καί το κάνει συνεχές υψηλής (καί υπερυψηλής) τάσεως. Το κύκλωμα αυτό παρουσιάζεται αμέσως παρακάτω:

Η αλυσίδα διόδου-πυκνωτή (κάτι αρχίζει να μας θυμίζει, έ; ) χρησιμοποιήθηκε γιά την ύψωση της τάσης σε διατάξεις των πρώϊμων επιταχυντών σωματιδίων, όπως στη γεννήτρια Κόκροφτ-Γουώλτον. Αυτή την βλέπετε σε φωτογραφία μουσειακού εκθέματος:

Εάν παρατηρήσετε προσεκτικά τόσο την αλυσίδα διόδου-πυκνωτή, όσο καί τη γεννήτρια Κόκροφτ-Γουώλτον, θα καταλάβετε το γιατί συνεπέρανα ευθύγραμμη διάταξη των πυραμίδων του «12+1» της Αίας, καί μάλιστα σε θέσεις «κωπηλατών ντρακκάρ»! Είναι ακριβώς οι γνώσεις θεμάτων Φυσικής καί τεχνολογίας που έχω, που μου επιτρέπουν να καταλαβαίνω άγνωστους μηχανισμούς, πηγαίνοντας ανάποδα. (Δηλ. από το συμπέρασμα στην υπόθεση – με «αντίστροφη Μηχανική».) Οπότε, οι πυραμίδες καί οι κρύσταλλοι του «12+1» (με διάταξη γνωστή μας πλέον, αλλά με τρόπο ακόμη άγνωστο) υψώνανε πολύ την τιμή του ηλεκτρομαγνητικού πεδίου της περιοχής. Αυτή ήταν η δουλειά τους.

Καί λοιπόν; Λοιπόν, μετά γινότανε αυτό ακριβώς που γίνεται καί στα αιωρούμενα μαγνητικά τραίνα: το ηλεκτρομαγνητικό πεδίο σπρώχνει το τραίνο μπροστά, όπως στο βίντεο με τίτλο “Ιαπωνία: «Ιπτάμενο» τρένο σπάει τα κοντέρ“. Έτσι ακριβώς το ηλεκτρομαγνητικό πεδίο του φορτισμένου «12+1» κουνούσε τους δυό χάλκινους ταύρους σε ευθύγραμμη κίνηση προς τα εμπρός. Μέσα στο οποίο πεδίο λογικώτατο είναι οι ταύροι να πετάνε σπίθες, διότι ο χαλκός είναι άριστος αγωγός του ηλεκτρισμού. Όπως ακριβώς πετούσε σπίθες το κλειδί στον χαρταετό του Φρανκλίνου μέσα στην καταιγίδα με τους κεραυνούς. Οι ίδιοι οι ταύροι δεν ήτανε τίποτε άλλο, δεν χρειαζότανε να είναι τίποτε άλλο, παρά ένα τεχνούργημα: χάλκινες λαμαρίνες συνολικού βάρους ενός, ενάμισυ τόνου. Πιστεύω πως το όργωμα διεξήχθη κάπως έτσι:

Αυτός υπήρξε ο Ιάσων ως (γιαλαντζή) αγρότης! 

Τώρα, η κρέμα της Μήδειας… Αυτή κι αν είναι μυστήριο που πρέπει να λυθεί!
Κρέμα οποιουδήποτε είδους ουδέποτε χρησιμοποιούσαν οι αγρότες. Ίσως αντιηλιακή χρησιμοποιούν (όποτε χρειαστεί) σήμερα – αλλά σήμερα υπάρχουν καί τρακτέρ με κλιματισμό. Άντε, καί καμιά φαρμακευτική κρέμα γιά τσιμπήματα εντόμων. Άρα, τί κρέμα ήταν αυτή «γιά να μην καεί» ο Ιάσων;

Εντάξει, κάποιο μείγμα από φυτικά καί ζωϊκά υλικά θα ήταν, αλλά πιστεύω πως απείρως μεγαλύτερο ενδιαφέρον έχει το γιατί της κρέμας, κι όχι το είδος της. Βλέπετε, κάθε ουσία τύπου κρέμας (είτε τρόφιμο, είτε φάρμακο) δεν είναι ηλεκτρικώς ουδέτερη, αλλά ιονισμένη. Δηλαδή, ηλεκτρικώς αγώγιμη. Επομένως, η επάλειψη του δέρματος του Ιάσονα μ’ αυτήν, όχι μόνο δεν θα τον προστάτευε από το ηλεκτρομαγνητικό πεδίο του «12+1», αλλά θα τον φιλοδωρούσε με μιά ξεγυρισμένη ηλεκτροπληξία κι εγκαύματα τρίτου βαθμού. Τότε;

Τότε, η Μυθολογία εδώ κάνει λάθος. Το σωστό είναι ότι ο Ιάσων -αντίθετα από το πώς τον απεικόνισα- κάλυψε πρώτα όλο το σώμα του με υφάσματα (παρά την πιθανότατα υψηλή θερμοκρασία της εποχής), κι από πάνω από τα υφάσματα έβαλε την κρέμα της Μήδειας. Έτσι, με μονωτικό υλικό από μέσα καί αγώγιμο απ’ έξω, έφτιαξε έναν «κλωβό του Φαρανταίϋ» καί τά ‘βγαλε πέρα μιά χαρά! Το ρεύμα του πεδίου περνούσε πάνω απ’ το στρώμα της κρέμας, καί γειωνόταν χωρίς να τον αγγίζει.

Τα «δόντια δράκου»

Το δεύτερο μυστήριο, που καλούμαστε να λύσουμε, είναι η ερώτηση του τί ακριβώς ήταν αυτά τα «δόντια δράκου», που έσπειρε ο Ιάσων. Όμως, εφ’ όσον δράκοι δεν υπάρχουν, παρά μόνο στα παραμύθια (ναί, αλλά άλλο τα παραμύθια, κι άλλο η Μυθολογία!), τότε δεν υπάρχουν ούτε τα δόντια τους! Τότε;

Πιστεύω ότι έχουμε να κάνουμε με το εξής φαινόμενο. Οι πυραμίδες παγκοσμίως θεωρούνται μυητικά κέντρα, αλλά καί τάφοι. Μερικές φορές είναι καί τα δύο. Μυητικά κέντρα εντάξει, το καταλαβαίνουμε: ο συγκεντρωμένος αιθέρας οδηγεί σε ανοιχτή διαίσθηση, παραισθήσεις, κτλ. Αλλά τάφοι; γιατί; Διότι οι πυραμίδες διατηρούν ες αεί ο,τιδήποτε κι αν βάλουμε μέσα τους. Ακόμη κι ένα πτώμα. Έτσι, εάν μία πυραμίδα διατηρεί τον νεκρό μ’ αυτόν τον τρόπο:

Τότε, μία μικρή πυραμίδα μπορεί να διατηρεί ες αεί το dna. Το πρώτο ζυγωτικό κύτταρο! Κάπως έτσι:

Αυτά ακριβώς ήταν τα «δόντια δράκου», που έσπειρε ο Ιάσων.

Ά, υπ’ όψιν: Τα «δόντια δράκου» στα Αιγυπτιακά ιερογλυφικά απεικονίζονται έτσι:

Με την προυπόθεση, βέβαια, σε Αία κι Αίγυπτο να έχουμε τα ίδια σύμβολα γιά τα ίδια πράγματα. (Στην Αίγυπτο, αυτά τα ιερογλυφικά σημαίνουν «θεά Σείριος».)

Υπ’ όψιν, αναφορά στο ιερογλυφικό αυτό κάνει κι ο συγγραφέας Ρόμπερτ Τέμπλ στο «Μυστήριο του Σείριου», όπου ανακατεύει Αίγυπτο, Αργώ, κτλ κτλ. Κάπου βοσκάει το βιβλίο στην ημιδιαλυμένη βιβλιοθήκη μου, αλλά έχω χρόνια που το διάβασα καί δεν θυμάμαι τίποτε. (Ούτε μπορώ να το βρω, παρεκτός κι αν ξεκινήσω …αιγυπτιολογικού τύπου ανασκαφές!) Οπότε, αν κάποιος αναγνώστης το έχει, παρακαλείται να μας πληροφορήσει γιά ό,τι ενδιαφέρον γράφει εκεί μέσα. (Διαβάστε το βιβλίο Ο Άγνωστος Σείριος, του Robert Temple)

Γιατί αναφέρθηκα στο dna;

Διότι κάποτε, στην Ατλαντίδα, γνώριζαν την κλωνοποίηση. Κι όχι μόνον – είχαν βρεί έναν πρακτικό τρόπο αθανασίας, μεταφέροντας την προσωπικότητα / ψυχή του νεκρού στον κλώνο του. (Τέτοια «ωραία» μας περιμένουν κι εμάς σε λίγες δεκαετίες… Κάποτε θα σας μιλήσω εκτενώς γιά τα επιστημονικά επιτεύγματα της Ατλαντίδας, που τελικά την οδήγησαν στον οριστικό χαμό της.)

Ακριβώς επειδή αυτές οι γνώσεις (η ταπεινή ηχώ τους, δηλαδή) έφτασαν ως -απόκρυφες- γνώσεις του ιερατείου (απόκρυφες, διότι η συνέπεια της πολλαπλής υπέρβασης της φυσικής τάξεως ακόμη έτσουζε – πάπαλα η Ατλαντίδα, γάρ) σε διαφόρους πολιτισμούς, απετέλεσαν και τον λόγο που στην Αίγυπτο ταρίχευαν τους σημαντικούς νεκρούς. Καί μάλιστα, χωρίς να τους νοιάζει η διατήρηση ολόκληρου του σώματος. (Τα εντόσθια, τον εγκέφαλο, κτλ, σχεδόν τα πετούσαν.) Δεν περίμεναν κάποια «μετά θάνατον ζωή», οι Αιγύπτιοι. (Εδώ, οι αρχαιολόγοι δεν θα μπορούσαν να κάνουν μεγαλύτερο λάθος!) Την πλήρη «ανάσταση», δηλαδή την εν πλήρει σώματι επαναβίωση στην αθανασία (μέσωι κλωνοποιήσεως) του νεκρού περίμεναν! Διότι, από τις παραδόσεις τους ήξεραν πολύ καλά πως αυτό κάποτε ήταν εφικτό – άρα, μπορούσε να ξαναγίνει εφικτό.

Κι εφ’ όσον η πυραμίδα διατηρούσε το πτώμα αναλλοίωτο, παρά τη ζέστη της Αιγύπτου, τότε όλα καλά. Ο νεκρός μπορούσε να περιμένει -όσο ήταν αναγκαίο- τους σοφούς του μέλλοντος, να τον αναστήσουν. Όθεν, η μεγάλη πυραμίδα διατηρούσε το σώμα, καί το πυραμιδάκι-μινιατούρα της Αίας το dna.

Εδώ, πρέπει να πούμε ακόμη κάτι «εκτός σειράς».

Οι Άτλαντες, όταν έφτασε η ώρα να πολεμήσουν με τους Έλληνες καί τους λοιπούς λαούς της περιοχής μας, στην πρώτη γραμμή της μάχης είχαν τοποθετήσει κλώνους. Ακριβώς σαν τους κλώνους του Αιήτη. Δηλαδή, βιολογικά ρομπότ προγραμματισμένα να σκοτώνουν χωρίς κανένα συναίσθημα. Κι αν σκοτωνόντουσαν στη μάχη, δεν έτρεχε τίποτε: ήσαν μηδαμινού κόστους «εξαρτήματα» καί τ’ αποκαθιστούσαν αμέσως. Αντίθετα από τους σημερινούς μηχανολογικούς «ρομποτικούς στρατιώτες», που μιά βόμβα μπορεί να τους αχρηστεύσει – καί κοστίζουν ένα σκασμό λεφτά, άρα πρέπει να υπάρχουν έτοιμοι στις αποθήκες όπλων καί προπληρωμένοι στους κατασκευαστές.

Άσε που το βιολογικό ρομπότ μπορεί να το σκοτώνεις, καί …να μή σκοτώνεται. Έχετε ακούσει γι’ αποκεφαλισμένα κοτόπουλα, που συνεχίζουν να περπατάνε; Έ! Ακριβώς αυτό, αλλά σε «άνθρωπο»! Δηλαδή, τελείως τζάμπα ο κόπος να προσπαθείς να σκοτώσεις το κρέας που δεν σκοτώνεται. Όσο γενναίος στρατιώτης κι αν είσαι.

Αυτούς ακριβώς τους σπαρτούς είδαν οι Έλληνες καί φρικάρανε, οπότε παραμερίστηκαν αυτοστιγμεί οι ηθικοί δισταγμοί τους, κι η απόφαση ελήφθη οριστικώς καί αμετακλήτως: χρήση αιθερικών όπλων μέχρις ολοκληρωτικής εξοντώσεως των Ατλάντων καί της χώρας τους. Αλλοιώς, οι πρόμαχοι των ελευθέρων ανθρώπων Έλληνες δεν είχαν ελπίδα. (Η χώρα εξολοθρεύτηκε, αλλά μερικοί Ατλάντειοι -καί δή, απ’ τις σκατόφαρες της χώρας εκείνης- γλύτωσαν. Κι ακόμη σήμερα μας τρέχουν.)

Ειρήσθω ότι κι εμείς τα ξέραμε αυτά τα κόλπα, αλλά σ’ εμάς κρατούσε κόντρα η ηθική κι ο ανθρωπισμός μας – καί δεν τα χρησιμοποιούσαμε. Στους πιστούς του Κρόνου Άτλαντες, αντιθέτως, επικρατούσε ο αχαλίνωτος εγωϊσμός.

Λοιπόν, ως φαίνεται ο Αιήτης είχε στην κατοχή του μερικά τέτοια πυραμιδάκια με dna σπαρτών γιγάντων πολεμιστών. Άγνωστο τυγχάνει σε μένα το πώς τ’ απέκτησε, αλλά η προέλευσή τους κάνει «μπάμ» Ατλαντίδα.

(Άρα, οι Κόλχοι ήταν υπολείμματα Ατλάντων; Καί πώς έγινε ο Έλλην Αιήτης βασιλιάς τους; Όπως έγινε κι ο Ατλάντειος Πελίας βασιλιάς της Ιωλκού, θα μου πείς. Καί πώς; Είχε ο Αιήτης στρατό μαζί του καί επεβλήθη – σαν τον Πελία; Δεν γνωρίζω…)

Εν πάσει περιπτώσει, το άκρως ενδιαφέρον στην όλη ιστορία είναι το πόσο γρήγορα δημιουργήθηκαν οι σπαρτοί γίγαντες. Έριξε ο Ιάσων τα πυραμιδάκια στο χώμα, αυτά σπάσανε (πιθανολογώ ότι ήταν από κάποιο κεραμεικό υλικό, σαν τσόφλι αυγού), το dna τους ήρθε σ’ επαφή με το χώμα κι άρχισε ν’ απορροφάει καί να μετασχηματίζει θρεπτικά συστατικά, ώσπου δημιούργησε τους γίγαντες. Τόσο γρήγορα, όσο έτρεξε ο Ιάσων να κρυφτεί πίσω από την πλησιέστερη πυραμίδα.

Από ‘κεί καί μετά, φαίνεται πολύ καθαρά ότι έχουμε να κάνουμε με βιολογικά ρομπότ περιορισμένης νοημοσύνης, προγραμματισμένα μονάχα γιά σφαγή. Άρκεσε μιά πέτρα επάνω σ’ έναν τους, γιά να ξεκινήσουν (χωρίς οποιασδήποτε μορφής σκέψη) επιθετικές ενέργειες εναντίον των πλησιεστέρων στόχων – μέχρι που αλληλοεξοντώθηκαν.

Λοιπόν, εμάς όλους οι μαμάδες μας μας έφτιαξαν σε εννέα μήνες. Υποθέτω πως ένας κλώνος σήμερα στα διάφορα μυστικά στρατιωτικά εργαστήρια φτιάχνεται σε κανένα τρίμηνο. Αλλά, το να φτιαχτεί ένας κλώνος τόσο γρήγορα, όσο μερικά δευτερόλεπτα, είναι το όνειρο κάθε κουφάλας, απ’ αυτές που σήμερα κυβερνάνε τον πλανήτη μας. Ένας τέτοιος «βιολογικός επιταχυντής» είναι τεχνογνωσία, γιά την οποία σήμερα καμιά δεκαριά κράτη θα σκότωναν χωρίς δισταγμό γιά να την αποκτήσουν. (Μεταξύ μας, φαντάζομαι πως καί τα υπόλοιπα ακριβώς το ίδιο θα κάνανε!) Καί την είχε έτοιμη ο Αιήτης τότε… Κρατήστε το αυτό, γιά όταν η συζήτηση (στην επόμενη ενότητα) φτάσει στις ικανότητες της Μήδειας.

Συμπεράσματα

Στα βόρεια καί τα ανατολικά παράλια του Ευξείνου Πόντου υπήρχαν κατάλοιπα γνώσεων ή/καί αντικειμένων καί κατασκευών, με προέλευση από ένα τεχνολογικώς πολύ προηγμένο παρελθόν, τα οποία ήσαν γνωστά στα Ελληνικά ιερατεία. Τα οποία ιερατεία, με τη σειρά τους, έκαναν τα πάντα γιά να τ’ αποκτήσουν καί να τα χειριστούν (εάν παρίστατο ανάγκη), εν όψει του επερχομένου Τρωϊκού Πολέμου.

Δεν γνωρίζουμε γιατί αυτά τα αντικείμενα διασώθηκαν τόσο μακριά από το μητροπολιτικό κέντρο της κυρίως Ελλάδας. Αλλά, στην Ελλάδα τα ιερατεία είχαν ήδη εφαρμόσει την «ανώδυνη» πλευρά κάποιων τέτοιων γνώσεων. (Βλέπε πχ το «12+1» της Αργολίδας.)

Ο Ιάσων πήγε στην Αία γιά να πάρει το (εντελώς άχρηστο γιά ο,τιδήποτε, πλην διακόσμησης) χρυσόμαλλο δέρας με καλό τρόπο, αλλά τα πράγματα έμπλεξαν προς το χειρότερο από απρόβλεπτους παράγοντες. (Ίσως όχι καί τόσο απρόβλεπτους παράγοντες – θα τ’ αφηγηθούμε στην επόμενη ενότητα.) Ωστόσο, το κακό δεν συνεχίστηκε.Δεν γνωρίζουμε αν οι διάδοχοι του Αιήτη (Φρίξος; ) συνέχισαν το έργο της προστασίας των εφορμούντων στην Τροία Αχαιών. Πάντως, το υποθέτουμε ως βάσιμο.

Η ενότητα αυτή ήταν απαραίτητη, γιά να διαφωτίσουμε μετέπειτα πράξεις καί παραλείψεις προσώπων της Μυθολογίας μας. Χωρίς τις εδώ εξηγήσεις, οι πράξεις (καί οι παραλείψεις) αυτές φαίνονται εντελώς ακατανόητες.

ΤΕΛΟΣ
enaasteri