…κάποια γεγονότα που θα έπρεπε να γνωρίζουμε και να θυμόμαστε
16/3/1964.— Νέο μεγάλο κύμα διωγμῶν, τρομοκρατίας καὶ ἀπελάσεων Ἑλλήνων στὴν Κωνσταντινούπολη, μὲ ἀποτέλεσμα τὸν ξεριζωμὸ τους ἀπό τὰ σπίτια καὶ τὴν περιουσία τους. Μὲ τὸ μαχαίρι στὸ λαιμὸ, χιλιάδες Ἕλληνες τῆς Πόλης, διώχνονταν ἔχοντας περιθώριο λίγες μόνο ὥρες καὶ μὲ δικαίωμα νὰ πάρουν μαζὶ τους μόνο πράγματα βάρους 25 κιλῶν καὶ λίρες ἀξίας τὸ μέγιστο 30 δολλαρίων.. Ἡ Ἄγκυρα μονομερῶς ἀναίρεσε τὴν συμφωνία ποὺ εἶχε ὑπογραφεῖ μεταξὺ Βενιζέλου καὶ Ἀτατοῦρκ γιὰ τὴν αὐτόματη ἀνανέωση παραμονῆς Ἑλληνικῶν διαβατηρίων, μὲ σκοπὸ πολιτικὲς πιέσεις γιὰ τὴν Κύπρο.
Τὸ 1963, τὸ Κυπριακὸ πρόβλημα ἦταν σὲ ἔξαρση μὲ ἀνταρσία τῶν τουρκοκυπρίων, τὸν αὐτοπεριορισμό τους σὲ θύλακες, καὶ μιὰ Ἑλλάδα μέσα σὲ κοινωνικὰ προβλήματα.
Ἔτσι, μετὰ τοὺς βομβαρδισμοὺς ποὺ πραγματοποίησε ἡ τουρκικὴ ἀεροπορία τὸν χειμῶνα τοῦ 1963 στὴν Κύπρο, τέθηκε [ἐντός τουρκίας] τὸ ζήτημα τῶν Ἑλλήνων ὑπηκόων, ποὺ ζοῦσαν στὴ χῶρα, ὡς ἀπόρροια τῆς Συμφωνίας Ἀτατοῦρκ καὶ Βενιζέλου.
Μάλιστα οἱ τουρκικὲς Κυβερνήσεις, εἶχαν γνωμοδοτήσει τὴν ἄποψη, πὼς ἡ Ἑλληνική Μειονότητα, ἐάν δὲν εἶχε τοὺς Ἕλληνες ὑπηκόους ποὺ ἦταν περίπου 35-40.000, δὲν θὰ μποροῦσε νὰ ἐπιβιώσῃ στὸ τουρκικὸ μουσουλμανικὸ περιβάλλον.
Ἔτσι τὸ 1964, ἀποφασίστηκε πὼς ἐν ἀρχῇ, 10.224 ἄνθρωποι ἦταν ἐθνικός κίνδυνος γιὰ τὴν τουρκία καὶ πὼς ἔπρεπε νὰ ἐγκαταλείψουν τὴν χῶρα ἐντός 24 ὡρῶν.
Ἀφορμή ὅμως στάθηκε τὸ μυστικὸ Νομοδιάταγμα**** ποὺ δέσμευε τὶς περιουσίες τῶν Ἀνεπιθύμητων Ἑλλήνων (!) στὴν τουρκία!
Ἔτσι μέσα σὲ λίγες μέρες τὰ σχολεῖα σχεδὸν ἄδειασαν, δὲν ὑπῆρχαν εἰσιτήρια καὶ «τσὲκ» καὶ φυσικὰ ὁ κόσμος ἄρχισε νὰ ἐγκαταλείπῃ μαζικὰ τὴν Κωνσταντινούπολη, μὲ διαταγὴ νὰ ἔχουν δύο [2] βαλίτσες μὲ 25κιλᾶ μαζικὰ βάρος, καὶ τὸ πολὺ 30 δολλάρια μαζὶ τους.
Τὸ Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο, προσπαθοῦσε νὰ ἀλλάξῃ τὰ πράγματα, μὰ ὁ Πατριάρχης Ἀθηναγόρας, δὲν μπόρεσε νὰ πετύχῃ ἀπολύτως τίποτα.
Σὲ διάστημα λίγων μηνῶν, 10.224 ἄνθρωποι, εἶχαν φύγει ὁριστικά ἀπό τὴν τουρκία· οἰκογένειες χωρίστηκαν, ἡλικιωμένοι ἄνθρωποι θεωρήθηκαν ὡς κίνδυνοι τοῦ τουρκικοῦ κράτους.. καὶ φυσικὰ τὸ Ἑλληνικὸ Κρᾶτος, ἀπασχολημένο μὲ τὰ ἐσωτερικά προβλήματα τῆς Ἑλλάδος, πέρα ἀπό τὰ διαβήματα ποὺ ἔκανε στὸν ΟΗΕ, δὲν μπόρεσε νὰ ἀντιδράσῃ, καὶ παρόλο ποὺ ὑπῆρξαν σχέδια γιὰ ἀντιμέτρα ἐναντίων τῶν μουσουλμάνων τῆς Δυτικῆς Θράκης, ἐν τοῦτοις δὲν πραγματοποιήθηκαν αὐτές οἱ ἀπειλές.
Οἱ μαζικὲς ἔξοδοι Ἑλλήνων ὑπηκόων, μονίμων κατοίκων τῆς Πόλης, εἶχαν δημιουργήσει ἕνα σωρὸ προβλήματα, ὅπως τὶς τύχες τῶν περιουσιῶν τους.
Μὲ μυστικὰ διατάγματα, τὰ σπίτια καὶ οἱ περιουσίες των δημευόντο ἀπό τὸ τουρκικό δημόσιο, ἐνῷ γιὰ ξεκάθαρα λόγους σκοπιμότητος, χαρακτηρίστηκαν ὡς περιουσίες, ποὺ οἱ νόμιμοι κάτοχοι τὶς ἐγκατέλειψαν… καὶ ἔτσι τὰ σπίτια αὐτά περιῆλθαν στὸ τουρκικό δημόσιο.
Τὰ ἐκπαιδευτικά ἰδρύματα συρρικνώθηκαν, καὶ ὁ Ἑλληνισμός τῆς τουρκίας δέχτηκε ἀκόμη ἕνα πλῆγμα στὴν ἱστορία του, γιατὶ ἡ Ἑλλάδα δὲν μπόρεσε νὰ βοηθήσῃ ἤ νὰ ἀντιδράσῃ, καὶ περίπου 1500 οἰκογένειες, χωρίστηκαν, μὲ τραγικὰ ἀποτελέσματα ὡς ἐπί τῷ πλείστων [ἀναφέρθηκαν περίπου 450 περιστατικὰ αὐτοκτονίας].
Ἐπιλεγμένο ἀπόσπασμα ἀπό τὸ βιβλίο «ΤΟ ΘΑΥΜΑ, ΜΙΑ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ», τοῦ Λεωνίδα Κουμάκη
«Ἕνα δέος ἀνάμεικτο μὲ λύπη κυρίευσε τὴν ψυχή μου. Ἤθελα νὰ μπῷ μέσα νὰ ζήσῳ τὴν ἀτμόσφαιρά του γιὰ μία ἀκόμα φορὰ. Χτύπησα διστακτικὰ τὴν πόρτα. Μπῆκα μέσα καὶ μὲ φωνὴ ποὺ ἔτρεμε λίγο, εἶπα:
– Αὔριο φεύγουμε γιὰ πάντα ἀπό τὴν Κωνσταντινούπολη καὶ θὰ ἤθελα νὰ ἀποχαιρετήσῳ τὸ δάσκαλό μου.
Κοίταζα τὶς δύο ἐπιβλητικές πλευρὲς, μὲ τὶς μαρμάρινες σκᾶλες ποὺ ὁδηγοῦσαν στὶς αἴθουσες διδασκαλίας. Πρῶτα χτύπησα τὴν πόρτα τοῦ γραφείου τοῦ Διευθυντὴ τοῦ Σχολείου μας ἀλλά, παρὰ τὴν ἐπιμονή μου, δὲν πῆρα ἀπάντηση.
Μετὰ πῆγα στὸ γραφεῖο τοῦ δασκάλου μου, τοῦ κυρίου Ἀποστόλου.
– Φεύγουμε καὶ ‘μεῖς καὶ ἦλθα νὰ σᾶς ἀποχαιρετήσῳ, τοῦ εἶπα. Θὰ ἤθελα νὰ ἀποχαιρετήσῳ καὶ τὸν Διευθυντή μας τὸν κ. Φραγκόπουλο, ἀλλά δὲν εἶναι ἐδῷ!
Σηκώθηκε καὶ περπατῶντας σιγὰ-σιγὰ, γιατὶ ἤτανε κουτσὸς, μὲ πλησίασε καὶ μὲ ἀγκάλιασε:
– Νὰ πᾶς στὸ καλὸ παιδὶ μου. Νὰ εἶσαι τὸ ἴδιο μελετηρὸς καὶ καλὸς μαθητὴς ὅπως ἤσουνα ἐδῷ καὶ θὰ προοδεύσῃς στὴ ζωὴ σου. Εὔχομαι σὲ σένα καὶ στὴν οἰκογένειά σου, καλὴ τύχη.
Εἶχα δακρύσει. Βγαίνοντας, τὸ μάτι μου ἔπιασε τὴν τουρκάλα ὑποδιευθύντρια, ποὺ τὴν ἀποκαλούσαμε «φίδι». Ἔκανα πὼς δὲν τὴν εἶδα, γιατὶ δὲν εἶχα καμμία διάθεση νὰ δῷ τὴν ἰκανοποίησή της ποὺ ἐπιτέλους οἱ ἄπιστοι ξηλωνότανε ἕνας-ἕνας. Ἀνέβηκα σιγὰ-σιγὰ στὸν πρῶτο ὄροφο ὅπου βρισκότανε ἡ τάξη μου. Ἔριξα μιᾶ τελευταῖα ματιὰ καὶ ἔφυγα….»
ΚΑΡΑΡΝΑΜΕΣ:
[Τὸ τουρκικὸ ὑπουργικό Συμβούλιο, μὲ βάση τὴ μυστικὴ ἀπόφαση {6/3801}, δέσμευε τὸ σύνολο τῆς κινητῆς καὶ ἀκίνητης περιουσίας τῶν Ἑλλήνων ὑπηκόων. Ἡ ἀπόφαση αὐτή, γνωστὴ στὴν ἑλληνική ὁμογένεια τῆς Κωνσταντινουπόλεως ὡς ὁ «καραρναμὲς» (ὰπό τὴν τουρκικὴ λέξη kararname =ἀπόφαση) ἀπαγόρευε τὴ μεταβίβαση ἐμπράγματων δικαιωμάτων στοὺς Ἕλληνες ὑπηκόους μὲ ἀποτέλεσμα μὲ τιμὲς τοῦ 2004, μετὰ ἀπό καταγραφὴ τοῦ κεντρικοῦ συμβολαιογραφείου τῆς Μητροπολιτικῆς ζώνης Κωνσταντινουπόλεως, ἡ ἀντικειμενική ἀξία τῶν ἀκινήτων ποὺ ἀνῆκαν στὸ σύνολο τῶν ἀπελαθέντων Ἑλλήνων Κωννσταντινοπολιτῶν μὲ Ἑλληνικά διαβατήρια, νὰ ξεπερνᾶ τὰ 2,1 δις εὑρῶ.]
antexoume.wordpress
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου