Μια από τις πρώτες κοινότητες προσφύγων της νεώτερης Ελλάδας είναι, μάλλον, και η πιο άγνωστη. Οι πρώτες «καραβιές» τους έφτασαν το 1922 και από τότε η μητρική τους γλώσσα, τα (νέα) αραμαϊκά αποτελούν την αρχαιότερη μητρική γλώσσα Ελλήνων πολιτών. Χριστιανοί όλοι τους, παρότι οι πατρογονικές τους εστίες για αιώνες συγκροτούν αλλόθρησκες νησίδες σε μια «θάλασσα» του Ισλάμ- αρχαίος, λαός, ανθεκτικός όπως τα μέταλλα μετά από αδιάκοπο σφυροκόπημα στο αμόνι: Οι Ασσύριοι.
«Πατρίδα μας είναι το σημερινό Ιράκ. Διαχρονικά εκεί είναι η κοιτίδα του ασσυριακού έθνους, στο τρίγωνο Τίγρη και Ευφράτη με επίκεντρο τη Νινευή», λέει ο Κυριάκος Μπατσάρας, πρόεδρος της Κοινότητας των εν Ελλάδι Ασσυρίων. Η περιοχή που περιγράφει, το «Ασσυριακό Τρίγωνο», φλέγεται σήμερα από τις συγκρούσεις των Κούρδων «Πεσμεργκά» (και των συμμάχων τους) με τους τζιχαντιστές του ISIS στη μάχη της Μοσούλης. Εναντίον των ισλαμιστών του Ντάες, όπως αποκαλούν τον ISIS στον αραβικό κόσμο, στο πλευρό του ιρακινού στρατού και των Πεσμεργκά, πολεμούν και ένοπλες μονάδες Ασσυρίων (Nineveh Protection Unit, ZOWAA).
Σκοπός τους: να απελευθερώσουν τα χωριά τους από τον ISIS και να προστατεύσουν τους ομοεθνείς τους. Οι διώξεις που έχουν υποστεί από τους τζιχαντιστές είναι θηριωδίες που ανακαλούν εφιάλτες οργανωμένων εθνοκαθάρσεων σαν αυτές που οι Ασσύριοι έχουν στην ιστορία τους επανειλημμένα υποστεί. Πλέον ένα πολύ μεγάλο- και σίγουρα εξαιρετικά δυσανάλογο του πληθυσμού των Ασσυρίων στο Ιράκ- ποσοστό των ιρακινών προσφύγων που εγκατέλειψαν τη χώρα μετά το 2003 είναι ασσυριακής καταγωγής. «Οι ανατολίτικες οικογένειες, μουσουλμανικές και χριστιανικές, κάνουν πολλά παιδιά. Θα φουντώσει πάλι ο ασσυριακός πληθυσμός στο Ιράκ», μου λέει ο Μπατσάρας.
Έχουμε συναντηθεί στο Αιγάλεω, στην έδρα του συλλόγου τους, ένα σύγχρονο κτίριο που, όμως, η πρόσοψή του θυμίζει την αρχιτεκτονική της Νινευή - με τον Κυριάκο Μπατσάρα (Μπετσόρα), πρόεδρο του συλλόγου, Ασσύριο 3ης γενιάς στην Ελλάδα «και από μάνα και από πατέρα όμως», τον Γιάννη (Γιοβάνη) Χοσάμπα, Ασσύριο πρόσφυγα από τον εμφύλιο του Λιβάνου, τον Γιάννη Γιονανίδη (Γιονάν), με Ασσύριο πρόσφυγα πατέρα και Ελληνίδα μάνα, τον Γιοχάνα Ατούρ, μετανάστη από το Ιράν, τον Ότο Δαυίδ, με καταγωγή από τη Μοσούλη.
Οι προσωπικές και οικογενειακές τους ιστορίες αντιπροσωπεύουν σχεδόν όλα τα μεγάλα κύματα της προσφυγικής μετακίνησης των ασσυρίων στην Ελλάδα το 1922, επτά χρόνια μετά την Ασσυριακή Γενοκτονία που οργάνωσε το Οθωμανικό καθεστώς, το 1975, όταν ξέσπασε ο εμφύλιος του Λιβάνου, στις αρχές της δεκαετίας του ’80, μετά την Ιρανική (Ισλαμική) Επανάσταση, στη μετά- Σαντάμ περίοδο του Ιράκ και μετά τον πόλεμο στη Συρία.
«Οι πρώτοι Ασσύριοι που ήρθαν στην Ελλάδα το ’22 ήταν διασωθέντες της Γενοκτονίας από τους Οθωμανούς. Η πρώτη φάση της Γενοκτονίας συντελέστηκε το 1884, αλλά κορυφώθηκε το 1915 και δεν τέλειωσε παρά μόνο το ’23», λέει ο πρόεδρος της ασσυριακής κοινότητας
«Ασσύριοι και Αρμένιοι είχαν στα χέρια τους το εμπόριο και την καλλιέργεια της γης. Tο οθωμανικό καθεστώς ήθελε να αντικαταστήσει αυτούς τους δυναμικούς αλλά χριστιανικούς πληθυσμούς με Κούρδους που μέχρι τότε ζούσαν σε ορεινές περιοχές».
Πράγματι, οι Κούρδοι ανέλαβαν την διεκπεραίωση της εξολόθρευσης Αρμενίων και Ασσυρίων και πήραν τη θέση τους στις πεδινές και ημιαστικές περιοχές της ανατολικής Τουρκίας.
Έτσι οι Οθωμανοί απαλλάχτηκαν από εθνικές και θρησκευτικές κοινότητες που θεωρούσαν διαλυτικές της Αυτοκρατορίας, αλλά και τους διαχρονικά ανυπότακτους Κούρδους μπόρεσαν να ελέγξουν αποτελεσματικότερα.
Το ‘15 πήραν το δρόμο της προσφυγιάς πολλοί Ασσύριοι. Οι περισσότεροι κατέφυγαν σαν χριστιανοί πρόσφυγες στην (τσαρική) Ρωσία. Το ’22, περίπου 7.000 Ασσύριοι μπάρκαραν στο Νοβοροσίσκι σε ένα εμπορικό πλοίο αγγλικών συμφερόντων, πλήρωσαν μάλιστα το εισιτήριο τους σε χρυσές λίρες. Η ελπίδα τους ήταν να επιστρέψουν στην πατρίδα τους, σε περιοχές του σημερινού Ιράκ και της ανατολικής Τουρκίας. Πέρασαν από την Σμύρνη που καιγόταν, καταγράφηκαν ως χριστιανοί και τελικά συμπεριελήφθησαν στη συμφωνία ανταλλαγής πληθυσμών Βενιζέλου- Κεμάλ.
«Στη λασπολογιά της Γυάρου αυτοί πάτησαν πρώτοι», μου λέει ο Δαυίδ Ότο, β΄γενιάς Ελληνο- Ασσύριος.
«Ο παππούς μου ήταν νομάρχης στη Μοσούλη. Τον ρώτησαν οι Οθωμανοί πως θέλει να πεθάνει και τους απάντησε χορεύοντας... Ενώ χόρευε τον έσφαξαν με το γιαταγάνι. Ορφανά ήρθαν εδώ τα παιδιά του από την Σοβιετική Ένωση». Οι Ασσύριοι πρόσφυγες πέρασαν από τη Μακρόνησο, καραντίνα και λοιμοκαθαρτήριο, αλλά τους θέριζαν οι αρρώστιες. «Πέθαιναν 7 - 10 άνθρωποι κάθε μέρα εκεί και σε ένα οδοιπορικό που ακολούθησε, από την Αίγινα στην Καλαμάτα, στην Τρίπολη και από ‘κει στην Κωπαϊδα, καταβλήθηκαν κι άλλοι από αρρώστιες όπως ο δάγκειος πυρετός. Οι περισσότεροι τελικά εγκαταστάθηκαν στο Μοσχάτο, έφτιαξαν εκεί σπίτια με ότι υλικό έβρισκαν, παράγκες από τσίγκους και ξύλα. Μια δεύτερη ομάδα Ασσυρίων είχε φτάσει από την Λαττάκεια στο Λαύριο, αυτοί είχαν κινηθεί νότια, προς τη Συρία, για να γλιτώσουν τις σφαγές. Στο Λαύριο έπιασαν δουλειά στα μεταλλεία- ήταν καλοί πετράδες, κτίστες και έφτιαχναν πλίνθους και τούβλα, έχει ιστορία ο Ασσύριος στη σχέση του με το χώμα και τη γη. Όταν τα μεταλλεία έκλεισαν, πολλοί από αυτούς βρέθηκαν στο Άργος, όπου οι απόγονοί τους ζούνε μέχρι σήμερα.
Στο Αιγάλεω, όπου σήμερα υπάρχει η μεγαλύτερη ελληνο - ασσυριακή κοινότητα, οι πρόγονοι των σημερινών βρέθηκαν στα μέσα της δεκαετίας του ’30. Το Μοσχάτο πλήγηκε από μεγάλη πλημμύρα και στο Αιγάλεω το κράτος πουλούσε με ευνοϊκούς όρους αποπληρωμής μικρά οικόπεδα σε πρόσφυγες. «Αγοράσανε κι αυτοί», συνεχίζει ο Κυριάκος Μπατσάρας.
«Πάντα βέβαια με στόχο να επιστρέψουν στην πατρίδα, αυτό ήταν το όνειρό τους. Τους έλεγαν οι Άγγλοι ότι θα ησυχάσουν τα πράγματα εκεί και θα τους πάρουν. Παραμύθια της Χαλιμάς». Σήμερα ο κ. Μπατσάρας υπολογίζει σε 500- 600 τους Ασσύριους και ασσυριακής καταγωγής που ζούνε στην περιοχή, «εγγόνια, δισέγγονα, όλοι τους». Τον ρωτάω πόσο εύκολα προσαρμόστηκε η πρώτη γενιά των πατεράδων και παππούδων τους στην ελληνική κοινωνία, αλλά και πως εκείνη τους αντιμετώπισε.
«Προσαρμόστηκαν εύκολα γιατί η Αθήνα την εποχή εκείνη ήτανε προσφυγούπολη. Και η τοπική κοινωνία του Αιγάλεω μας αφομοίωσε, γιατί πρόσφυγες ήταν και αυτοί. Μια «φουρνιά» ήμασταν, πρόσφυγες όλοι και για αυτό ήμασταν ''ένα''. Οι δικοί μας δε μιλούσαν τη γλώσσα, αλλά την έμαθαν γρήγορα γιατί έπρεπε, άλλωστε και από τους Πόντιους πολλοί τα τούρκικα ήξεραν. Ο παππούς μου ήταν το 1900 γεννημένος, αυτός ήρθε από την πατρίδα, ήξερε ανάγνωση και γραφή και τον φωνάζανε ''ραβί'', δάσκαλο δηλαδή. Αυτός πρωτοστάτησε στην δημιουργία της Κοινότητας των εν Ελλάδι Ασσυρίων το 1934. Ήξερε όλη τη Λειτουργία στην αραμαϊκή και χωρίς να ξέρει ακόμη ελληνικά πήγαινε στην εκκλησία και έψελνε, έκανε σεγκόντο και μέσα από τους βυζαντινούς ψαλμούς έμαθε ελληνικά».
Πολλοί από τους Ασσύριους της πρώτης εκείνης γενιάς εργάστηκαν σαν τσαγκάρηδες και στιλβωτές, δεν χρειάζονταν να μιλάνε πολύ και οι δρόμοι ήταν συνήθως λασπωμένοι. Σιγά σιγά έφτιαξαν το κασελάκι τους, αγόρασαν τις μπογιές τους και αργότερα έφτιαξαν δικά τους μαγαζιά στο κέντρο της Αθήνας, είχαν το δαιμόνιο του ελεύθερου επαγγελματία.
«Και οι γυναίκες τους εργάζονταν. Τι δουλειά είχαν ανακαλύψει; Μαζεύανε λερωμένα ρούχα από τα συνεργεία και τα μηχανουργεία, τα μπάλωναν, τα έραβαν, μάζευαν ξύλα, ανάβανε φωτιές και τα έπλεναν σε μεγάλα καζάνια».
Εγώ δεν μιλάω τα αραμαϊκά αλλά τα καταλαβαίνω. Σε αυτή τη γλώσσα άκουγα τις ιστορίες του πατέρα και των παλαιότερων μου για την πατρίδα και την προσφυγιά
Ο πατέρας του Γιάννη Γιονανίδη είχε τσαγκαράδικο, Σόλωνος και Ομήρου γωνία. Γεννημένος το 1913 σε ένα ασσυριακό χωριό (Ταλ) στην ανατολική Τουρκία, στα σύνορα με το Ιράκ, δεν ήταν ούτε δύο χρονών όταν πήρε το δρόμο του ξεριζωμού. «Ο πατέρας του (παππούς μου) πέθανε στο δρόμο από τις κακουχίες», λέει ο Γιονανίδης. «Τα παιδιά πεθαίνανε κι αυτά και τα βάφτιζαν όπως μπορούσαν, τον πατέρα μου τον σήκωσε ο Πατριάρχης των Ασσυρίων στον αέρα και τον βάφτισε Ιησού, Χρίστο τον φώναζαν. Μεγάλωσε στο Μοσχάτο, παντρεύτηκε Ελληνίδα, έμαθε καλά τα ελληνικά αλλά μίλαγε και τη γλώσσα του. Εγώ δεν μιλάω τα αραμαϊκά αλλά τα καταλαβαίνω. Σε αυτή τη γλώσσα άκουγα τις ιστορίες του πατέρα και των παλαιότερων μου για την πατρίδα και την προσφυγιά».
Ο Γιάννης Χοσάμπα γεννήθηκε στο Λίβανο. Ο παππούς του είχε φύγει από το βόρειο Ιράκ το 1933, αναζητώντας μια περιοχή όπου το καθεστώς ήταν πιο ανεκτικό στους χριστιανούς.
«Το 1976 ζούσαμε σε ένα προάστιο της Βηρυτού, είχε ήδη ξεκινήσει ο εμφύλιος μουσουλμάνων και χριστιανών, φύγαμε όλοι μας, η οικογένειά μου διαλύθηκε σε 5 χώρες, σήμερα έχω συγγενείς σκορπισμένους σε όλο τον κόσμο. Δύο αδέλφια μου είχαν περάσει από την Ελλάδα πριν από μένα και ήξερα για την ασσυριακή κοινότητα του Αιγάλεω, ήρθαμε κατευθείαν εδώ. Μέσα σε τρεις μέρες είχα πιάσει δουλειά και δυο μήνες μετά νοικιάσαμε δικό μας σπίτι. Παντρεύτηκα Ελληνίδα, έχω παιδιά και εγγόνια πλέον... Ταξίδεψα σε πολλά μέρη αλλά μόνο στην Ελλάδα ήθελα να ζήσω».
Στο Ιράν δεν θέλω να επιστρέψω, ούτε σαν επισκέπτης, δεν έχω κανέναν και τίποτα δικό μου εκεί
«Την περίοδο του Σάχη μουσουλμάνοι και χριστιανοί ζούσαμε αρμονικά, φίλοι ήμασταν», μου λέει ο Γιοχάνα Ατούρ, Ασσύριος από το Ιράν. «Είχα ιδιόκτητο φορτηγό, δικό μου σπίτι στην Τεχεράνη, μια καλή, νορμάλ ζωή. Όταν ήρθε ο Χομεϊνί, οι χριστιανοί γίναμε πολίτες β΄κατηγορίας. Και δεν ήμασταν λίγοι... Περίπου 600.000 Ασσύριοι, ακόμα περισσότεροι Αρμένιοι. Στην Τεχεράνη οι Ασσύριοι είχαμε σωματείο, ομάδα ποδοσφαίρου και μποξ. Όμως, το καθεστώς του Χομεϊνί άτυπα μας περιθωριοποίησε στη δημόσια ζωή, στην εργασία μας. Θυμάμαι πως αντιμετώπιζαν στην Τεχεράνη Ασσύριους πρόσφυγες από τις περιοχές κοντά στα σύνορα με το Ιράκ, όταν ξεκίνησε ο πολεμος με τον Σαντάμ το 1980, βρώμικους τους θεωρούσαν και δεν ήθελαν ούτε να τους αγγίξουνε. Η ζωή μας είχε γίνει κόλαση, έπρεπε να πάρουμε κουπόνι από το τζαμί για να εξασφαλίσουμε βασικά τρόφιμα. Ξεπούλησα όλη την περιουσία μου για ένα κομμάτι ψωμί και μαζί με την γυναίκα μου και τα δυο παιδιά μας ήρθαμε στην Ελλάδα. Στο Ιράν δεν θέλω να επιστρέψω, ούτε σαν επισκέπτης, δεν έχω κανέναν και τίποτα δικό μου εκεί. Οι συγγενείς μου είναι στις ΗΠΑ και δεν τους έχω δει 37 χρόνια τώρα. Προσπαθώ να βγάλω τουριστική βίζα για ΗΠΑ αλλά από την αμερικάνικη πρεσβεία δεν μου έχουν απαντήσει».
Η προσφυγιά είναι εγγεγραμμένη στο ιστορικό και ιδιοσυγκρασιακό DNA των Ασσυρίων. Από τον 7ο π.Χ. αι., οπότε καταλύθηκε από τους Πέρσες η Ασσυριακή αυτοκρατορία, οι Ασσύριοι αντιμετωπίζουν τα δεινά που κάθε μειονότητα, εθνική ή θρησκευτική, διαχρονικά υπομένει από τα «κυρίαρχα παραδείγματα», τις πλειοψηφίες και τα καθεστώτα. Παρότι από τους πρώτους χριστιανούς, με το κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο να έχει γραφτεί στα αραμαϊκά,οι Βυζαντινοί εξαπέλυσαν τα πρώτα πογκρόμ εναντίον τους και τους καταδίωξαν ως μονοφυσίτες. Τότε σχηματίστηκε η κοινότητα των Ασσυρίων στη Συρία, που μέχρι πρότινος αριθμούσε εκατοντάδες χιλιάδες. Μετά την αραβική κατάκτηση των περιοχών τους, οι Ασσύριοι συνέχισαν να συγκροτούν συμπαγείς θύλακες, στο σημερινό βόρειο Ιράκ, την ανατολική Τουρκία, τη Συρία, το Ιράν.
Στον Α΄Παγκόσμιο Πόλεμο, αντιδρώντας στην πολιτική εξολόθρευσής τους που εφάρμοζε η Οθωμανική Αυτοκρατορία, πολέμησαν στο πλευρό των Συμμάχων. Ειδικά οι Βρετανοί τους είχαν κιόλας τάξει ανεξάρτητο κράτος- υπόσχεση που δεν τήρησαν ποτέ. Και λίγα χρόνια μετά, οι Ασσύριοι απαίτησαν την αναγνώρισή τους ως διακριτή εθνότητα και την αυτονομία των περιοχών τους (του «Ασσυριακού Τριγώνου») στο νεοσύστατο κράτος του Ιράκ. Οι προσδοκίες τους δεν πραγματοποιήθηκαν ποτέ.
«Έχουμε ιστορία χιλιάδων ετών, πολλοί ιστορικοί θεωρούν την πατρίδα μας λίκνο του πολιτισμού της ανθρωπότητας. Στη Μεσοποταμία ανακαλύφθηκε ο τροχός, Ασσύριοι επινόησαν τα πρώτα καλλιεργητικά μηχανήματα και τα πρώτα πολεμικά άρματα, ο Χαμουραμπί ήταν ο πρώτος νομοθέτης», λέει ο Κυριάκος Μπατσάρας.
«Δεν είχαμε ποτέ, όμως, ένα κράτος να ερευνήσει, να καταγράψει και να προβάλλει αυτή την τεράστια ιστορία. Tα μνημεία του ασσυριακού πολιτισμού είναι σήμερα στο έλεος των τζιχαντιστών, ή (κλεμμένα) εκτίθενται στα μεγαλύτερα μουσεία του κόσμου. Εμείς μόνοι μας προσπαθούμε να ερευνήσουμε το παρελθόν και να συγκεντρώσουμε στοιχεία της Γενοκτονίας. Οργανώνουμε επιστημονικά συνέδρια με προσκεκλημένους πανεπιστημιακούς από την Ελλάδα και το εξωτερικό αλλά δεν έχουμε ένα κράτος να μας στηρίζει. Πρόσφατα μεταφράσαμε με δικά μας έξοδα ένα βιβλίο που μελετά το ζήτημα εξονυχιστικά, εκτιμώντας σε 350.000- 400.000 τα θύματα των Ασσυρίων, αλλά δεν έχουμε τα χρήματα να το εκδώσουμε. Οι Αρμένιοι, που αναγνωρίζουν ότι οι Οθωμανοί έσφαζαν και τους Ασσύριους, έχουνε κρατική οντότητα και η έρευνά τους είναι συστηματική. Εμείς υστερούμε, αλλά τουλάχιστον το παράδειγμα και οι οργανωμένες προσπάθειες Αρμενίων και Ποντίων να αναγνωριστεί η Γενοκτονία τους, έβαλαν και εμάς σε αυτό το δρόμο».
Ο σημερινός πληθυσμός των Ασσυρίων υπολογίζεται σε 4.500.000 ανθρώπους. Έχουν δικά τους πολιτικά κόμματα και 7 διαφορετικές Εκκλησίες. Aυτή η εκκλησιαστική τους πολυδιάσπαση είναι από τους βασικότερους παράγοντες των εσωτερικών τους ανταγωνισμών. Εντούτοις, την τρέχουσα περίοδο η κινητικότητα στο Κουρδικό ζήτημα, έχει αναπτερώσει τις ελπίδες τους για τη δημιουργία κάποιας κρατικής οντότητας, ή την παραχώρηση μιας μορφής αυτονομίας στο «Ασσυριακό Τρίγωνο» εντός του Ιράκ, ή του Κουρδιστάν που σχεδιάζεται.
Ας υπαγόμαστε στην κεντρική εξουσία του Ιράκ, να πληρώνουμε φόρους αλλά να έχουμε έστω ένα δικό μας «καντόνι», αυτό είναι το όνειρό μας, να αποκτήσουμε σαν εθνότητα ένα κομμάτι γη. Ο σύγχρονος άνθρωπος πρέπει να ξέρει και να επιστρέφει στις ρίζες του, γιατί έχει ανάγκη ενδοσκόπησης, όχι ομφαλοσκόπησης.
«Οι Αμερικάνοι έχουν τάξει κράτος στους Κούρδους, γι' αυτό ο Ερντογάν το παίζει μαγκας στο Αιγαίο», λέει ο Κ. Μπατσάρας.
«Ήδη οι ΗΠΑ επιτρέπουν στους Κούρδους να ελέγχουν το βόρειο Ιράκ, είναι δικό τους. Εμείς πολεμάμε στο πλάι τους και οι παλιές μας ιστορίες μπήκαν από αμφότερους στην άκρη. Νέοι Κούρδοι παραδέχονται το ιστορικό λάθος των προγόνων τους και δέχονται να πάρουνε οι Ασσύριοι πίσω τα χωριά τους και να δοθεί αυτονομία στις κοινότητες μας. Πέρυσι μας επισκέφτηκε στην Αθήνα ένας Ασσύριος βουλευτής που έχει διατελέσει και υπουργός στην ιρακινή κυβέρνηση και μας είπε ότι έχει συμφωνηθεί να μας παραχωρηθεί αυτονομία σε μια λωρίδα γης εκατό χιλιομέτρων που περιλαμβάνει τη Μοσούλη και τη Νινευή. Ας υπαγόμαστε στην κεντρική εξουσία του Ιράκ, να πληρώνουμε φόρους αλλά να έχουμε έστω ένα δικό μας «καντόνι», αυτό είναι το όνειρό μας, να αποκτήσουμε σαν εθνότητα ένα κομμάτι γη. Ο σύγχρονος άνθρωπος πρέπει να ξέρει και να επιστρέφει στις ρίζες του, γιατί έχει ανάγκη ενδοσκόπησης, όχι ομφαλοσκόπησης».
Τα τελευταία καλοκαίρια ο Γιάννης Γιονανίδης περιγράφει πως η πλατεία του Αγίου Σπυρίδωνα γέμιζε ασφυκτικά από εκατοντάδες πρόσφυγες, Ασσύριους στην πλειονότητά τους. «Ξέρουν ότι είμαστε εδώ εμείς και συνεχίζουν να έρχονται σε μεγάλους αριθμούς από το Ιράκ και τη Συρία». Οι Ασσύριοι του Αιγάλεω τους υποστηρίζουν όπως μπορούν: με ρούχα, τρόφιμα, ακόμα και οικιακό εξοπλισμό έχουν αγοράσει σε οικογένειες. Τα τελευταία χρόνια 16.000 πρόσφυγες έχουν περάσει από τον Σύλλογο. Γρήγορα φεύγουν όλοι από την Αθήνα και σκορπίζουν σε κάθε μεριά της Γης, από τη βόρεια Ευρώπη μέχρι τη Νότιο Αφρική.
«Τα αίτια της ταλαιπωρίας και του ξεριζωμού τους είναι οικονομικά, όπως ανέκαθεν ήταν σε κάθε τέτοιο ανθρώπινο δράμα. Στην περίπτωση των Ασσυρίων συγκεκριμένα είναι τα πετρέλαια»
Στην περιοχή της Μοσούλης υπάρχει το καλύτερο ποιοτικά και φθηνότερο σε κόστος εξόρυξης πετρέλαιο του κόσμου.
«Αυτή είναι η ευχή και η κατάρα μας», λέει ο Κυριάκος Μπατσάρας. «Αν κάποια στιγμή το κονσόρτιουμ των μεγάλων πετρελαϊκών συμφωνήσει και βάλει τους Ασσύριους τοποτηρητές εκεί- όχι για να πάρουμε κομμάτι από την πετραλαϊκή «πίτα» αλλά για να προστατεύσουμε τα μνημεία της ανθρωπότητας που ο ISIS καταστρέφει, ίσως αποκτήσουμε ένα κομμάτι γης στην πατρίδα μας. Οι πετρελαϊκές θα το κάνουν για δικούς τους λόγους, για να επικαλούνται ότι προστατεύουν την ιστορική μνήμη... Ας γίνει κι έτσι».
Ο Γιάννης Γιονανίδης στη γειτονιά του, μπροστά από την Στέγη των Ασσυρίων
huffingtonpost.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου