75 χρόνια από την αποτρόπαια σφαγή στο ΔΙΣΤΟΜΟ Ολοκαύτωμα Διστόμου 10 Ιουνίου 1944 από τα χειρότερα εγκλήματα του ναζισμού

75 χρόνια μετά…ποια ψυχή δεν θα κλάψει , ποια καρδιά δεν θα πονέσει διαβάζοντας το ιστορικό της σφαγής του Διστόμου….Ομολογώ πως με δυσκολία κατάφερα να το διαβάσω. Φρίκη…Δεν χωρά ο νους του ανθρώπου τι μπορεί να κάνει “άνθρωπος” σε αγέννητα παιδιά, σε βρέφη που θηλάζουν…

Αν δεν αντέχετε να το διαβάσετε όλο , κάνετε έστω μια ευχή και μια προσευχή τέτοια εγκλήματα να μην συμβούν ξανά ποτέ και σε κανένα μέρος της γης. Δυστυχώς όμως, συμβαίνουν και στις μέρες μας και υπό την κάλυψη του ανθρωπισμού και των μεγάλων συμφερόντων…Το αίμα των αθώων παιδιών ας είναι θυσία για ειρήνευση των λαών, υπό την σκέπη Εκείνου ο οποίος είπε: “Ειρήνη την εμήν δίδωμι υμίν”.
Αιωνία η μνήμη τους!...

Ζωντανές μνήμες 75 χρόνια από τη σφαγή του Διστόμου

Μια επίσκεψη στο μαρτυρικό Δίστομο, ακόμη και σήμερα, 70 χρόνια μετά το ολοκαύτωμα, συνοδεύεται από έντονη συναισθηματική φόρτιση. 

«Εδώ πονά η σιωπή, πονάει κι η πέτρα κάθε δρόμου. Κι απ’ τη θυσία κι απ’ τη σκληρότητα του ανθρώπου» έγραψε γι’ αυτόν τον τόπο ο Γιάννης Ρίτσος.
Η οργή και η αγανάκτηση για τις φρικαλεότητες των γερμανικών στρατευμάτων κατοχής διαδέχονται τη θλίψη και τη στενοχώρια για τη συμφορά και τανάπαλιν.
Θαρρείς ότι οι αδικαίωτες ψυχές των 218 σφαγιασθέντων σε παρακολουθούν από την κορυφή του λόφου, όπου βρίσκεται το Μαυσωλείο.

Κι όταν ανέβεις εκεί για να αποτίσεις φόρο τιμής, συγκλονίζεσαι, συνειδητοποιώντας από τις πλάκες με τα ονόματα των αθώων θυμάτων ότι 47 είναι μικρά παιδιά και άλλες 91 γυναίκες!

Σκέφτεσαι τι είδους ανθρωπόμορφα τέρατα ήταν αυτά που σκότωσαν εν ψυχρώ βρέφη, παιδιά, τρίχρονα, τετράχρονα, και ο νους σου κυριεύεται – θέλοντας και μη – από συνειρμούς, για τα σημερινά βασανιστήρια, που υφίστανται οι Έλληνες από κάποιους απογόνους εκείνων των εγκληματιών πολέμου.
Στις ώρες που μείναμε στο Δίστομο μάς αφηγήθηκαν συνταρακτικές ιστορίες, καθώς είναι αρκετοί οι εν ζωή κάτοικοι που βίωσαν τη φρικτή εμπειρία.

Ακούσαμε για το κτήνος που σκότωσε την έγκυο και το αγέννητο παιδί της καρφώνοντας την ξιφολόγχη στην κοιλιά της!
Αλλά και για τους Αυστριακούς στρατιώτες, που γλίτωσαν πολλούς φτάνοντας στο σημείο να βάφουν με το αίμα ζώων τοίχους σπιτιών για να δείξουν στους ανωτέρους τους ότι πέρασαν και εκτέλεσαν το αποτρόπαιο έργο τους.

από realgr   

Αφήγηση Γιάννη Μπασδέκη, Δίστομο

ΟΙ ΓΕΡΜΑΝΟΙ ΞΕΚΙΝΗΣΑΝ για το Δίστομο σαν να ήταν μαυραγορίτες, με αυτοκίνητα πολιτικά, πήραν ρούχα από τους κρατουμένους και ντυθήκανε. Από πίσω ακολούθησε φάλαγγα, κι άλλη μία ερχόταν από την Άμφισσα. Στο δρόμο σκοτώσανε, πριν φτάσουν στο Δίστομο, γυναικόπαιδα: τη Σφουντούρου τη Φλωρού, τη μάνα της, τον Γιάννη τον Λεμονή… Δηλαδή σκοτώσανε ανθρώπους πριν φτάσουν στο Δίστομο.

Συλλάβανε δώδεκα λεβέντες στα χωράφια τους, που δουλεύανε, και τους είχανε για ομήρους, απάνω στ’ αυτοκίνητα. Φτάνοντας εδώ, στο Δίστομο, ρώτησαν τον πρόεδρο, τον παπά –αυτά τα έμαθα μετά, δεν τα έζησα εγώ προσωπικά, γιατί βρισκόμουν έξω από το χωριό– αν είχαν περάσει αντάρτες απ’ εδώ. Τους είπανε «Ναι, περάσανε. Πήραν αυτή την κατεύθυνση» και τους έδειξαν κάποια κατεύθυνση.

Προχώρησαν προς το Στείρι. Εκεί βρισκόντουσαν οι αντάρτες και τους «χτύπησαν». Είχαν σοβαρές απώλειες, δεν μπόρεσαν να σπάσουν τη γραμμή των ανταρτών και επέστρεψαν πάλι στο Δίστομο. Και από ’κεί ξεκινάει το μακελειό. Εκτός από τους κρατούμενους και τις γυναίκες που πουλάγανε κάτι γυαλιά, άρχισαν να σκοτώνουν πριν φτάσουν στο χωριό.

Συγκεκριμένα, απ’ τα χωράφια, πριν ακόμα κάνουν την εκτέλεση, είχαν πιάσει κάποιον Σκούτα. Έναν Αριστείδη Σφουντούρη και έναν Βασιλείου μάλιστα του Βασιλείου του έβγαλαν το μάτι και τον σέρναν απ’ τα πόδια και τους πήγαν σε κάποια τοποθεσία Κάναλες που εκεί τους εκτέλεσαν. Έρχονται εδώ με τ’ αυτόματα, κατεβάζουν τα παιδιά και τα σκοτώσαν. Φέρανε κι έναν τραυματία τους, τον επικεφαλής Τέο.

Αυτός ζήτησε νερό από κάποια Κατερίνη Σφουντούρη. Η γυναίκα αυτή τους πήγε νερό για να πιει και επιστρέφοντας στο σπίτι μπήκανε οι Γερμανοί και τους εκτέλεσαν όλους και βάλανε φωτιά και τους έκαψαν και το σπίτι. Για το ευχαριστώ αυτό. Ένας απ’ αυτούς που περίμενε να τον εκτελέσουν κατάφερε να λυθεί είναι αυτός εκεί που έχω στη φωτογραφία. ήτανε τέταρτος κατά σειρά, έλυσε τα χέρια του και επετέθη κατά του εκτελεστικού αποσπάσματος. Βέβαια δεν τα κατάφερε, γιατί τον χτύπησε άλλος από πίσω και καταματωμένο και μισοπεθαμένο τον στήσανε στο εκτελεστικό απόσπασμα.

Μετά την εκτέλεση αυτή ξεχύθηκαν σ’ όλο το χωριό και δεν αφήσανε τίποτε ζωντανό, ό,τι βρίσκανε. Άνδρες, γυναίκες, μικρά παιδιά, ζώα, κότες… δεν αφήσανε τίποτε ζωντανό. Το χωριό είχανε δώσει εντολή να είναι κλεισμένο μες στα σπίτια και βρισκόταν ο κόσμος κλεισμένος στα σπίτια του. Σκοτώσανε τον παπά του χωριού που βρήκανε εκεί, η παπαδιά τρελάθηκε. Να σας πω τι έζησα εγώ… Εγώ είδα την οικογένεια του φαρμακοποιού σκοτωμένους όλους. Σκοτώσανε μια οικογένεια με πέντε παιδιά: τον μπαμπά, τη μαμά και τα παιδάκια στη θέση Βεβά, και τον αγωγιάτη. Εκεί τους εκτέλεσαν αυτούς, μετά δυο μέρες.

Για την οικογένειά μου εκείνο που ξέρω είναι ότι σκότωσαν την αδελφούλα μου, διόμισι ετών· την κάρφωσαν με μια λόγχη στην κοιλιά, όπως την κρατούσε στην αγκαλιά της η μαμά. Σκοτώνουν τη μητέρα μου –ήταν μητριά μου– και τον παππού μου. Τον αδελφό μου, τον Γιώργο, του κάνανε εκτέλεση στο κεφάλι, διαμπερές στο κεφάλι, ήταν έξι ετών τότε. Ευτυχώς έζησε, σπάζοντας το σαγόνι του και ορισμένα δόντια.

Μετά, την άλλη μέρα, πήγα εγώ και ο πατέρας μου μέσα, στο χωριό, για να τους θάψουμε. Ο πατέρας μου έπιασε τον μικρό από το πόδι και είδαμε ότι είχε αίματα. Του ’βαλε το δάχτυλο στο στόμα και του πέταξε ένα κομμάτι παγωμένο αίμα από το στόμα έζησε, το φέραμε εδώ πέρα, το πήρε ο Ερυθρός Σταυρός. Το στείλαμε στην Κηφισιά και σήμερα ζει. Ζει από το Δίστομο. Τους άλλους τους θάψαμε στον κήπο του σπιτιού, γιατί ο χρόνος δεν μας επέτρεπε να πάμε να τους θάψουμε σε νεκροταφείο…

Πηγή: Γερμανικές αποζημιώσεις – ΜΑΥΡΗ ΒΙΒΛΟΣ ΤΗΣ ΚΑΤΟΧΗΣ