Γράφει ο Γιώργος Καραγεώργος
Και φτάνει φίλε μου κάποτε η στιγμή που δεν μπορείς άλλο, που βαριέσαι να ασχοληθείς πια, που κουράζεσαι, και ψιθυρίζεις μέσα σου ένα δυνατό “άι στο διάολο”.
Φτάνει κάποτε εκείνη η ευλογημένη στιγμή, που ανοίγεις τα μάτια σου και βλέπεις μπροστά σου την αλήθεια ολόγυμνη, που κοιτάζεις πίσω σου και μετράς κόπους, προσπάθειες και αγώνες, μάταιους τελικά.
Αγώνες δικούς σου, που κάποιοι ηλίθιοι ποτέ τους δεν τους κατάλαβαν, και ασφαλώς ποτέ τους δεν τους εκτίμησαν.
Αγώνες που έδωσες για την σωτηρία!
Όχι για την δική σου σωτηρία, γιατί εσύ δεν την χρειάζεσαι, αλλά για την δική τους.
Αγώνες για να σώσεις μια άλλη ψυχή κι όχι την δική σου. Και νιώθεις πια κατάκοπος και απογοητευμένος.
Φτάνει κάποτε αυτή η άγια στιγμή που το μυαλό σου γυρίζει ανάποδα και παίρνεις την πιο μεγάλη και την πιο σπουδαία απόφαση.
Αποφασίζεις, ότι αρκετά ασχολήθηκες με τελειωμένα ναυάγια, αρκετά πάλεψες για να σώσεις κάτι που τελικά σωτηρία δεν έχει. Που η ψυχούλα σου από μόνη της παίρνει την πρωτοβουλία και κάνει το ξεσκαρτάρισμα, και εκεί ακριβώς είναι που συνειδητοποιείς πόση πολύ σαβούρα υπήρχε σε σωρούς μέσα στην “αυλή” σου.
Αποφασίζεις, ότι λίγοι είναι εκείνοι που είδαν τι έκανες τόσο καιρό τώρα, και ακόμη πιο λίγοι εκείνοι που αναγνώρισαν τον αγώνα σου.
Αποφασίζεις, ότι μοναχά για αυτούς τους πολύ λίγους, που πραγματικά το αξίζουν, θα αφιερώσεις από εδώ και πέρα τον πολύτιμο χρόνο σου, και θα παλέψεις για αυτούς.
Αποφασίζεις, ότι έφτασε επιτέλους η ώρα για να ξαποστάσεις, για να ησυχάσεις, για να λυτρωθείς, για να αναπνεύσεις λίγο καθαρό αέρα, και για να ζήσεις. Να διώξεις μακριά και να στείλεις στον διάολο όλους τους αχάριστους, τους εγωιστές, τους παρτάκηδες, τους άχρηστους, και τους τελειωμένους.
Τότε είναι η στιγμή που ξεκινάς το μέτρημα, αφαιρώντας από την λίστα σου όλους εκείνους που τελικά ήταν λίγοι, που ήταν εκεί για να πάρουν μονάχα, και για να φθείρουν την ψυχή σου.
Αυτή ακριβώς η στιγμή της αλήθειας, της κόπωσης και της μεγάλης απόφασης λέγεται…
ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ!
Φτάνει κάποτε εκείνη η ευλογημένη στιγμή, που ανοίγεις τα μάτια σου και βλέπεις μπροστά σου την αλήθεια ολόγυμνη, που κοιτάζεις πίσω σου και μετράς κόπους, προσπάθειες και αγώνες, μάταιους τελικά.
Αγώνες δικούς σου, που κάποιοι ηλίθιοι ποτέ τους δεν τους κατάλαβαν, και ασφαλώς ποτέ τους δεν τους εκτίμησαν.
Αγώνες που έδωσες για την σωτηρία!
Όχι για την δική σου σωτηρία, γιατί εσύ δεν την χρειάζεσαι, αλλά για την δική τους.
Αγώνες για να σώσεις μια άλλη ψυχή κι όχι την δική σου. Και νιώθεις πια κατάκοπος και απογοητευμένος.
Φτάνει κάποτε αυτή η άγια στιγμή που το μυαλό σου γυρίζει ανάποδα και παίρνεις την πιο μεγάλη και την πιο σπουδαία απόφαση.
Αποφασίζεις, ότι αρκετά ασχολήθηκες με τελειωμένα ναυάγια, αρκετά πάλεψες για να σώσεις κάτι που τελικά σωτηρία δεν έχει. Που η ψυχούλα σου από μόνη της παίρνει την πρωτοβουλία και κάνει το ξεσκαρτάρισμα, και εκεί ακριβώς είναι που συνειδητοποιείς πόση πολύ σαβούρα υπήρχε σε σωρούς μέσα στην “αυλή” σου.
Αποφασίζεις, ότι λίγοι είναι εκείνοι που είδαν τι έκανες τόσο καιρό τώρα, και ακόμη πιο λίγοι εκείνοι που αναγνώρισαν τον αγώνα σου.
Αποφασίζεις, ότι μοναχά για αυτούς τους πολύ λίγους, που πραγματικά το αξίζουν, θα αφιερώσεις από εδώ και πέρα τον πολύτιμο χρόνο σου, και θα παλέψεις για αυτούς.
Αποφασίζεις, ότι έφτασε επιτέλους η ώρα για να ξαποστάσεις, για να ησυχάσεις, για να λυτρωθείς, για να αναπνεύσεις λίγο καθαρό αέρα, και για να ζήσεις. Να διώξεις μακριά και να στείλεις στον διάολο όλους τους αχάριστους, τους εγωιστές, τους παρτάκηδες, τους άχρηστους, και τους τελειωμένους.
Τότε είναι η στιγμή που ξεκινάς το μέτρημα, αφαιρώντας από την λίστα σου όλους εκείνους που τελικά ήταν λίγοι, που ήταν εκεί για να πάρουν μονάχα, και για να φθείρουν την ψυχή σου.
Αυτή ακριβώς η στιγμή της αλήθειας, της κόπωσης και της μεγάλης απόφασης λέγεται…
ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ!
loveletters.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου