Αναζητώντας απαντήσεις πίσω από τις μυστηριώδεις δοξασίες που αναφέρουν ότι ο Επιφάνειος ήταν αυτός που κατέγραψε ότι η τελετουργία της Πέτρας είχε εισαχθεί από την Αίγυπτο, με τις ενέργειες των Πτολεμαίων, διαπιστώθηκε πως μέσα στα πλαίσια του δογματικού, η εν λόγω λατρεία που αφορούσε τον υψηλό νεκρό της τοποθεσίας του Φαραωνικού τάφου (γνωστού και ως Al Hijr) αφομοίωνε στοιχεία του Αγαθού Δαίμονα και της συζύγου του Τύχης Αγάθης, η πολυσχιδής παρουσία των οποίων αναπαρίστατο καλλιτεχνικά ως φίδι, ή ως νεαρού άνδρα που έφερε ως σύμβολα το κέρας, το ρυτό, την παπαρούνα και το στάχυ.
Στη συγκριτική ατμόσφαιρα της Ύστερης Αρχαιότητας, οι αγαθοδαίμονες συνδέονταν με το Αιγυπτιακής προέλευσης λιοντόκεφαλο φίδι Chnum-Αγαθοδαίμων (Αιών), και τον Αρποκράτη στον οπισθότυπο. Ο τελευταίος ήταν ο θεός της σιωπής, των μυστικών και του απορρήτου στην ελληνιστική θρησκεία που είχε αναπτυχθεί στην Πτολεμαϊκή Αλεξάνδρεια μετά τον θάνατο του Αλεξάνδρου.
Αυτός ήταν ο λόγος προφανώς που δεν αναφέρονταν καθαρά και ξάστερα η ονομασία του Αλεξάνδρου ως λατρευτικής θεότητας της Πέτρας και ντ’ αυτού κατονομάζονταν ως Disarray, προκειμένου να δηλώνει την ταυτότητά του ως μονογενή γιού της θεάς Αθηνάς, που λατρεύονταν στην πόλη Κόρειον της Αιγύπτου με την συμβολική ονομασία Αιών, και είχε έρθει στην άρρητη τοποθεσία της Πέτρας, σύμφωνα με την Φαραωνική τακτική να δημιουργούν τρεις τάφους· για την ψυχή, το πνεύμα και το σώμα (μυστικός υποτίθεται), και με την συνοδεία του Πτολεμαίου εν προκειμένου, που συνόδευε τη σορό του ετεροθαλούς αδελφού του διαμέσου της βασιλικής οδού, αυτής που διασχίζει τη οροσειρά Sherat (βιβλική Σιήρ).
Αν και οι μελετητές της Πέτρας ισχυρίζονται ότι είναι πάρα πολύ δύσκολο να αναγνωρίσουν την ταυτότητα του θεού Δουσάρα, όπως και υπολοίπων άλλωστε, με το σκεπτικό ότι δεν υπάρχουν παρά ελάχιστες επιγραφές, ένα ανάγλυφο που βρέθηκε σε μια μετώπη του ναού Qasr el-bint, κατά τη διάρκεια εργασιών αποκατάστασης το 1962, και το οποίο δείχνει την προτομή της θεότητα του Dusares- Δουσάρα με ακτινωτό στέμμα, καθώς και ένας βέτυλος (όρθια στήλη) που φέρει την ονομασία «Θεὺς Ἄρης», κατέστη σημείο αιχμής μεταξύ των αρχαιολόγων, επειδή ο βέτυλος λειτουργούσε αντίστοιχα με τον ομφαλό του μαντείου των Δελφών, ως ένα είδος κόμβου μεταξύ γης του διαστήματος δηλαδή, και τα επιθέματά του περιλάμβαναν πτυχές του Ελληνικού εορτασμού «Τριέσπερου», καθώς και του Λατινικού «Sol Invictus», που σχετίζονταν με την επίσημη λατρεία του Αλεξάνδρου ως Διονυσιακού προσώπου.
Δεδομένου του γεγονότος ότι ο Robert Wenning, αποκαλεί το θεό Δουσάρη «In terpretatio Greaca», θεό Ελληνικής προέλευσης δηλαδή, και αναφέρει ότι η λατρεία που λάμβανε χώρα εντός της Πέτρας ήταν εντελώς ξεχωριστή, σε σχέση με αυτή των πιο μακρινών περιοχών, καταθέτω εδώ ότι οι Ναβαταίοι κατά τη διάρκεια των εορτασμών έβγαζαν το ειδώλιο του θεού από το βάθρο του ναού και διενεργούσαν κατόπιν μεγάλη πομπή στο δρόμο, ακολουθούμενο από τα ειδώλια των δευτερευουσών θεοτήτων.
Κάτι ανάλογο δηλαδή με τους εορτασμούς της Βαβυλωνιακής Πρωτοχρονιάς, περίπτωση που αναλύθηκε σε προηγούμενη έρευνα, σχετική με τις συνθήκες θανάτου του Αλεξάνδρου. Στη συνέχεια ακολουθούσαν μεγαλοπρεπή εορταστικά συμπόσια στο παλάτι του βασιλιά της Πέτρας, (αρχής γενομένης από τον Ελληνο-Ναβαταίο Μάλιχο), τα οποία διενεργούνταν σύμφωνα με την πατροπαράδοτη ελληνική νοοτροπία, τη συνοδεία αοιδών και χορευτών και με μέγιστο αριθμό 13 ατόμων ανά συντροφιά, πλην όμως απαγορευόταν ρητά η πόση κρασιού. Γεγονός που, όπως ειπώθηκε στην επίμαχη ανάρτηση οφείλονταν στον μελιταίο πυρετό που υπέστην ο Αλέξανδρος, πίνοντας ανήμερα της Πρωτοχρονιάς (Akitu), τον «Οίνο του θυμού» από τα χέρια του Εβραιο-Χλαδαίου ιεράρχη Βήρωσσου, ο οποίος εμπνεύστηκε την εξόντωσή του διαμέσου των προφητικών εξαγγελιών του Προφήτη Ιερεμία. Έπιναν ωστόσο άλλου είδους ποτά, ο συνολικός αριθμός των οποίων ανέρχονταν αυστηρά μόνο σε 11 ποτήρια και όχι παραπάνω.
Γεγονότα που προβληματίζουν υπερβολικά τους ειδικούς, καθώς άλλοι τα αποδίδουν στον ποιμενικό τρόπο ζωής των Ναβαταίων, ενώ κάποιοι άλλοι επιμένουν ότι είχαν αστικοποιηθεί, με αποτέλεσμα η παράλειψη αυτή να παραμένει προς το παρόν ανερμήνευτη. Ωστόσο, σύμφωνα με τις αναφορές που κάνουν λόγο ότι ο Αλέξανδρος είχε αρρωστήσει στις 18 του Μακεδονικού Δαισίου μηνός (Μάιος) και πως μέχρι τις 25 του ιδίου μήνα η κατάστασή του χειροτέρευε συνεχώς, λαμβάνοντας υπόψη μας και αντίστροφο ημερολόγιο της Πέτρας, που χρησιμοποιούνταν εκεί για απόκρυφους λόγους, διαπιστώνεται ότι τα 11 ποτήρια αντιστοιχούσαν με 11ο μήνα Δαίσιο, καθώς οι εγχώριοι θεολόγοι φαίνεται ότι δεν προσμετρούσαν στην χρονολογία τους τον επόμενο μήνα θανάτου, παρά μόνον την 13η ημέρα του μηνός, λόγω ενός παράδοξου φαινομένου, που θα καταστεί φανερό σε επόμενη έρευνα, εάν μας το επιτρέψει φυσικά ο λογάριθμος του μεγάλου αδελφού.
Η λατρεία του Δουσάρα -Αλεξάνδρου στην Πέτρα, συνδέονταν επιπλέον και με την τοποθέτηση τραγικών προσωπίδων στα πρόσωπα των πιστών, προκειμένου να τονιστεί ότι επρόκειτο για έναν Διονυσιακό απελευθερωτή που τους χάριζε την αθανασία διαμέσου της μάσκας, που χρησίμευε ως πύλη εισόδου.
Πέραν όλων αυτών των ιστορικών μαρτυριών, φως στον ορίζοντα έριξε και μια μελέτη του 2007/8 που διενήργησε ο Zeev Maoz (1951-;), Καθηγητής Πολιτικών Επιστημών και Διευθυντής του Προγράμματος Correlates of War, στο Πανεπιστήμιο Davis της Καλιφόρνια, ο οποίος διαπίστωσε ότι χαρακτηριστικό όλων των υψηλών θέσεων της Πέτρας, όπου βρίσκονταν διάφοροι ναοί, καθώς και ορισμένα θρησκευτικά μνημεία, ήταν το γεγονός ότι ήταν προσανατολισμένα προς το ψηλότερο βουνό της Πέτρας Jebel Harun, όπου εκεί υπήρχε ένα λιτό ιερό που σηματοδοτούσε το σημείο ενταφιασμού του Ααρών, αδελφού του Μωυσή, ο οποίος, αφού ανέβηκε στην κορυφή, έβγαλε τα ιερατικά του ρούχα και πέθανε ακαριαία.
Στη συνέχεια ο ίδιος Zeev Maoz ομολογεί ότι αδυνατεί να εξηγήσει το λόγο για τον οποίο συμβαίνει ο συγκεκριμένος προσανατολισμός προς το όρος Jebel Harun, συμπληρώνοντας ωστόσο ότι επιθυμία των κατασκευαστών ήταν να ευθυγραμμιστούν όλα τα ιερά μνημεία με αυτό το βουνό, επειδή θεωρούνταν τόπος κατοικίας της Dushara και πως πρόκειται για ένα φαινόμενο που χρήζει σχολιασμού, καθώς κρύβει πάρα πολλά στοιχεία, είτε ως τόπου προσκυνήματος, είτε ως ναού των Ναβαταίων, γεγονός που οι ντόπιοι άραβες Ναβαταίοι θεωρούσαν αρκετά σημαντικό, ούτως ώστε να αναγνωρίζουν τη σημασία του κατά τη διάρκεια ορισμένων τελετουργιών. [ Maoz, Z. (2006) Defending the Holy Land: A Critical Analysis of Israel's National Security and Foreign Policy (Ann Arbor: University of Michigan Press)].
Πριάμου Χριστίνα - Φίλοι του Μεγάλου Αλεξάνδρου
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου