Ο άγνωστος χρησμός της Μακεδονίας και ο Μέγας Αλέξανδρος

Το εύρημα της Αμφίπολης είναι  ιδιαίτερα σημαντικό!

Προσπαθώντας να κρατήσουμε μία νηφάλια στάση σε ένα εξόχως ενδιαφέρον θέμα, δεν έχει παρά να επισημάνουμε τα εξής:

Πρώτον, είναι προφανές ότι στη περιοχή υπάρχει ένα σημαντικότατο μνημείο της εποχής του Μεγάλου Αλεξάνδρου το οποίο προδιαθέτει σε βασιλικό ταφικό μνημείο.

Δεύτερον, η ύπαρξη του Λέοντα στη κορυφή του θολωτού-πυραμιδοειδούς κτίσματος, είναι προφανές ότι έχει μεγάλο συμβολισμό για το περιεχόμενο του μνημείου.

Τρίτον, είναι επίσης σαφές ότι τέτοιας κλίμακας ταφικά μνημεία δεν διαθέτουμε στη χώρα μας, άρα η ύπαρξη του συγκεκριμένου αποτελεί εξαίρεση η οποία μπορεί μόνο να εξηγηθεί μέσα από τη «στέγαση» ενός πολύ «ιδιαίτερου» ατόμου.

Τέταρτον, είναι γεγονός ότι από την εποχή των πολέμων των Επιγόνων ο τάφος του Αλεξάνδρου αναφέρεται στην Αλεξάνδρεια, με διαφόρους ανά περιόδους επιφανείς άνδρες και γυναίκες (Ιούλιος Καίσαρος, Οκταβιανός Αύγουστος, Κλεοπάτρα κ.λπ.) να τον επισκέπτονται για να υποβάλουν τα σέβη τους. Είναι επίσης γεγονός ότι από τους πρώτους Χριστιανικούς αιώνες, ο τάφος του Αλεξάνδρου «εξαφανίστηκε», όπως ακριβώς συνέβη και για άλλα ακόμα σημαντικότατα σκεύη και μνημεία της αρχαιότητας, όπως για παράδειγμα ο θησαυρός του Παρθενώνα κ.λπ.

Πέμπτον, οι βασιλείς της Μακεδονίας θάβονταν στο ιερό χώμα της πατρίδας τους για τον απλούστατο λόγο ότι υπήρχε χρησμός ότι το κράτος τους θα υπήρχε και θα ευημερούσε μόνο όταν οι ηγεμόνες τους έβρισκαν την αιώνια ανάπαυσή τους στην ίδια την Μακεδονία.

Με βάση όλα τα παραπάνω και θέλοντας για μία φορά να μας επιτραπεί να «ιντριγκάρουμε» λίγο τους φίλους μας, κάνουμε μία υπόθεση ερωτώντας:

Πώς είναι δυνατόν ο Μέγιστος των Ελλήνων, να μην ενδιαφερόταν για τον χρησμό και την παράδοση, η οποία θα αποτελούσε και την «ασφαλιστική δικλίδα» για την επιβίωση του κράτους του, μέσω βέβαια τη θεϊκής θέλησης; 
Γιατί δηλαδή να μην επέλεγε να ταφεί εκεί που βρίσκονταν οι πρόγονοί του κι εκεί που οι θεοί των Ελλήνων απαιτούσαν από τους ηγεμόνες του ισχυρότερου ελληνικού κρατικού μορφώματος του καιρού τους να ενταφιαστούν; 
Και ας μην βιαστούν να σκεφτούν και να πουν ότι ήταν τόσο νέος για να σκέφτεται τον θάνατό του, αφού άλλο ήταν το προσδόκιμο επιβίωσης εκείνη την εποχή.

Γιατί λοιπόν ολόκληρη η ιστορία της σύγκρουσης αναφορικά με την κατοχή του σώματος του Αλεξάνδρου και της προετοιμασίας (η οποία πήρε χρόνια) του ταφικού του μνημείου, να μην εμπεριείχε και το στοιχείο της «απάτης», αναφορικά με το που ακριβώς ετάφη, ειδικά προς αποφυγή τυμβωρυχίας και όλων των υπολοίπων που ακολουθούν περιπτώσεις ενταφιασμού τόσο σημαντικών προσώπων;

Ας μην ξεχνάμε άλλωστε ότι η τακτική του Αλεξάνδρου στις μεγάλες του μάχες περιείχε τα στοιχεία του «ελιγμού», του «αιφνιδιασμού» αλλά πάντα της επίθεσης στο «κέντρο βάρους» της αντίπαλης παράταξης η οποία δεν ήταν άλλη από τη θέση του αρχηγού του εχθρού. Πόσο απίθανο θα ήταν λοιπόν για την προστασία της μεγαλύτερης προσωπικότητας μέχρι εκείνη τη στιγμή του πλανήτη και της ανθρώπινης ιστορίας, να έχει στηθεί – κατόπιν εντολής του ιδίου – και η μεγαλύτερη επιχείρηση παραπλάνησης, αναφορικά με τη τελευταία του κατοικία έτσι ώστε να βρει επιτέλους την ηρεμία που τόσο του έλλειψε κατά τη σύντομη και πολυτάραχη ζωή του;

Η ομάδα ειδήσεων του Amfipolinews.blogspot.com