Η ανάγνωση των χαρισμάτων και των ικανοτήτων του Αλεξάνδρου, μας αφήνει μια επίγευση γλυκιά και πικρή μαζί. Πόσο τυχερός θα ήταν κάποιος που τον γνώρισε...
Και είναι και η Γοργόνα που στοιχειώνει τις σκέψεις μας. Η Γοργόνα που ρωτάει αν ζεί ο Βασιλιάς...Θεωρώ λοιπόν ότι ζεί. Ζεί μέσα στις ψυχές αυτών που νιώθουν την Ελληνικότητα στο πετσί τους, σ’αυτούς που ξεχωρίζουν τους Έλληνες από τους βαρβάρους, όχι από το που γεννήθηκαν ή μεγάλωσαν ούτε από το τί γλώσσα ομιλούν. Όχι από το τι λένε ότι είναι οι ίδιοι, ούτε από την μόρφωση και την παιδεία που έχουν δεχθεί.Αλλά από τον τρόπο που πράττουν και ζούν, από την αρετή και την ανδρεία, από την μεγαλοψυχία και το φιλότιμο, αλλά ταυτόχρονα από την αποφασιστικότητα και την τόλμη, από το θάρρος και το αίσθημα της δικαιοσύνης, από τον σεβασμό απέναντι σε κάθε μορφή ζωής και σε κάθε άνθρωπο, όσο απαίδευτος και αμόρφωτος μπορεί αυτός να είναι. Ζεί μέσα στις ψυχές αυτών που ονειρεύονται έναν κόσμο Δικαιοσύνης και αρετής, στον οποίο όλα τα έθνη θα συνενώνονται κάτω από το ίδιο Φώς, το Φως που μόνο ο Ελληνισμός φέρει.
Η Γοργόνα ρωτάει αν ζεί ο βασιλιάς, απλά γιατί ψάχνει στις ψυχές των ζώντων το Φως που κουβαλούσε ο Βασιλιάς στην ψυχή του.
Ρωτάει με παράπονο να μάθει, αν έστω και λίγο από αυτό το Φως που προσπαθούσε να μεταδώσει ο Μέγας, έχει μείνει μέσα μας.
Μπορεί και τώρα όπως και τότε, το σκοτάδι να είναι τόσο βαθύ, που να μην διαφαίνεται ελπίδα σωτηρίας, αλλά όσο πιο βαθύ είναι το σκοτάδι, τόσο πιο λίγο φώς χρειάζεται για να ξεχωρίσει μέσα σε αυτό.
Ο Βασιλιάς ζει, ή έστω πρέπει να ζεί. Αλλιώς πως εξηγείται η ντροπή με την οποία αναγιγνώσκουμε για τις αρετές του; Αν δεν γνωρίζαμε ότι αυτές οι αρετές υπάρχουν κάπου μέσα μας και απλά τις έχουμε ξεχάσει ή τις αγνοούμε, δεν θα νιώθαμε ντροπή. Και η ντροπή, είναι κάτι. Γιατί αποδεικνύει ότι έχουμε τουλάχιστον φιλότιμο.
Ο Βασιλιάς ζεί. Και αν δεν ζεί, θα τον αναστήσουμε, πιστεύοντας στο Φώς, και σε όλα αυτά στα οποία πίστευε αυτός.
Και ο Βασιλιάς σαν Ήλιος λαμπερός θα ανατείλει ξανά.
Είχε πει κάποτε κάποιος ότι ακόμα και αν δεν υπήρχε Θεός, θα τον δημιουργούσαμε, θα τον δημιουργούσε η ανάγκη μας να πιστεύουμε σε Αυτόν. Κάπως έτσι είναι και ο Απόλυτος Βασιλιάς. Ακόμα και αν δεν υπάρχει, θα τον δημιουργήσει η ανάγκη μας να πιστέψουμε σε κάποιον, που θα πάρει τα όνειρά μας και θα τα κάνει αλήθεια, κάποιον που θα ενσαρκωθεί σε αυτόν ο Ελληνισμός και θα αποκτήσει ζωή και φωνή.
Οι Έλληνες θεωρώ, έχουν ανάγκη κάτι τέτοιο για να ξυπνήσουν από την Λήθη.
Είναι πάντως τρομακτικό. Δυό χιλιάδες τριακόσια χρόνια και κάτι από τον θάνατό του, και ακόμη μιλάμε για αυτόν.
Ο Βασιλιάς όχι απλά ζεί, αλλά δεν πέθανε ποτέ.
Πηγή : fourakis-kea.com, revealedtheninthwave
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου