Αρχαίοι που έζησαν 110 – 150 χρόνια!

 

Του Γιώργου Λεκάκη

Οι από των 110 ετών μέχρι 120 απογραψάμενοι:

- Τίτος Πουρέννιος Τούτος, Λουκίου υιός, πόλεως Κορνηλίας, έτη 111.

- Λούκιος Αντίστι(χ)ος Σωτήριχος, Λουκίου απελεύθερος, πόλεως Ραβέννης, έτη 113.

- Λούκιος Πέτρου, πόλεως Κορνηλίας, έτη 114.

- Ιουλία Μοδεστίνα, πόλεως Κορσιόλων, ... πριμοπιλαρίου απελευθέρα, καθ' ημάς έτι ούσα, πόλεως Βριξελλών, έτη 120.

Οι από ρλ (130) ετών μέχρι ρμ (140) απογραψάμενοι:

- Λούκιος Τερέ(ν)τιος πόλεως Βονωνίας, έτη ρλε (135).

- Φαύστος, Καίσαρος δούλος, εκ Σαβίνων, από Πραιτωρίου Παλλαντιανού, έτη ρλς (136), όν και αυτός εθεασάμην Αδριανώ τω Καίσαρι επιδειχθέντα.

- Αργανθώνιος(*), ο των Ταρτησίων βασιλεύς, ώς ιστορεί Ηρόδοτος (Ι,163) και

- Ανακρέων ο ποιητής, έτη ρν (150)[**].

- Σίβυλλα η Ερυθραία, εβίωσεν έτη ολίγον αποδέοντα των χιλίων, ως αυτή φησιν εν τοις χρησμοις τόνδε τρόπον.

ΠΗΓΗ: Φλέγοντος Καίσαρος Αδριανού, απελευθέρου «Περί θαυμασίων και μακροβίων»[1]. Γ. Λεκάκης "Παράξενα και περίεργα". ΑΡΧΕΙΟΝ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ, 3.3.2015.

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ:

(*) Ο Αργανθώνιος εκυβέρνησε την Ταρτησσό επί 80 χρόνια. Έζησε 120 - 150 χρόνια. Εξ ου και η αρχαια παροιμιώδης φράση «Αργανθωνίου μακροβιώτερος». - ΠΗΓΗ: Ηροδ. Α΄ 163, Πλιν. Φυσ. Ιστορία VII 156, Ανακρ. απόσπ. 8Β2, Στρ. Γ΄ 151, Λουκ. Μακρ. 22, Θεμιστίου Λόγ. 2, 38α.

[**] Αν και ο σπουδαίος Τήιος ποιητής επισήμως αναφέρεται ότι έζησε περίπου 85 χρόνια (570/559  - 485/478 π.Χ.).

---

[1] Το «Βιβλίο των θαυμάτων» του Φλέγοντος από τις Τράλλεις, το οποίο χρονολογείται στον 2ο αιώνα μ.Χ., είναι ίσως το πιο διάσημο παράδειγμα του είδους. Περιλαμβάνει διάφορες ιστορίες ανθρώπινων παραδόξων. Οι σύντομες αφηγήσεις του Φλέγοντος για θαύματα και παράδοξα περιλαμβάνουν ιστορίες για φαντάσματα, για τερατογεννήσεις, παράξενα ζώα, όπως κένταυροι, ερμαφρόδιτους, γιγάντιους σκελετούς και προφητικά κεφάλια. Η γραφή του Φλέγοντος χαρακτηρίζεται από σύντομη και ειλικρινή περιγραφή, καθώς και από μια επιμονή στην αλήθεια των ισχυρισμών του.

Η «παραδοξογραφία» είναι ένα είδος της κλασσικής λογοτεχνίας, που ασχολείται με την εμφάνιση ανώμαλων ή ανεξήγητων φαινομένων, του φυσικού ή του ανθρώπινου κόσμου (λατινικά mirabilia, «θαύματα»). Ο όρος παραδοξογραφία επινοήθηκε από τον Τζέτζη.

Διάσημα τέτοια έργα:

              - Παλαιφατος «Περὶ ἀπίστων (ἱστοριῶν)» 4ος  αιώνας π.Χ.

               - Αντίγονος του Καρύστου «Ἱστοριῶν παραδόξων συναγωγή», 3ος αιώνας π.Χ., εν μέρει με βάση ένα παραδοξογραφικό έργο του Καλλιμάχου.

            - Απολλώνιος ο Παραδοξογράφος «Θαύματα» 2ος αιώνας π.Χ.

            - Ψευδο-Αριστοτέλης «Περί Θαυμάτων» / De mirabilibus auscultationibus, ελληνιστικής περιόδου, έως και τον 2ο αιώνα μ.Χ.

            - Ηράκλειτος ο Παραδοξογράφος  «Περὶ Ἀπίστων» / «Περί απίστευτων πραγμάτων», 1ος ή 2ος αιώνας μ.Χ.

            - Κλαύδιος Αιλιανός «Περί της φύσης των ζώων», 3ος αιώνας μ.Χ.

            - Στην δε λατινική λογοτεχνία οι Μάρκος Τερέντιος Βάρρο, Κικέρων, κ.ά. έγραψαν έργα για τα «admiranda» («θαυμαστά πράγματα»), τα οποία όμως δεν σώζονται.

arxeion-politismou.gr