Της Χριστίνας Κουτρομάνου
Η χειρότερη στιγμή σε κάθε γνωριμία, φιλική ή ερωτική είναι το τέλος. Και ας λένε ότι είναι μια καινούρια αρχή, συνήθως είναι απλώς μια κατάσταση μεγάλης στενοχώριας κατά τη διάρκεια της οποίας προσπαθείς να προσαρμοστείς σε μια κατάσταση που δεν επέλεξες. Λένε ότι κάθε χωρισμός είναι ένας μικρός θάνατος και γι’ αυτό δικαιολογούμαι να έχω attitude χήρας.Ποτέ δε θα επέλεγα να βάλω τελεία.Πάντα αγαπούσα τα αποσιωπητικά γιατί μπορούσες να φανταστείς ό,τι θες στη συνέχεια.Δεν αντέχω το τέλος και δεν αντέχω τους αποχαιρετισμούς.Δεν ανυπομονώ να ζήσω αυτά που έχω μπροστά μου,νοσταλγώ μόνο αυτά που μοιράστηκα.Παράλληλα με το τέλος αρχίζουν συνήθως τα παιχνίδια στρατηγικής. Εσύ είσαι καλός σε αυτά. Σου άρεσε το paintball και γι’ αυτό κάθε φορά που με πετύχαινες έκθετη, χωρίς κάλυψη, με πυροβολούσες με την κίτρινη μπογιά του θυμού σου. Μπορείς να μου μιλάς μέσω αντιπροσώπων για να δείξεις ότι δε σε νοιάζει, παίζοντας κρυφτό. Κάποια στιγμή σε ένα εστιατόριο, που ήμασταν με άλλα άτομα, άφησες μια κενή καρέκλα να μας χωρίζει.Σα να παίζεις πόκερ, μπλοφάρεις και διαβάζεις τα δικά μου χαρτιά πριν τα ρίξω στο τραπέζι. Ξέρω ότι δε θα θυμηθείς τα γενέθλιά μου, όπως δε με πήρες ποτέ στη γιορτή μου γιατί είχαμε μαλώσει. Έχεις κάνει την κίνησή σου, όπως σε μια παρτίδα σκακιού και με έχει φέρει στο ματ. Ταύρος με Τοξότη? Καταστροφή! Όλοι με είχαν προειδοποιήσει για αυτό το ανελέητο video game που δεν τελειώνει ποτέ! Εκεί που το δικό μου πείσμα της Ταυρίνας συναγωνίζεται με τη δική σου πυγμή και τα βέλη του Τοξότη.Είναι σαν εκείνο το παιχνίδι που παίζαμε μικροί και εγώ έχανα πάντα: κοιταζόμασταν στα μάτια με κάποιον και όποιος γελούσε πρώτος έχανε. Μαζί σου έχανα πάντα γιατί δεν άντεχα την εκκωφαντική σιωπή μετά τους καβγάδες μας. Ούτε την απουσία σου που κάνει τα πάντα να φαίνονται μαύρα, τιποτένια και ευτελή. Εσύ μπορείς να κρατάς χαρακτήρα, εγώ θα χρειαστεί να μεταναστεύσω στο διάστημα για να μη σε ξαναδώ. Κάνω προσπάθεια να σε αποφύγω γιατί αν σε δω, δεν έχω τη δύναμη να σε κοιτάξω σαν ξένο. Θα με κοιτάξεις στα μάτια και θα ξαναγίνω 5 χρονών και θα γελάσω δυνατά.Κλείνω τα μάτια μου σαν την “Τυφλόμυγα” αλλά στο άκουσμα της φωνής σου, οι αναμνήσεις ξυπνάνε. Θυμάμαι που χτύπησα το κεφάλι μου στο ντουλάπι της κουζίνας σου κι εσύ γελούσες. Τις ατάκες και το γέλιο σου. Τα smileys σε κάθε email που σου έστελνα.Κάποτε μου είχες υποσχεθεί πως όπου και να πάω στον κόσμο, θα έλθεις να με βρεις. Το ξέχασες δύο εβδομάδες μετά, όταν επέστρεψα από τη Νέα Υόρκη και μαλώσαμε.Έψαχνα όλο το Soho για να σου πάρω δώρο κι εσύ μου το επέστρεψες πίσω με κούριερ. Το έχω ακόμη στο γραφείο μου. Είναι σαν ένα μικρό τοτέμ που μου θυμίζει τους καβγάδες μας. Αν τους είχα φτιάξει σε γράφημα, υπάρχει ένα peak κάθε τέσσερις μήνες. Εύχομαι αυτή τη φορά να μπορέσω να σε δω σαν ξένο αλλά ξέρω ότι πάλι θα κερδίσεις εσύ και δεν με πειράζει καθόλου, αρκεί να έλθεις να παίξουμε πάλι…Εγώ ήμουν πάντα καλή στο “Θάρρος ή αλήθεια”. Θα έχανες κατά κράτος. Γιατί δεν μπορώ να πω ψέματα με την ίδια άνεση που τα λες εσύ και είμαι πιο θαρραλέα από εσένα τελικά, γι’ αυτό μπορώ να σε αγαπάω ενώ με φοβίζεις. Αν υπάρξει επόμενη φορά λοιπόν, αγάπα με αν τολμάς…Δε στο είχα πει ποτέ αλλά λατρεύω αυτήν την ταινία!αναπνοές
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου