Το ασήμι ήταν η αγαπημένη επιλογή για τους θησαυρούς των Βίκινγκ. Η στενή τους σχέση με το μέταλλο αυτό, δίνει στις ανακαλύψεις με ασήμι, σημαντική ιστορική αξία – όπως στην περίπτωση του θησαυρού που ανακαλύφθηκε πρόσφατα στα ορεινά της Νορβηγίας, ένας θησαυρός που παρέμενε άθικτος από τον 9ο αιώνα μ.Χ.
Προτού ο αγρότης Tårn Sigve Schmidt ανοίξει έναν νέο δρόμο για περάσει το τρακτέρ του στο ορεινό του αγρόκτημα κοντά στον δήμο Årdal, βορειοδυτικά του Όσλο, επικοινώνησε με τους αρχαιολόγους για να σιγουρευτεί ότι δεν θα παρέμβαινε σε μοναδικής αξίας περιοχές.
Αυτό αποδείχθηκε μία πάρα πολύ σωστή κίνηση.
Θαμμένα σε βάθος 17.78 εκατοστών κάτω από τα σανίδια ενός άλλοτε σπιτιού σκλάβων Βίκινγκ, μια ομάδα αρχαιολόγων ανακάλυψε τέσσερα βαριά ασημένια βραχιόλια, όλα τους με διαφορετικές διακοσμήσεις, ηλικίας πάνω από 1.100 χρόνια.
«Στην αρχή, φαντάστηκα ότι ήταν πατημένα καλώδια χαλκού, απ’ αυτά που βρίσκεις σε αγροτικές περιοχές», εξηγεί o αρχαιολόγος Ola Tengesdal Lygre σε δήλωση του πανεπιστημίου Stavanger, «όταν όμως είδα ότι ήταν πολλά, το ένα δίπλα στο άλλο και διαπίστωσα ότι το υλικό τους δεν ήταν χαλκός, αλλά ασήμι, συνειδητοποίησα ότι έχουμε βρει κάτι το συναρπαστικό».
Περισσότερα ευρήματα στην περιοχή
Εκτενέστερη έρευνα κατέδειξε ότι, σε κάποιο σημείο στην περιοχή, βρισκόταν μία «μεγάλη και ισχυρή έκταση των Βίκινγκ», με πολλά οικήματα και καταφύγια ζώων. Η περιοχή, έδινε στους ιδιοκτήτες τον έλεγχο της εισόδου στο φιορδ (τα φιόρδ είναι μακρόστενοι θαλάσσιοι όρμοι με απότομες πλάγιες ακτές).
Η ομάδα της ανασκαφής, ανακάλυψε επίσης αγγεία από στεατίτη, καρφιά, λεπίδες μαχαιριών και ακονόπετρες για το ακόνισμα των εργαλείων. Τίποτα όμως δεν ξεπερνά σε αξία τον θαμμένο θησαυρό.
«Αναμφίβολα, είναι το μεγαλύτερο εύρημα που έχω συναντήσει στην καριέρα μου»,αναφέρει ο Volker Demuth, υπεύθυνος του έργου στο αρχαιολογικό μουσείο στο πανεπιστήμιο του Stavanger.
Νέες πληροφορίες για τη ζωή και την κοινωνία των Βίκινγκ
«Είναι ένα μοναδικό εύρημα, καθώς σπάνια βρίσκουμε τέτοιου είδους αντικείμενα ακριβώς στο σημείο που είχαν τεθεί. Κατά κανόνα, αντικείμενα τέτοιας αξίας, ανακαλύπτονται σε αγροκτήματα που έχουν οργωθεί, και το αντικείμενο έχει μετατοπιστεί πλήρως. Από τη στιγμή που ο ασημένιος θησαυρός δεν έχει μετακινηθεί, μας προσφέρει εντελώς νέες πληροφορίες σχετικά με τη ζωή και την κοινωνία της Εποχής των Βίκινγκ».
Τα βραχιόλια μεταφέρθηκαν μαζί με το τμήμα του χώματος από το έδαφος όπου βρέθηκαν, στο μουσείο. Έγιναν μελέτες με ακτίνες Χ, και η ομάδα θα εξετάσει δείγματα του χώματος ώστε να έχει μια γενική εικόνα του περιβάλλοντος καθώς και του αν το ασήμι, όταν θάφτηκε, ήταν τυλιγμένο σε κάποιο ύφασμα.
Τα βραχιόλια παραπέμπουν σε περιδέραια που ανακαλύφθηκαν το 1769 στο Hjelmeland της Νορβηγίας, ωστόσο οι αρχαιολόγοι δεν έχουν βρει κάποια σύνδεση ανάμεσα στις δύο ανακαλύψεις.
Οι ειδικοί πιστεύουν ότι το αγρόκτημα κάποια στιγμή, αποτέλεσε στόχο εμπρηστών, ίσως την ίδια περίοδο της εξέγερσης της Εποχής των Βίκινγκ στην Νορβηγία, η οποία διήρκεσε από το 800 μ.Χ. έως το 1050 μ.Χ.
Το αγρόκτημα και τα ανακαλυφθέντα ασημένια ευρήματα, ανήκουν μάλλον στον 9ο αιώνα, σύμφωνα με τους αρχαιολόγους.
«Αν οι άνθρωποι που ζούσαν στο αγρόκτημα, έπρεπε να γλιτώσουν από την επίθεση», σύμφωνα με τον Demuth «είναι λογικό που έκρυψαν τα τιμαλφή τους προτού τρέξουν να κρυφτούν στα βουνά. Και μάλιστα σε σημείο όπου δεν θα φάνταζε κατάλληλο για κρυψώνα».
Προς το παρόν, η ερευνητική ομάδα δεν έχει βρει στην περιοχή κάτι περισσότερο, ωστόσο, χάρη στα ασημένια ευρήματα, θα διευρύνει την μελέτη της.
Την εποχή που έγινε το καταχώνιασμα, στη Νορβηγία δεν υπήρχε ορυχείο, άρα τα ασημικά των Βίκινγκ ίσως προήλθαν από το εξωτερικό, είτε μέσω του εμπορίου, είτε ως δώρο, μπορεί ακόμη και να είναι λεία από επιδρομή. Οι Βίκινγκ εμπορεύονταν περισσότερο ασήμι παρά χρυσό, το οποίο μπορεί να ήταν προϊόν των περιοχών στις οποίες ταξίδευαν.
«Πρόκειται για ένα εξαιρετικό εύρημα», είπε ο OleMadsen, ο διευθυντής του μουσείου, «το οποίο μας προσφέρει μοναδικές γνώσεις για μια από τις πιο κεντρικές περιοχές της Νορβηγίας της Εποχής των Βίκινγκ. Όταν θα είναι έτοιμο, θα το διαθέσουμε προς έκθεση».
ΕΚΤΕΛΕΣΗ : Πλένουμε και καθαρίζουμε τις γαρίδες. Αφαιρούμε το εντεράκι, κεφάλια, κέλυφος και αφήνουμε σε σουρωτήρι. Σκουπίζουμε με απορροφητικό χαρτί και ρίχνουμε αλάτι. Σε ένα φαρδύ τηγάνι σε μέτρια φωτιά ρίχνουμε το λάδι να κάψει λίγο και έπειτα τις γαρίδες. Τηγανίζουμε πρώτα από τη μια μεριά, όχι πολύ,1-2 λεπτά έπειτα από την άλλη και πασπαλίζουμε με λίγο πιπέρι. Ρίχνουμε το ούζο και αφήνουμε να εξατμιστεί. Στη συνέχεια σκεπάζουμε με ένα καπάκι χαμηλώνουμε τη φωτιά και αφήνουμε 8-10 λεπτά.
Παράλληλα στύβουμε τα λεμόνια και στο χυμό τους ρίχνουμε τη μουστάρδα. Ανακατεύουμε καλά. Μόλις περάσουν τα λεπτά ανοίγουμε το καπάκι δυναμώνουμε λίγο τη φωτιά ρίχνουμε το χυμό με τη μουστάρδα και αφήνουμε λίγο να δέσει η σάλτσα. Βγάζουμε τις γαρίδες σε ένα πιάτο ρίχνουμε την σάλτσα από πάνω και αν θέλουμε πασπαλίζουμε με ψιλοκομμένο μαϊντανό.
Καλλιτεχνική αναπαράσταση μίας απ' τις Ρωμαϊκές επαύλεις του Attingham. Μία νέα γεωφυσική έρευνα έχει εντοπίσει πιθανολογούμενα ευρήματα δύο έως τώρα άγνωστων Ρωμαϊκών επαύλεων στο κτήμα. Φωτογραφία: Jennie Anderson
Αρχαιολόγοι στο Ηνωμένο Βασίλειο ταυτοποίησαν ευρήματα τα οποία είχαν αναγνωριστεί ως δύο αρχαίες επαύλεις κρυμμένες κάτω από το έδαφος.
Τα πιθανολογούμενα Ρωμαϊκά ευρήματα, καταγράφηκαν κατά τη διάρκεια μιας πρωτοποριακής έρευνας, στο πάρκο Attigham, στην κομητεία Σροπσάιρ, στα Δυτικά Μίντλαντς της Αγγλίας.
H έκταση καταλαμβάνει μία περιοχή 16 τ. χλμ. και είναι ιδιοκτησία του Ταμείου Εθνικής Κληρονομιάς (National Trust), μια ανεξάρτητη, μη κερδοσκοπική εταιρεία, υπεύθυνη για την ανάθεση της έρευνας.
Η ιστορία και τα χαρακτηριστικά της έκτασης
Η έκταση σήμερα περιλαμβάνει δάση, πάρκα, αγροκτήματα και ιδιωτικά κτήματα. Εδώ και εκατοντάδες χρόνια, η περιοχή αποτέλεσε πόλο έλξης για αποίκους, λόγω της εγγύτητάς της με τη συμβολή των δύο ποταμών και το πρόσφορο έδαφος, ιδανικό για την καλλιέργεια της γης.
Μέσα στα όρια της έκτασης, έχει ανακαλυφθεί προϊστορική ανθρώπινη δραστηριότητα, καθώς και Ρωμαϊκοί αστικοί και αγροτικοί οικισμοί, μεγάλες Αγγλοσαξονικές αίθουσες και εξελισσόμενα συστήματα αγροτικής καλλιέργειας στη διάρκεια των μεσαιωνικών και μετά-μεσαιωνικών περιόδων.
Καλλιτεχνική αναπαράσταση μίας απ’ τις Ρωμαϊκές επαύλεις του Attingham. Μία νέα γεωφυσική έρευνα έχει εντοπίσει πιθανολογούμενα ευρήματα δύο έως τώρα άγνωστων Ρωμαϊκών επαύλεων στο κτήμα. Φωτογραφία: Jennie Anderson
Οι επαναστατικές μέθοδοι που αξιοποιήθηκαν στη νέα έρευνα
Η πιο πρόσφατη γεωφυσική μελέτη-η μεγαλύτερη που έχει αναθέσει το Ταμείο Κληρονομιάς, έχει εξερευνήσει περισσότερα από 10 τ. χλμ., αξιοποιώντας καινοτόμες τεχνολογίες ανίχνευσης και χαρτογράφησης, προσφέροντας νέες πληροφορίες για τους αρχαιολογικούς θησαυρούς του Attingham.
Χάρη στις γεωφυσικές μελέτες, οι ερευνητές είναι σε θέση να καταλάβουν τι βρίσκεται κάτω από το έδαφος, όπου ενδέχεται να κείτονται αρχαιολογικά ευρήματα, με τη χρήση μη παρεμβατικών τεχνικών που δεν προϋποθέτουν ανασκαφή ή διατάραξη του εδάφους.
«Είναι γνωστό ότι το πάρκο Attingham είναι σπουδαίας ιστορικής και αρχαιολογικής σημασίας, γεγονός που πλέον επιβεβαιώνει και η μεγαλύτερη γεωφυσική μελέτη που έχει αναθέσει ποτέ το Ταμείο Κληρονομιάς», εξηγεί η αρχαιολόγος του Ταμείου, Janine Young.
«Η νέα γεωφυσική έρευνα έχει πραγματικά μετασχηματίσει τη γνώση μας, διαμορφώνοντας έναν ευσύνοπτο ‘χάρτη’ όσων κείτονται κάτω απ’ τα πόδια μας και, δίνοντάς μας μια συναρπαστική απεικόνιση του κρυμμένου παρελθόντος της έκτασης, αποκαλύπτοντας άγνωστα μέχρι πρότινος, αλλά σπουδαίας σημασίας μέρη».
Τα περιγράμματα από την έρευνα αποκάλυψαν στοιχεία για δύο ρωμαϊκές βίλες, σύμφωνα με τους αρχαιολόγους (PA)
Τα σημαντικότερα σημεία της έρευνας
Ανάμεσα στα πιο αξιόλογα ευρήματα της έρευνας, είναι τα ευρήματα από δύο επαύλεις, όπως εικάζεται σύμφωνα με τους αρχαιολόγους, καθώς και ένα νεκροταφείο στην πλευρά του δρόμου.
Τα ευρήματα βρέθηκαν στον δρόμο που οδηγεί έξω από το Wroxeter, μια από τις μεγαλύτερες πόλεις της Ρωμαϊκής Βρετανίας-ο οικισμός είχε κάποτε περίπου το μέγεθος της Πομπηίας.
Η ιστορία του Wroxeter
To Wroxeter ιδρύθηκε στα μέσα του πρώτου αιώνα μ.Χ., ως φρούριο λεγεώνας, με την πόλη να ιδρύεται αργότερα, κατά τα τέλη του ίδιου αιώνα. Σήμερα, ο Ρωμαϊκός οικισμός είναι εξαιρετικά διατηρημένος, ενώ έχει παραμείνει σε μεγάλη έκταση, άθικτος από τις μεταγενέστερες κατακτήσεις.
Οι επαύλεις ήταν αστικές κατοικίες για οικογένειες υψηλού κύρους-το ρωμαϊκό αντίστοιχο μιας σημερινής βίλας στα προάστια.
Σε ολόκληρη τη Βρετανία, οι επαύλεις δεν ήταν σπάνιο φαινόμενο, αν και μέσα στα όρια του Σροπσάιρ έχουν ανακαλυφθεί μέχρι στιγμής μόλις έξι. Ακόμη, λίγα είναι γνωστά για τις επαύλεις που έχουν αναγνωριστεί στο πλαίσιο της νέας μελέτης, η οποία έχει αποκαλύψει τα κατά προσέγγιση σχέδια από τους ορόφους των οικημάτων.
Οι δομές ωστόσο, είναι αναγνωρίσιμες χάρη στη γεωμετρική τους ακρίβεια και τα εσωτερικά χωρίσματα των δωματίων, καθώς και την εγγύτητά τους με τον δρόμο που οδηγεί έξω από το Wroxeter.
Οι Ρωμαϊκές επαύλεις, όπως αυτές που αποκαλύφθηκαν στη Βρετανία συνήθως θερμαίνονταν με υπόκαυστο, ένα αρχαίο σύστημα ενδοδαπέδιας θέρμανσης. Επίσης, είχαν μπάνιο στο εσωτερικό τους και ήταν διακοσμημένα με ζωγραφισμένο γύψο και δάπεδα στρωμένα με μωσαϊκό.
Αρχαιολόγοι κατάφεραν να αποκρυπτογραφήσουν μερικώς, ένα χαμένο αλφάβητο που για δεκαετίες έχει προκαλέσει σύγχυση στους ακαδημαϊκούς. Το μυστηριώδες σύστημα γραφής, ανάγεται σ’ έναν πολιτισμό βιβλικής σημασίας, ηλικίας 3.000 ετών.
Από το 1964, οι αρχαιολόγοι έχουν ανακαλύψει 15 διαφορετικές πινακίδες με μοναδικές επιγραφές, σε μία τοποθεσία αρχαίου οικισμού, στην Ιορδανία.
Χάρη στη νέα ανάλυση, οι αρχαιολόγοι ανακάλυψαν ότι πιθανόν, οι επιγραφές λαξεύτηκαν από τους Χαναναίους, έναν αρχαίο λαό που ήκμασε στην Μέση Ανατολή μέχρι το δεύτερο μισό του 13ου αιώνα π.Χ.
Ο πολιτισμός των Χαναναίων
Οι Χαναναίοι, ή Χανανίτες, έζησαν στη «Γη της Επαγγελίας» από το 3.500 π.Χ. έως το 1.200 π.Χ., πριν από την κατάκτηση των φυλών των Ισραήλ, που ακολούθησε την Έξοδό τους από την Αίγυπτο.
Οι Χαναναίοι αναφέρονται πολλές φορές στην Παλαιά Διαθήκη, στα βιβλία της Γένεσης, του Λεϋιτικού (το τρίτο βιβλίο της Παλαιάς Διαθήκης), του Δευτερονομίου (το πέμπτο βιβλίο της Παλαιάς Διαθήκης) και στον Ιησού του Ναυή.
Στο βιβλίο του Ιησού του Ναυή 3: 10, ο Θεός λέει στους Ισραηλίτες ότι θα οδηγήσει τους Χαναναίους έξω απ’ τη Γη της Επαγγελίας πριν την άφιξή τους.
Οι Ισραηλίτες πολέμησαν αρκετές φορές με τους Χαναναίους και τελικά, κατέλαβαν το μεγαλύτερο μέρος της γης τους. Η κατάκτηση πραγματοποιήθηκε το δεύτερο μισό του 13ου αιώνα π.Χ.
Πριν όμως από αυτή, κατά την Εποχή του Χαλκού, οι Χαναναίοι έζησαν διάσπαρτοι σ’ όλο το Νότιο Λεβάντες – το σημερινό Ισραήλ, την Γάζα και την Δυτική Όχθη, την Ιορδανία και τον Λίβανο και μέρη της Συρίας.
Σύμφωνα με τους ερευνητές, οι επιγραφές πιθανόν να είναι σύντομα, λατρευτικά αποφθέγματα που σχετίζονται με τον θρησκευτικό ναό όπου βρέθηκαν, ο οποίος κάηκε και καταστράφηκε πριν από χιλιάδες χρόνια
Οι μυστηριώδεις πινακίδες από πηλό, ανάγονται σ’ εκείνη την εποχή.
Η μελέτη που δημοσιεύθηκε από τον οργανισμόAmerican Society of Overseas Research, ανακάλυψε ότι η γραφή είχε κατεύθυνση από τα αριστερά προς τα δεξιά και απεικόνιζε 29 μοναδικά σύμβολα από τελείες, καθέτους και άλλα, αφηρημένα σχέδια.
Οι μελετητές υποστηρίζουν ότι οι επιγραφές είναι ευσύνοπτα, λατρευτικά αποφθέγματα που σχετίζονται με τον θρησκευτικό ναό στον οποίο ανακαλύφθηκαν, ο οποίος κάηκε και καταστράφηκε πριν από χιλιάδες χρόνια.
Η κατασκευή φθάρθηκε στη διάρκεια μιας ευρύτερης καταστροφής που διήρκεσε από τον 13οέως τον 12οαιώνα.
Οι αρχαιολόγοι ανακάλυψαν τις πινακίδες σ’ ένα εκτεταμένα καμένο μέρος του σημείου της ανασκαφής.
Επίσης, ανάμεσα στα ερείπια, η ομάδα βρήκε κεραμικά, μεταξύ των οποίων υπήρχαν κύπελα και αγγεία για τελετουργικά, μαζί με οπλισμό.
Οι αρχαιολόγοι ανακάλυψαν τις πινακίδες σ’ ένα εκτεταμένα καμένο τμήμα του ναού, στο σημείο της ανασκαφής
Μοναδικοί συνδυασμοί σημείων
Στο σημείο επίσης ανευρέθηκαν γλυπτά, δώρο από την Τουοσρέτ, την τελευταία γνωστή Φαραώ της 19ης Δυναστείας της Αιγύπτου, τα οποία συνέβαλαν στην κατά προσέγγιση χρονολόγηση της καταστροφής, όχι πολύ μεταγενέστερα από το 1180 π.Χ.
Η γραφή των πινακίδων φέρει ομοιότητες με τo Πρωτοσημιτικό αλφάβητο, ένα σύστημα γραφής της Μέσης Εποχής του Χαλκού, το οποίο θα μπορούσε να είναι ο πρόγονος αυτού του αλφαβήτου.
Τα γραπτά επίσης, έχουν ομοιότητες με τα πρωτό-Χαναναϊκά αλφάβητα που έχουν βρεθεί σε άλλα σημεία ανασκαφών της Ύστερης Εποχής του Χαλκού, τα οποία δημιουργήθηκαν από ανθρώπους οι οποίοι γνώριζαν τη γραφή της αρχαίας Αιγύπτου.
Οι πινακίδες ωστόσο απεικονίζουν ορισμένους μοναδικούς συνδυασμούς σημείων, μεταξύ των οποίων δύο, οι οποίοι επαναλαμβάνονται με έναν άλλο, που προσομοιάζει σε μάτι.
Θραύσμα της πινακίδας 3524 βρέθηκε δίπλα σ’ ένα κανάτι της Ύστερης Εποχής του Χαλκού. Η ομάδα ανέσυρε επίσης, ανάμεσα απ’ τα ερείπια, ανέσυρε κεραμικά, μεταξύ των οποίων κύπελα, τελετουργικά αγγεία και οπλισμόΗ πινακίδα 3291 αναπαριστά τρία επαναλαμβανόμενα σημεία (ένα ημικύκλιο, μια τελεία και μία κάθετο) σε τρεις διαφορετικές λέξεις, μοτίβο που μαρτυρά μια συνεπή γραμματική μορφή
Οι μελετητές έχουν χαρακτηρίσει το σημείο αυτό ως «ayin», δηλαδή την εβραϊκή λέξη που σημαίνει «μάτι».
Οι παράλληλες και τα μοτίβα αυτά, έχουν βοηθήσει ορισμένους ακαδημαϊκούς ν’ απομονώσουν το μήνυμα από τα σύμβολα της πινακίδας και ν’ αρχίσουν ν’ αποκωδικοποιούν τη μυστηριώδη επιγραφή.
Ειδικότερα, τα ανέλυσαν παραβάλλοντας τη γραμματική της ύστερης Εβραϊκής, η οποία διατηρεί τους πρώιμους τύπους των Χαναναϊκών, αποκαλύπτοντας ότι οι πινακίδες φαίνεται να περιέχουν «σύντομες εκφράσεις τελετουργιών» και «ποιητικά αποφθέγματα».
Η συνειδητοποίηση αυτή, υποδηλώνει ότι, οι πινακίδες χρησιμοποιούνταν σε λατρευτικές τελετές στον ναό Deir ‘Alla.
Η πινακίδα 1440 είναι ένα απ’ τα πρώτα ευρήματα, το 1964. Οι μελετητές πιστεύουν ότι αναφέρεται σε θυσία και σε προφητική αναζήτηση
Οι ερευνητές ωστόσο, απαιτείται να συνεχίσουν τις μελέτες τους μέχρι να ολοκληρώσουν την μετάφρασή τους.
Η μελέτη των πινακίδων αυτών, έχει βοηθήσει τους ακαδημαϊκούς να κατανοήσουν καλύτερα τα Χαναναϊκά, τη γλώσσα που μιλούσαν οι κάτοικοι αυτής της περιοχής πριν απ’ την κατάκτηση των Ισραηλιτών.
Αναπάντητα παραμένουν κάποια κρίσιμα ερωτήματα
Παρόλα αυτά, πολλά είναι τα ερωτήματα που μένουν αναπάντητα.
Όπως είναι γνωστό στους ειδικούς, η γνώση της γραφής και της ανάγνωσης, δεν ήταν διαδεδομένη μέχρι την Ύστερη Εποχή του Σιδήρου.
Κατά την Εποχή του Χαλκού, η γραφή ήταν περιορισμένη σε απομονωμένες περιοχές και αποτελούσε κυρίως προνόμιο των επαγγελματιών γραφέων στις ισχυρές κοινωνίες, όπως ήταν το κράτος της Αιγύπτου.
Άρα, οι μελετητές δεν γνωρίζουν με βεβαιότητα τον σκοπό που εξυπηρετούσαν κατ’ αρχήν, οι γραπτές πινακίδες στον Deir ‘Alla.
Μία εξήγηση λέει ότι η αλφαβητική γραφή χρησιμοποιούνταν μεταξύ κλειστών ομάδων γραφέων και συγκεντρώθηκε εντός των ναών.
Αυτό συνεπάγεται ότι οι πινακίδες του Deir ‘Alla, είναι το τελευταίο κατάλοιπο της πρακτικής της γραφής, η οποία δημιουργήθηκε σε ναούς ανά τη Χαναάν πριν από την κατάρρευσή της.
Για 5 Ταψάκια των 26cm 900 γραμμάρια αλεύρι γ.ό.χ. 1.5 ποτηράκι του κρασιού ελαιόλαδο 3 κ.σ. ξύδι 2 κ.γ. αλάτι 1 φακελάκι ξηρή μαγιά 450 γραμμάρια περίπου χλιαρό νερό
ΈΚΤΕΛΕΣΗ Σε μια λεκάνη κοσκινιζουμε το αλεύρι. Κάνουμε μια λακκούβα στη μέση και Ρίχνουμε το ελαιόλαδο.
Το τρίβουμε με τα δύο Μας χέρια, να γίνει σαν βρεγμένη άμμος. Προσθέτουμε τη μαγιά το ξύδι και το αλάτι περιμετρικά ανακατεύουμε, και λίγο λίγο προσθέτουμε το νερό ζυμωνοντας, Μέχρι να έχουμε μια ζύμη που να μην κολλάει στα χέρια και να ξεκολλάει από τα τοιχώματα.
Έπειτα τη βάζουμε στο πάγκο και τη ζυμώνουμε για λίγα λεπτά. Θέλουμε μια ζύμη με απαλή υφή.
Την κάνουμε μπάλα, τη σκεπάζουμε με πλαστική μεμβράνη και την αφήνουμε να ξεκουραστεί για 1 ώρα, εκτός ψυγείου. Στη συνέχεια τη χωρίζουμε σε 20 μπαλάκια. Τα 5 μπαλάκια να είναι λίγο πιο μεγάλα από τα άλλα Γιατί θα τοποθετηθούν στο κάτω μέρος του ταψιού και θα πρέπει να αγκαλιάσουν και τα επάνω φύλλα.
ΥΛΙΚΆ ΓΕΜΙΣΗΣ 3 κιλά πράσα 1 φλυτζάνα τσαγιού ελαιόλαδο 2 φλυτζάνια τσαγιού κεφαλοτύρι 2 Αυγα ελάχιστο αλάτι λογο του τυριού πιπέρι 10 φέτες μπέικον που τις ψήνουμε λίγο σε αντικολλητικό τηγάνι χωρίς λάδι μέσα
ΕΚΤΕΛΕΣΗ Κόβουμε τα πράσα ροδέλες και τα σοτάρουμε σ’ένα μεγάλο τηγάνι με το λάδι μέχρι να μαλακώσουν. Στη συνέχεια προσθέτουμε το τυρί και τα αυγά κτυπημμέσα όταν κρυώσουν τα πράσα.
Εάν έχουν πολλα υγρά τα σουρώνουμε για να μην μας μαλακώσουν τα κάτω φύλλα. Εγώ δε χρειάστηκε να τα σουρωσω. Σ’ένα αντικολλητικό τηγάνι ψήνω τις φέτες του μπέικον. ..
Όταν κρυώσουν τα κόβω σε κομματάκια και τα προσθέτω στη γέμιση. Ζύγίζουμε τη γέμιση και τη χωρίζουμε σε 5 ισα μερη, για να τη προσθέσουμε στα 5 Ταψακια Μας.
Εγω τα ταψάκια τα βάζω στη κατάψυξη τα ψήνω όταν θέλω σε προθερμασμένο καλά φούρνο στους 200° Για 60′ ή ανάλογα με το φούρνο σας , πάντα στο κάτω μέρος με αντιστάσεις. Το ίδιο βέβαια και τα φρέσκα
Κατά τους αρχαίους Έλληνες, αυτή είναι η ώρα επιστροφής της Περσεφόνης από τον Άδη στη Γη και τη μητέρα της, τη Δήμητρα. Αυτή είναι η αρχή της Άνοιξης.
Στην αστρονομία, ισημερία ονομάζεται η μέρα κατά την οποία έχουμε χρονικά ίση μέρα και ίση νύχτα. Το φαινόμενο αυτό οφείλεται στον αέναο «χορό» της Γης γύρω από τον εαυτό της και τον Ήλιο.
Επειδή ο άξονας περιστροφής της Γης δεν είναι κάθετος στο επίπεδο περιφοράς της, η διάρκεια τόσο της μέρας όσο και της νύχτας μεγαλώνει ή αντίθετα μικραίνει.
Ωστόσο, δύο φορές τον χρόνο, μία ως αρχή της Άνοιξης και μία ως αρχή του Φθινοπώρου, η Γη παίρνει τέτοια θέση που οι ακτίνες του Ήλιου πέφτουν κάθετα στον ισημερινό, εξισώνοντας ακριβώς τη μέρα και τη νύχτα.
Από το εαρινό ισημερινό σημείο και μετά, ο Ήλιος φαίνεται καθημερινά να σκαρφαλώνει όλο και πιο πάνω στο βόρειο ημισφαίριο του ουρανού.
Οι μέρες μεγαλώνουν, οι νύχτες μικραίνουν, με αποτέλεσμα και ο καιρός να γίνεται όλο και πιο θερμός. Όταν ο Ήλιος αγγίξει το βορειότερο σημείο τότε αρχίζει και πάλι να «βουτά» σιγά-σιγά προς τον ισημερινό. Και κάπως έτσι πραγματοποιείται ο ακούραστος κύκλος των τεσσάρων εποχών.
Η ημερομηνία της εαρινής ισημερίας δεν είναι σταθερή. Η πρώτη μέρα της άνοιξης καταγράφεται μεταξύ της 19ης Μαρτίου και της 21ης Μαρτίου. Η ημερολογιακή αυτή διαφορά οφείλεται σε δύο βασικούς λόγους. Αρχικά, κάθε έτος δεν έχει ακριβώς τις ίδιες μέρες (π.χ. δίσεκτα έτη). Επιπλέον, η ελλειπτική τροχιά της Γης σε συνδυασμό με την βαρυτική έλξη των υπολοίπων πλανητών αλλάζουν διαρκώς τον προσανατολισμό μας απέναντι στον Ήλιο.
Αν και έχει διαμορφωθεί η κοινή πεποίθηση ότι παραδοσιακά η Άνοιξη αρχίζει στις 21 Μαρτίου, στην πραγματικότητα, όπως δείχνουν τα στατιστικά στοιχεία, στη διάρκεια του 20ού αιώνα αυτό συνέβη μόνο στα 36 από τα συνολικά 100 έτη, κυρίως στις αρχές και τα μέσα του προηγούμενου αιώνα.
Στην Ευρώπη η τελευταία φορά που η άνοιξη μπήκε στις 21 Μαρτίου ήταν το 2007, ενώ η επόμενη θα αργήσει πολύ, αφού θα ξανασυμβεί το 2102.
Η εαρινή ισημερία είναι επίσης η αφετηρία μέτρησης για τον προσδιορισμό του εορτασμού της Ανάστασης του Χριστού από την θρησκεία μας. Σύμφωνα με τον Κανόνα της Νίκαιας, εορτάζουμε την Ανάσταση την πρώτη Κυριακή μετά την πρώτη πανσέληνο από την εαρινή ισημερία.
Η αιτία της ημερολογιακής διαφοράς μεταξύ του εορτασμού της Ανάστασης από Ρωμαιοκαθολικούς και Ορθοδόξους, ωστόσο, έχει ενδιαφέρον:
Η διαφορά του εορτασμού της μέγιστης εορτής της Ορθοδοξίας μεταξύ Ανατολικής και Δυτικής Εκκλησίας δεν προήλθε από τον καθ’ημάς ορισμό της εαρινής ισημερίας βάση του παλαιού – Ιουλιανού ημερολογίου, όπως συμβαίνει ενίοτε, ούτε από τυχόν διαφορετικό τρόπο υπολογισμού του, αλλά από τον εσφαλμένο προσδιορισμό της εαρινής πανσελήνου δια του 19ετούς κύκλου του Μέτωνος.
Τα τηγανόψωμα μπορούνε να συνοδεύσουν τόσο τα κρεατικά όσο και τα ψάρια ή τα θαλασσινά μας. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο που κάθε φορά που αποφασίζουμε να φάμε σε κάποια ταβέρνα ή ουζερί, είναι από τις πρώτες μας επιλογές. Σήμερα λοιπόν θα σας δείξουμε τα πιο πετυχημένα τηγανόψωμα, καλύτερα και από της ταβέρνας.
Εκτέλεση
Βάζουμε σε ένα μπολ το αλεύρι για όλες τις χρήσεις και ανοίγουμε με το χέρι ένα λακκουβάκι στο κέντρο. Στο κέντρο θα βάλουμε τη ξερή μαγιά και τη ζάχαρη. Βάζουμε σιγά σιγά το χλιαρό νερό και δουλεύουμε τη ζύμη παράλληλα.
Σκεπάζουμε το μείγμα με αλεύρι και στη συνέχεια προσθέτουμε το ξύδι, το ελαιόλαδο και το αλάτι. Ζυμώνουμε μέχρι να πάρουμε ένα ωραίο και μαλακό ζυμάρι και το αφήνουμε στην άκρη να ξεκουραστεί και να φουσκώσει.
Στη συνέχεια κόβουμε το ζυμάρι σε μπαλίτσες με μέγεθος ενός μικρού μανταρινιού. Αλευρώνουμε καλά τον πάγκο μας και πλάθουμε τα μπαλάκια ζύμης σε πιτούλες. Βάζουμε σε κάθε πιτούλα από λίγη θρυμματισμένη φέτα και κλείνουμε σαν ένα μπαλάκια.
Έπειτα πλάθουμε το μπαλάκι με τον πλάστη από πάνω, μέχρι να ανοίξει πάλι μία πιτούλα. Τηγανίζουμε σε χαμηλή φωτιά σε μπόλικο αραβοσιτέλαιο.
Το αποκατεστημένο δάπεδο μιας βυθισμένης ρωμαϊκής έπαυλης στο Bacoli. Φωτογραφία:Edoardo Ruspantini / Parco Archeologico Campi Flegrei
Στην κοινότητα Bacoli, στη Νάπολη της Ιταλίας, υλοποιείται ένα υποβρύχιο έργο αποκατάστασης. Στη διάρκεια των εργασιών, ήλθε στην επιφάνεια ένα εξαιρετικό μαρμάρινο δάπεδο, τμήμα μιας ρωμαϊκής έπαυλης. Η εντυπωσιακή ανακάλυψη βρίσκεται στο τεράστιο, υποθαλάσσιο αρχαιολογικό πάρκο της Baiae, το μεγαλύτερο του είδους του.
“Η μαγεία της Baia Sommersa ήλθε στο φως”
Η αδιάλειπτη παρέμβαση υλοποιήθηκε από το Ινστιτούτο Αποκατάστασης Πολιτισμικής Κληρονομιάς, το CSR, και το Naumacos, Ινστιτούτο για την Υποβρύχια Αρχαιολογία και Τεχνολογία.
O Josi Gerardo Della Ragione, δήμαρχος του Bacoli, μοιράστηκε τον ενθουσιασμό του στο Facebook, γράφοντας σχετικά με την υποβρύχια αποκατάσταση του ευρήματος:
“Εκπληκτικό. Εδώ είναι η μαγεία της Baia Sommersa, ενός μαρμάρινου δαπέδου που ανήκει σε μια αρχαία ρωμαϊκή έπαυλη. Το πάτωμα , μαρμαροθετημένο σε “opus sectile”, με τα περίτεχνα γεωμετρικά του μοτίβα και την εξαίσια τεχνική, προσφέρει μία συναρπαστική ματιά στη ζωή και την τέχνη της αρχαίας Ρώμης”.
Η νέα ανακάλυψη προσφέρει στους επισκέπτες μια… κατάδυση στην ιστορία, και μία εξερεύνηση στα κρυμμένα θαύματα που βρίσκονται κάτω απ’ την επιφάνεια της θάλασσας.
Αρχαιολόγοι εργάζονται για την αποκατάσταση του υποθαλάσσιου δαπέδου στο Bacoli. Φωτογραφία: Το αποκατεστημένο δάπεδο μιας βυθισμένης ρωμαϊκής έπαυλης στο Bacoli. Φωτογραφία:Edoardo Ruspantini / Parco Archeologico Campi Flegrei
Η ιδιαίτερη τεχνοτροπία “opus sectile”
Το δάπεδο σε τεχνοτροπία “opus sectile”, αποτελεί την απόδειξη τόσο της καλλιτεχνικής, όσο και της τεχνικής δεξιοτεχνίας των αρχαίων Ρωμαίων.
Τα δάπεδα αυτά, φτιαγμένα από κομμάτια μαρμάρου σε διάφορα χρώματα και σχήματα, δημιουργούν σύνθετα γεωμετρικά σχέδια που εξακολουθούν να προκαλούν το δέος με την ομορφιά και την ακρίβειά τους, ακόμη και σήμερα.
Το δάπεδο όπως βρέθηκε στην αρχική του κατάσταση. Φωτογραφία: Naumacos Underwater Archaeology and Technology / Parco Archeologico Campi Flegrei
Ο δήμαρχος, Josi Gerardo Della Ragione, τόνισε τη σημασία της συνέχειας των εργασιών αποκατάστασης και συντήρησης, επισημαίνοντας ότι, κάθε ανακάλυψη αποτελεί ένα κομμάτι του ιστορικού μωσαϊκού του Bacoli.
H δέσμευσή του για την προστασία της πολιτιστικής κληρονομιάς είναι αναγκαία, προκειμένου να διασφαλιστεί ότι οι μελλοντικές γενιές θα μπορούν να απολαμβάνουν και να μαθαίνουν από αυτές τις πολύτιμες μαρτυρίες του παρελθόντος.
Οι δυσκολίες του έργου της αποκατάστασης
Από την πλευρά του, το Αρχαιολογικό Πάρκο εξήγησε τη δυσκολία που ενέχουν οι εργασίες αποκατάστασης, λόγω του ακραίου κατακερματισμού των υπολειμμάτων:
«Χιλιάδες πλάκες από μάρμαρο, εκατοντάδες διαφορετικά σχήματα, συναρμολογήθηκαν για να δημιουργήσουν μια περίπλοκη γεωμετρία. Βρισκόμαστε στο Βυθισμένο Πάρκο της Baiae και το μαρμάρινο δάπεδο αποτελεί πλέον το επίκεντρο των πρόσφατων υποβρύχιων εργασιών αποκατάστασης: Πρόκειται για μια ιδιαίτερα περίπλοκη, νέα πρόκληση, λόγω του ακραίου κατακερματισμού των ευρημάτων και της μεγάλης έκτασής τους».
Λεπτομέρειες του δαπέδου στο Bacoli. Φωτογραφία: Edoardo Ruspantini / Parco Archeologico Campi Flegrei
«Το δάπεδο που ανακαλύφθηκε, είναι το “opus sectile” της αίθουσας υποδοχής της Βίλας με την είσοδο (prothyrum): Περισσότερα από 250 τετραγωνικά μέτρα χτισμένα προς το τέλος της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, λίγο προτού ο βραδυσεισμός μεταφέρει τα υπολείμματα στο βυθό».
Αποτελεί μια ιδιαίτερα δαπανηρή και απαιτητική παρέμβαση για τον ιδιοκτήτη της Βίλας, ο οποίος έπρεπε να χρησιμοποιήσει ανακυκλωμένα υλικά, δηλαδή, μάρμαρο από δεύτερο χέρι, για να δημιουργήσει το επιλεγμένο σχέδιο, το οποίο σχηματίζεται από τετράγωνα που ενώνονται μεταξύ τους, το καθένα με εγγεγραμμένους κύκλους.
