Αρχαίο θρακικό άρμα 4.000 χρόνων βρέθηκε στην Κύμη Σερβίας – Ανήκε σε Θράκα ευγενή!

 

Του Γιώργου Λεκάκη

Ένα άρμα δύο ίππων, που εκτιμάται ότι είναι μεταξύ 3.000 και 4.000 χρόνων, εντοπίστηκε στην πόλη που σήμερα λέγεται Pirot(*) της ΝΑ. Σερβίας, στον 43ο παράλληλο [43°10′N 22°36′E].

Το εύρημα προέκυψε κατά την διάρκεια προστατευτικών αρχαιολογικών εργασιών (σωστικών ανασκαφών), που πραγματοποιήθηκαν παράλληλα με την κατασκευή ενός αυτοκινητόδρομου, γνωστού ως Διάδρομος 10, που σχεδιάσθηκε να διέρχεται από την Αυστρία στην Ελλάδα και μέσω της Σλοβενίας, της Κροατίας, της Σερβίας και των Σκοπίων.

Τα λείψανα του άρματος εντοπίστηκαν από τον αρχαιολόγο Zoran Mitic, ο οποίος το αποδίδει σε μέλος μιας θρακικής φυλής.

 «Υποθέτω ότι το άρμα ανήκε σε Θρακιώτη πολίτη», είπε ο κ. Μίτιτς.

Αυτό ενισχύεται από το γεγονός ότι, στην θέση που βρέθηκε το άρμα, βρέθηκε και ένας τύμβος / τάφος. «Κρίνοντας από τον τρόπο ταφής, υποθέτω ότι ήταν μέλος του θρακικού λαού, όχι συνηθισμένος άνθρωπος, αλλά κάποιος που κατείχε σημαντική θέση στην ιεραρχία, λόγω του γεγονότος ότι το άρμα είναι διακοσμημένο με όμορφες χάλκινες εφαρμογές», είπε.

ΠΗΓΗ: Πρακτορείο Tanjug. «4000-year-old Thracian chariot unearthed in Serbia», Ancient Origins, 8.12.2013. ΑΡΧΕΙΟΝ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ, 9.12.2013.

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ:

        - Elemér I. «Ethnic continuity in the Carpatho-Danubian area»,1988.

        - Olteanu S. «Linguae Thraco-Daco-Moesorum – Toponyms».

(*) Η πόλις πριν κατακτηθεί από τους Ρωμαίους, κατοικείτο από Μακεδόνες και Θράκες Έλληνες.

Οι πρώτες αναφορές γι’ αυτό το κεντρικό τμήμα των Βαλκανίων ανάγονται στην αρχαία Ελλάδα. Το Βασίλειο της Μακεδονίας, είχε ζωηρό ενδιαφέρον για την περιοχή και μεγάλο αντίπαλο εκεί τους Τριβαλλούς Θράκες.

Γύρω στο 14 π.Χ., στην αρχή της βασιλείας του Αυγούστου, αυτή η περιοχή βρέθηκε στα σύνορα μεταξύ των ρωμαϊκών επαρχιών Μοισίας και Θράκης. Στην συνέχεια, κατασκευάσθηκε εκεί ένας δρόμος που ένωνε το Singidunum (Βελιγράδι), την Ναϊσσό (Naissus / Niš), την Σερδική (Serdica, Σόφια), την Αδριανούπολη και την Κωνσταντινούπολη! Κατά μήκος αυτού του δρόμου άρχισαν να εγκαθίστανται άποικοι και άρχισε ο «εκρωμανισμός» και όλα λέγονταν πια ισοπεδωτικά «ρωμαϊκά»…

Επί Ρωμαίου αυτοκράτορος Τιβερίου (14 – 37 μ.Χ.), το Ponišavlje ήταν μέρος της Μοισίας. Επί Βεσπασιανού (69 – 79 μ.Χ.) υπήχθη, όπως και η υπόλοιπη νυν Σερβία, στην Άνω Μοισία (σε αντίθεση με το μεγαλύτερο μέρος της Βουλγαρίας, που ήταν η Κάτω Μοισία). Επί Διοκλητιανού (284 – 305 π.Χ.), το Πιρότ ενσωματώθηκε στην επαρχία της Δακίας. Στα τέλη του 4ου αιώνα μ.Χ. όλη η λεκάνη του ποταμού Ναϊσσού[1] υπήχθη στην επαρχία Αυρηλιανή / Μεσογειακή Δακία (Dacia Mediterranea). Υπήρχε ρωμαϊκών χρόνων οικισμός με το όνομα Turres (= λατινικά «πύργοι»), ή Mutatio Turres, ή Turris (βλ. Tabula peutingeriana 4ου αιώνα), που ήταν στρατιωτική κατοικία, από το α΄ μισό του 3ου αιώνα. Αργότερα, έγινε η βυζαντινή πόλη Κύμη[2] Δαρδανίας, στην νότια πλαγιά του λόφου Σάρλα, λείψανα της οποίας έχουν διασωθεί, αν και τον 4ο αι. εισέβαλαν οι Γότθοι, τον 5ο οι Ούννοι και τον 6ο οι Σλάβοι και οι Άβαροι...

Στο «Περί Κτισμάτων» του Προκοπίου Καισαρείας, που γράφτηκε επί αυτοκράτορος Ιουστινιανού Α' (527 – 565 μ.Χ.), αναφέρεται ότι ο αυτοκράτωρ του Βυζαντίου διέταξε την ανοικοδόμηση 30 φρουρίων στην περιοχή, από την Ναϊσσό / Νις έως την Σερδική / Σόφια, συμπεριλαμβανομένων των πύργων της Κύμης. Έδωσε επίσης την λεπτομερή περιγραφή αυτών των κατασκευαστικών εργασιών. Αρχαιολογικές έρευνες, έδειξαν ότι η πόλη τότε, ήταν περιτριγυρισμένη από οχυρά και τείχη, περιελάμβανε επίσης παλαιοχριστιανική βασιλική, θέρμες (δημόσια λουτρά), νεκρόπολη και άλλες εγκαταστάσεις. Δίπλα στο στρατιωτικό φρούριο, υπήρχε ένας πολιτικός οικισμός (vicus) στην θέση που ονομαζόταν Μαγίλκα. Στα τέλη του 6ου αιώνα και στις αρχές του 7ου αιώνα, διαδοχικές επιδρομές βαρβάρων είχαν διαπεράσει τα σύνορα του Βυζαντίου που ήταν ο Ίστρος / Δούναβις ποταμός.

Σήμερα αξιοθέατα του οικισμού είναι η ορθόδοξη εκκλησία της Αγίας Πέτκας / Παρασκευής, και το μοναστήρι του Αγίου Γεωργίου και Αγίου Ιωάννη του Θεολόγου (τέλη του 14ου αιώνα). Το Πίροτ είναι επίσης γνωστό και για τα παραδοσιακά χαλιά / κιλίμια του (Pirotski ćilim).

ΠΗΓΗ: Γ. Λεκακης «Συγχρονης Ελλαδος περιηγησις».

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ:

[1] Αξίζει να σημειωθεί ότι βόρεια του ποταμού, ευρέθη κάτω γνάθος ανθρώπου 397.000 - 525.000 χρόνων .

[2] Η συνήθης κατάληξη θρακικών πόλεων ήταν –δάμα: Ουσκουδάμα, κλπ. από την ελληνική λέξη δήμος, που έγινε στην αλλοδαπή –dam > Άμστερνταμ, Ρότερνταμ, κλπ.

Η συνήθης δακική (επίσης θρακική) κατάληξη πόλεων ήταν -δάβα, -ντάβα / -dava, -daua, -deva, -deba, -daba, -dova: Αία / Aedava, Άκις / Acidava, Άργος / Argedava - Argidava, Βούτερις / Buteridava, Ζαργις / Zargidava, Δοκις / Dokidava, Dakidawa, Θερμη / Thermidava, Κάπη / Capidava, Κοίλα / Keiladeva, Κύμη / Κουμούδεβα / Quimedava / Quemedava / Cumidava, Ρωση / Rusidava, Πέλα / Pelendava – Pelendoua (> Potulatensioi, Polonda), Σάκις / Sacidava, Σετις / Setidava, Σίρις / Ziridava, Σούκις / Sucidava, αλλά και Buridava, Swecidava, κ.ά.

Άλλες πόλεις της Δακίας - όπως και όλης της Θράκης είχαν κατάληξη σε –άρα, -πάρα: Ζουρος / Zurobara, κ.ά.

Άλλες πόλεις της Δακίας - όπως και όλης της Θράκης είχαν κατάληξη σε –άπα: Ζάλδη / Zaldapa, κ.ά.

Υπήρχαν φυσικά οι καταλήξεις σε -ία: Ακμονία / Acmonia, Αμουτρία / Amutria, Δακία / Dacia, Δινογετία / Dinogetia, Ρατιαρία / Ratiaria, κ.ά.

Και άλλες: Αιζής / Aizis, Απολλωνία / Apulon, Αρουτέλη / Arutela, Δακικός / Dacicus, Ζεύγμα / Zeugma, Μόρος / Murus, Ναπόκη / Napoca, Οϊσκός / Oescus, Ορχίς / Orhei, Ρωμούλα / Romula, Τιβισκός / Tibiscum, Τόπαλος / Topalu, Τούρδη / Turda, κ.ά.

Πολλές δεν σώθηκαν δυστυχώς σε κείμενα της αρχίας ελληνικής γραμματείας, αλλά μόνο σε επιγραφές, νόμισματα και κείμενα της ρωμαϊκής γραμματείας, με την οικειοποίηση και την παράφραση σε όλο το μεγαλείον της…

ΠΗΓΗ: Γ. Λεκακης «Συγχρονης Ελλαδος περιηγησις».

arxeion-politismou.gr