Στη βορειοανατολική Βραζιλία ανακαλύφθηκε το αρχαιότερο απολίθωμα μανιταριού ηλικίας 115 εκατ. ετών

Μέχρι σήμερα είχαν βρεθεί μόνο δέκα απολιθωμένα μανιτάρια, ενώ το παλαιότερο ήταν 99 εκατ. ετών και είχε βρεθεί στη νοτιοανατολική Ασία.

Πριν από περίπου 115 εκατομμύρια χρόνια, σε μια εποχή που στον ουρανό πετούσαν πτερόσαυροι με μέγεθος αυτοκινήτου, στη Γη κυριαρχούσαν οι τεράστιοι δεινόσαυροι και η χαμένη πια υπερήπειρος Γκοντβάνα στο νότιο ημισφαίριο άρχιζε να διασπάται στις σημερινές ηπείρους, ένα μανιτάρι έπεσε μέσα σε ένα ποτάμι, παρασύρθηκε μέχρι μια πολύ αλμυρή λιμνοθάλασσα, όπου παγιδεύθηκε στο βυθό της, σκεπάσθηκε από διαδοχικά στρώματα ιζημάτων και τελικά απολιθώθηκε.

Τώρα, ήρθε πάλι στο φως στη βορειοανατολική Βραζιλία. Πρόκειται για το αρχαιότερο απολίθωμα μανιταριού που έχει ποτέ βρεθεί, «ένα επιστημονικό θαύμα», σύμφωνα με τους επιστήμονες. Μέχρι σήμερα είχαν βρεθεί μόνο δέκα απολιθωμένα μανιτάρια, ενώ το παλαιότερο ήταν 99 εκατ. ετών και είχε βρεθεί στη νοτιοανατολική Ασία.

Οι ερευνητές που το ανακάλυψαν, με επικεφαλής τον παλαιοντολόγο Σαμ Χεντς του Πανεπιστημίου του Ιλινόις, έκαναν τη σχετική δημοσίευση στο περιοδικό PLoS One.

«Τα περισσότερα μανιτάρια είναι εφήμερα, καθώς μεγαλώνουν και εξαφανίζονται μέσα σε λίγες μέρες. Το γεγονός ότι αυτό το μανιτάρι διατηρήθηκε, είναι απλώς εκπληκτικό» δήλωσε ο Χεντς. «Αν το σκεφτείς, είναι μηδαμινές οι πιθανότητες να βρεθεί κάτι τέτοιο, με όλα αυτά τα εμπόδια που έπρεπε να ξεπεράσει για να απολιθωθεί και να διατηρηθεί επί 115 εκατ. χρόνια», πρόσθεσε.

Το καλοδιατηρημένο μανιτάρι βρέθηκε μέσα σε ασβεστολιθικό πέτρωμα, ενώ έως τώρα όλα τα απολιθωμένα μανιτάρια είχαν ανακαλυφθεί μέσα σε ήλεκτρο (κεχριμπάρι). Το πανάρχαιο βραζιλιάνικο μανιτάρι, που είχε ύψος περίπου πέντε εκατοστών και μοιάζει πολύ με τα σημερινά, πήρε το επιστημονικό όνομα Gondwanagaricites magnificus από το συνδυασμό των λέξεων 'Γκοντβάνα' και 'αγαρικό' (ελληνική λέξη για τα μανιτάρια).

Τα μανιτάρια είναι μύκητες, οι οποίοι εξελίχθηκαν πριν τα φυτά της ξηράς και βοήθησαν στη μετάβαση των φυτών από τη θάλασσα στη στεριά. Οι μύκητες παρείχαν νερό και θρεπτικά συστατικά στα πρώτα φυτά της ξηράς, πράγμα που τα βοήθησε να προσαρμοσθούν στο νέο ξηρό περιβάλλον τους. Με τη σειρά τους, τα φυτά παρείχαν σάκχαρα στους μύκητες μέσω της φωτοσύνθεσης - μία «συνεργασία» που συνεχίζεται έως σήμερα.

Πηγή: ΑΠΕ - ΜΠΕ