Πώς είναι να ζεις στο πιο απομονωμένο νησί στον κόσμο

  Το Τριστάν ντα Κούνια απέχει 2.816 χλμ. από τη Νότια Αφρική και 3.360 χλμ. από τη Νότια Αμερική, κι όμως το έχουν επιλέξει για πατρίδα τους 242 άνθρωποι.

Υπάρχει ένα νησί στην Ελλάδα, όπου ζει μόνο μια κάτοικος. Η κυρία Ρηνιώ μένει μόνη της στην Κίναρο από το 2013, όταν και έφυγε από τη ζωή ο σύζυγός της. Κι αν αυτό ακούγεται πολύ δύσκολο σε εμάς που έχουμε συνηθίσει να ζούμε σε μεγαλουπόλεις, στοιβαγμένοι σε διαμερίσματα, με μόνιμη θέα τα απλωμένα εσώρουχα του απέναντι, φανταστείτε πως είναι να μένεις σε ένα νησί που κατέχει τον τίτλο του πιο απομονωμένου στον κόσμο.

Το Τριστάν ντα Κούνια απέχει 2.816 χλμ. από τη Νότια Αφρική και 3.360 χλμ. από τη Νότια Αμερική και σύμφωνα με την τελευταία απογραφή πληθυσμού, το έχουν επιλέξει για σπίτι τους 242 άνθρωποι, παρόλο που η μόνη του επαφή με τον κόσμο είναι μέσω πλοίου, το οποίο κάνει δέκα ολόκληρες μέρες για να φτάσει.  Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή.

Όταν μιλάμε για το Τριστάν ντα Κούνια, μιλάμε στην ουσία για το μοναδικό κατοικημένο του Βρετανικού υπερπόντιου εδάφους της Αγίας Ελένης. Σε αυτό ανήκουν επίσης η Απρόσιτη Νήσος, τα Νησιά του Αηδονιού,  αλλά και η Νήσος Γκαφ, που απέχει 395 χλμ. νοτιοανατολικά της κύριας νήσου. Κανένα από αυτά τα τρία νησιά όμως δεν κατοικείται. Η ιστορία του ξεχωριστού αυτού μέρους ξεκινά το 1506, όταν τα πρωτοαντίκρυσε ο Πορτογάλος θαλασσοπόρος Τριστάο ντα Κούνια, ο οποίος όμως δεν αποβιβάστηκε σε κανένα τους λόγω κακοκαιρίας και αρκέστηκε μόνο στο να δώσει το όνομά του στο μεγαλύτερο από αυτά.

Για πρώτη φορά το αρχιπέλαγος εξερευνήθηκε το 1767 από τη γαλλική φρεγάτα L’Heure du Berger, ενώ στις 14 Αυγούστου του 1816 το Ηνωμένο Βασίλειο προσάρτησε επισήμως τα νησιά, κυβερνώντας τα από την Αποικία του Ακρωτηρίου στη Νότια Αφρική. Οι πρώτοι κάτοικοι του Τριστάν ντα Κούνια ήταν μια βρετανική στρατιωτική φρουρά, ενώ σιγά-σιγά άρχισε να αναπτύσσεται και πολιτικός πληθυσμός, ο οποίος όμως ποτέ δεν ξεπέρασε κατά πολύ τον σημερινό αριθμό κατοίκων.

Υπήρξε όμως και μια σύντομη περίοδος κατά την οποία το νησί έμεινε χωρίς κανέναν κάτοικο. Αυτό συνέβη το 1961 όταν μια ηφαιστειακή έκρηξη ανάγκασε τους κατοίκους να εγκαταλείψουν το Τριστάν ντα Κούνια και να μεταφερθούν στο Σαουθάμπτον της Αγγλίας. Δύο χρόνια αργότερα όμως, και αφού είχε διαπιστωθεί πως το νησί δε φέρει τελικά μεγάλες ζημιές, οι περισσότερες οικογένειες επέστρεψαν στα σπίτια τους.

Κύρια πηγή εισοδήματος για τους κατοίκους του Τριστάν ντα Κούνια αποτελεί το εργοστάσιο αστακού, αλλά και η πώληση γραμματοσήμων και νομισμάτων σε ξένους συλλέκτες. Η τηλεόραση στο νησί έφτασε μόλις το 2001, ενώ ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι κάτοικοί του είναι η ανεύρεση συζύγου. Μάλιστα, πολλοί από αυτούς φεύγουν στο εξωτερικό, παντρεύονται και μετά επιστρέφουν και πάλι στον τόπο τους.

Πώς είναι όμως για έναν νέο άνθρωπο να ζει στο πιο απομονωμένο νησί στον κόσμο;

Το 2020 η σελίδα Η γεωγραφία είναι πολύ κουλ, μια από τις πιο ευχάριστες που κυκλοφορούν στο ελληνικό facebook, είχε πάρει συνέντευξη από την Kelly Green, μόνιμη κάτοικο  του Τριστάν ντα Κούνια. Η νεαρή γυναίκα, η οποία τρέχει και την επίσημη σελίδα του νησιού στο facebook, είχε περιγράψει πως κυλούν οι μέρες της ίδιας αλλά και των υπόλοιπων κατοίκων.

Χαρακτηριστικά είχε πει πως, «Στο νησί έχουμε μόνο ένα κατάστημα, μοιάζει με τα 7/11 των ΗΠΑ (μαγαζί τύπου σουπερμάρκετ) αλλά έχει ο, τι χρειαζόμαστε. Δεν έχουμε κατάστημα ρούχων, πρέπει να τα παραγγείλουμε από αλλού. Έχουμε ένα ταχυδρομείο, 2 καταστήματα με σουβενίρ και μία παμπ» και είχε προσθέσει πως, «Το πρώτο email από το Τριστάν στάλθηκε το 1998, αλλά στα σπίτια υπάρχει ίντερνετ τα τελευταία περίπου δέκα χρόνια, και πολύ πρόσφατα αποκτήσαμε καλή σύνδεση. Εξακολουθεί να μην είναι όσο γρήγορο όσο σε άλλα μέρη, αλλά έχει φέρει μεγάλη αλλαγή.

Περισσότεροι άνθρωποι βρίσκονται στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και μπορούν να δουν και να ψάξουν περισσότερα για τον κόσμο. Μια μεγάλη αλλαγή που έφερε το ίντερνετ είναι πως πριν από περίπου 8 χρόνια για να αγοράσουμε ρούχα για παράδειγμα θα έπρεπε να κοιτάξουμε μέσα από ένα περιοδικό αγορών και να παραγγείλουμε έτσι – τώρα έχουμε ένα πολύ ευρύτερο φάσμα πραγμάτων που μπορούμε να πάρουμε π.χ. όταν χρειαζόμαστε υλικά για να χτίσουμε ένα σπίτι ή να πάρουμε δώρα γενεθλίων».

Η Kelly, η οποία δε γεννήθηκε στο νησί, αλλά μετακόμισε εκεί όταν παντρεύτηκε ένα ντόπιο, έκλεισε τη συνέντευξη λέγοντας πως, «Αυτό που μου αρέσει περισσότερο είναι η ελευθερία που νιώθεις εδώ – δεν υπάρχει καθόλου εγκληματικότητα, οπότε δε χρειάζεται να ανησυχώ για το παιδί μου (που θα πάει να παίξει κλπ). Θέλω να πω ακόμα και να πέσει και να χτυπήσει ξέρω ότι όποιος και να ναι εκεί κοντά θα βοηθήσει.

Μου αρέσει να ξυπνάω το πρωί και βλέπω τον όμορφο Νότιο Ατλαντικό Ωκεανό μέχρι εκεί που φτάνει το μάτι μου κι αυτό το τεράστιο βουνό με το Albatross να πετάνε. Κάτι που θα ήθελα να είναι διαφορετικό είναι με κάποιο τρόπο να υπήρχε μεγαλύτερη προσβασιμότητα από και προς τον υπόλοιπο κόσμο. Θα ήθελα να είναι πιο εύκολο να ταξιδεύουμε, αλλά αυτό από την άλλη θα χαλούσε τη μοναδική ατμόσφαιρα του νησιού, που είναι τόσο ξεχωριστό ακριβώς επειδή είναι τόσο μακριά από τα πάντα».

oneman.gr