Αρχαίο άρμα, χάλκινο κράνος, κ.ά. 150 αρχαία αντικείμενα ευρέθησαν σε τάφο 2.800 χρόνων αποικίας αρχαίων Κρητών στην Ιταλία

Του Γιώργου Λεκάκη

Τάφος, που χρονολογείται στον 7ο αιώνα π.Χ. ανακαλύφθηκε στην αρχαία νεκρόπολι της πόλεως Σουάσης[1] - νυν Corinaldo[2] του δήμου Castelleone di Suasa στην Marche στην επαρχία της Αγκώνος, του «Ελληνικού Κόλπου» (δηλ. της Αδριατικής Θάλασσας) (*) - ευρέθη από ερευνητές, από το Πανεπιστήμιο της Μπολόνια.

Ο τάφος αποτελείται από έναν τετράγωνο λάκκο, διαστάσεων περίπου 3,66 Χ 2,13 μ., που περιβάλλεται από μια μεγάλη κυκλική τάφρο, με διάμετρο περίπου 30 μ.

Περισσότερα από 150 αντικείμενα έχουν ανακτηθεί από τον λάκκο, μεταξύ των οποίων ένα δίτροχο άρμα (όπως στα θρακικά(**) έθιμα), ένα χάλκινο κράνος, ένα χάλκινο καζάνι και ένα σύνολο χάλκινων δοχείων. Βρέθηκε επίσης ένα σιδερένιο τσεκούρι για την επεξεργασία κρέατος και αγγεία για το σερβίρισμα των τροφίμων.

Ο τάφος πιστεύεται ότι ανήκε σε ένα διάσημο μέλος της τοπικής αριστοκρατίας και εξουσίας των Πικηνών[3], που κατείχε την περιοχή. Αυτός είναι ο δεύτερος τάφος, που βρίσκεται στην νεκρόπολη του Corinaldo και που συνδέεται με τους Πικηνούς. Ο πρώτος ανακαλύφθηκε το 2018.

ΠΗΓΗ: "Ancient Prince's Tomb Discovered, Revealing Chariot Among 150 Artifacts", 

Newsweek, 29.7.2024. ΑΡΧΕΙΟΝ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ, 30.7.2024.

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ:

        - Braccesi L. «Hellenikòs Kolpos, η ελληνική Αδριατική», L'Erma di Bretschneider, 2001.(*)

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ:

[1] Η Suasa ιδρύθηκε από τους Ρωμαίους, στον ποταμό Suasanus (> Cesano)[**] - 30 χλμ. από τις εκβολές του ποταμού, στις αρχές του 3ου αιώνα π.Χ. μετά την Μάχη του Sentinum (295 π.Χ.), σε μια περιοχή που κατοικείτο από τους (ελληνικής καταγωγής) Γαλάτες Σενόνες / Senones.

Από την αρχαία πόλη σώζονται κατοικία (Coiedii domus, ρωμαϊκής εποχής), που έχει μεγάλο ενδιαφέρον λόγω του μεγέθους και της αρχιτεκτονικής πολυπλοκότητάς της, διακοσμημένης με μυθολογικές, φυτικές και γεωμετρικές σκηνές, και ένα υπέροχο μαρμάρινο δάπεδο, που φιλοτεχνήθηκε με περισσότερα από 15 διαφορετικά είδη πέτρας! Είναι το σημαντικότερο ενιαίο συγκρότημα της Marche.

Και μεγάλο αμφιθέατρο σε σχήμα τέλειας έλλειψης, με διαστάσεις 98,7 Χ 77,7 μ. - το μεγαλύτερο αμφιθέατρο στην περιοχή Marche που σώζεται. Κτίστηκε τον 1ο αιώνα μ.Χ και τα καλοκαίρια φιλοξενεί θεατρικές παραστάσεις.

Η τεράστια ορθογώνια πλατεία της πόλεως (50 x 100 μ.) περιβαλλόταν από τις τρεις πλευρές της από στοά, που στέγαζε δεκάδες εργαστήρια και καταστήματα χειροτεχνών. Είχε τιμητικά μνημεία, δύο λατρευτικά κτήρια, κυκλικό βάθρο ενός ναού, με πέτρινη επένδυση και γυψομάρμαρο, και έναν άλλον ορθογώνιο ναό, με βωμό προς τα δυτικά. Μια πέτρα ήταν αφιερωμένη στον θεό Σιλβάνο. Πιθανώς σε ένα πρακτορείο πώλησης ξυλείας.

Ο Αλάριχος και ο Ελληνογοτθικός Πολέμος του Βυζαντίου, κατέστρεψαν αυτές τις περιοχές, μεταξύ 535 και 553 μ.Χ.

Σήμερα ευρίσκεται στην κεντρική Ιταλία στον 43ο παράλληλο [43°37′28,92″N 12°59′12,12″E].

[**] Με απολιθωμένο δάσος, που χρονολογείται πριν από 50.000 χρόνια!

[2] Ετυμολογείται από το Curia di Rinaldo, αρχαίο λομβαρδικό όνομα, λένε, που πρέπει να είχε ο πρώτος κατοικημένος πυρήνας της, στον πρώιμο Μεσαίωνα. Αλλά κουρία < ελλ. κυρία, κυριότης, κυριαρχία.

[3] Οι Πικηνοί / Picentes / Piceni / Picentini / Piceno / Picenus / Picenum / Picenti, ήταν ένας αρχαίος προ-ρωμαϊκός λαός, που έζησε από τον 9ο έως τον 3ο αιώνα π.Χ. από τα Απένινα έως την Αγκώνα. Ετυμολογικά συνδέθηκαν με την λατινική λέξη picus ( = δρυοκολάπτης). Αλλά ας μην ξεχνάμε και τον Πίκο Δία, εκ του οποίου ο πίκος (δρυοκολάπτης), αφού η δρυς ήταν το ιερόδενδρο του Διός. Πολλά αγαλματίδια πολεμιστών τους, ομοιάζουν με γνωστά αρχαία ελληνικά του Διός. Ο δε δρυοκολάπτης ήταν ιερό πουλί του Άρεως(***). Ο λαός αυτός είχε έφεση στην γλυπτική, την μνημειακή και παραστατική τέχνη, αξιοσημείωτη φαντασία στις μορφές, τάση προς την αφαίρεση, πρωτοτυπία των κεραμικών μορφών, άφθονη χρήση κεχριμπαριού, μεγάλη ποικιλία όπλων, «επιδεικτικά» γυναικεία ενδύματα – όπως και οι μινωίτες Κρήτες - και άνδρες με πλατύγυρα καπέλλα (απαντώνται και στην Θράκη)(**) . Η γραφή και η πικηνική γλώσσα είναι ακόμη αινιγματικές - η γλώσσα της Novilara μαρτυρείται σε τέσσερις επιγραφές, με ελληνικά γράμματα.

Ο Σκύλαξ (4ος - 5ος αι. π.Χ.), όμως τους αποκαλεί Πευκετιεῖς, που ομιλούν κάποια σαμνιτική γλώσσα, θεωρώντας τους συγγενείς των Πευκετίων / Peucetii, με καταγωγή από την κρητική Ιαπυγία. Υπήρχε και λαός πικενικής καταγωγής στην Καμπανία (από το 268 π.Χ.), που ονομαζόταν Πικεντίνοι / Picentino. Οι Πευκέτιοι / Peucezi ήταν μια αρχαία κρητική ομάδα, που μαζί με Ιλλυριούς Ηπειρώτες Έλληνες, εγκαταστάθηκαν στην σημερινή Απουλία. Αναφέρονται εθνωνυμικώς και ως Πίκεντες / Πικεντῖνοι (Διόδ. Σικ.) > Πικηνίς (Πλούταρχος), Πικηνίτις (Αππιανός), Πίκεντες (Πολύβιος), Πικίαντες (Στέφ. Βυζ.).

Εισάγουν αρχαία ελληνικά προϊόντα από το λιμάνι της Αγκώνος (τουλάχιστον από τον 5ο αι. π.Χ.). Ειδικώς ελληνική ερυθρόμορφη κεραμική - Φάση "Piceno V" - ειδικώς φιλοτεχνημένη για τους Πικηνούς με χαρακτηριστικότερο το «υψηλόποδο πιάτο», για να σερβίρουν ένα τυπικό προϊόν τους, κατά την διάρκεια των συμποσίων, τις ελιές. Έχουν κράνη ελληνο-κορινθιακού τύπου, και πανοπλίες με διακόσμηση από την ελληνική τέχνη.

Όταν αφίχθησαν Ελληνες, από τις Συρακούσες Σικελίας, και ίδρυσαν την αποικία Αγκών (> Ankón, Ανκόνα), απορρόφησαν το προηγούμενο χωριό Piceno.

Λάτρευαν ελληνικές ετρουσκικές θεότητες (Ηρακλή, Αθηνά, Δία, Άρη(***), αλλά και του Διομήδη, βασιλιά του Άργους).

ΠΗΓΗ: Γ. Λεκακης ¨Συγχρονης Ελλαδος περιηγησις". Γ. Λεκακης "Λεξικον των παραδοσεων".

arxeion-politismou.gr