Δεν υπάρχει -πιθανότατα, μην είμαστε και απόλυτοι- άνθρωπος στον πλανήτη που να μην έχει ακούσει για τον θρυλικό Μόγλη, τον ήρωα του βιβλίου «Το βιβλίο της Ζούγκλας» του Ράντγιαρντ Κίπλινγκ. Ωστόσο, ίσως λίγοι είναι αυτοί που γνωρίζουν, ότι το βιβλίο αυτό εμπνεύστηκε από μία πραγματική ιστορία ζωής.
Το όνομά του ήταν Dina Sanichar ή «Το λυκόπαιδο από την Ινδία», ένα ημιάγριο παιδί που έζησε τον 19ο αιώνα και μεγάλωσε μαζί με λύκους. Πολλοί πιστεύουν, ότι ο Dina ήταν ο άνθρωπος που έδωσε έμπνευση στον Κίπλινγκ για να γράψει το Βιβλίο της Ζούγκλας, αν και η αληθινή ιστορία δεν είναι τόσο διασκεδαστική, όσο γνωρίζουμε. Στην πραγματικότητα, ήταν πολύ πιο τραγική.
Ο Sanichar ήταν ένα από τα πολλά ημιάγρια παιδιά που είχαν βρεθεί στην Ινδία στο πέρασμα των χρόνων. Υπάρχει μία μακραίωνη ιστορία παιδιών που μεγάλωσαν στις ζούγκλες της χώρας από όλα τα είδη ζώων, όπως σκυλιά, πάνθηρες, λύκους, ακόμη και κότες.
Το 1872, ο Dina Sanichar εντοπίστηκε από μία ομάδα κυνηγών στο κρατίδιο Ουτάρ Πραντές. Το παιδί περπατούσε στα τέσσερα και ακολουθούσε μία αγέλη λύκων, καταλήγοντας σε μία φωλιά. Το όλο αυτό θέαμα ήταν τόσο ιντριγκαδόρικο όσο και εντελώς τρομακτικό για τους κυνηγούς.
Από τη στιγμή που το παιδί τράβηξε την προσοχή τους, ήταν αποφασισμένοι να τον πιάσουν. Πρώτα από όλα, οι κυνηγοί προσπάθησαν να τον πιάσουν έξω από μία σπηλιά βάζοντας φωτιά. Όταν οι λύκοι και το παιδί τελικά βγήκαν έξω από τη σπηλιά, οι κυνηγοί σκότωσαν τα ζώα και πήραν το αγόρι μαζί τους.
Δεν έμαθε ποτέ να μιλά, να διαβάζει ή να γράφει
Οι κυνηγοί, αφού είχαν στα χέρια τους το παιδί, το πήγαν σε ένα ορφανοτροφείο, όπου βαφτίστηκε και πήρε το όνομα Sanichar, που σημαίνει Σάββατο στα Ουρντού, επειδή ήταν η μέρα που έφτασε στο ίδρυμα. Ο Sanichar έδωσε μεγάλο αγώνα. Λέγεται, ότι είχε πολύ χαμηλό δείκτη νοημοσύνης, δεν μπορούσε να μιλήσει, παρά μόνον έβγαζε άναρθρες κραυγές. Στο ορφανοτροφείο πολλοί προσπάθησαν να τον μάθουν, αλλά ποτέ δεν κατάφερε να μάθει να μιλά, να διαβάζει ή να γράφει.
Το μόνο που μπορούσε να κάνει ήταν να επικοινωνεί με κραυγές ζώων, ενώ συνέχιζε να περπατά στα τέσσερα. Ακόμη κι αν τελικά, έμαθε να στέκεται και να βαδίζει στα δύο πόδια, ακόμη έδινε μάχη για να καταφέρει να φορέσει ρούχα. Προτιμούσε να είναι γυμνός. Παράλληλα, όταν έφτασε στο ορφανοτροφείο, αρνιόταν να φάει μαγειρεμένο φαγητό και τρόχιζε τα δόντια του πάνω σε κόκκαλα.
Παρά το γεγονός, όμως, ότι δεν είχε ανθρώπινες επαφές, κατάφερε να κάνει φίλο έναν άνθρωπο. Στο ορφανοτροφείο, υπήρχε ένα ακόμη παιδί σαν τον Sanichar, το οποίο είχε ανατραφεί από ζώα. Εφόσον τα δύο αγόρια είχαν μεγαλώσει στην άγρια φύση, είχαν δυσκολίες να συναναστραφούν ανθρώπους, ωστόσο είχαν αναπτύξει έναν δικό τους κώδικα επικοινωνίας και μπόρεσαν να αναπτύξουν μία φιλία.
Το κάπνισμα και η ανορθόδοξη ανάπτυξή του
Μία από τι λίγες ανθρώπινες συνήθειες που είχε αναπτύξει ο Sanichar στη ζωή του, ήταν το κάπνισμα. Πολλοί πιστεύουν, ότι ήταν αυτό που του προκάλσε στη συνέχεια φυματίωση. Η ανάπτυξή του δεν ήταν φυσιολογική. Ακόμη και δέκα χρόνια αφότου ζούσε ανάμεσα στους ανθρώπους, ήταν πολύ νευρικός, χοροπηδούσε, μετά βίας ψήλωσε, είχε πολύ μεγάλα δόντια και μικρό μέτωπο. Έχοντας περάσει το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του μαζί με λύκους, ένιωθε σαν μπερδεμένος εξωγήινος που είχε απομακρυνθεί από το σπίτι του.
Πέθανε στα 29 του
Ο Dina Sanichar πέθανε το 1895 από φυματίωση. Ήταν μόλις 29 ετών. Τον καιρό που τον ανακάλυψαν οι κυνηγοί, άλλα τέσσερα παιδιά που είχαν μεγαλώσει σε αγέλες λύκων είχαν καταγραφεί στην Ινδία, ενώ στο πέρασμα των χρόνων ανακαλύφθηκαν και άλλες τέτοιες περιπτώσεις.
Μία από τις πλέον γνωστές ήταν αυτή των δύο κοριτσιών, Αμάλα και Καμάλα, που διασώθηκαν στην Ινδία τη δεκαετία του 1920. Ο άνδρας που τις εντόπισε ισχυριζόταν, ότι ούρλιαζαν στην πανσέληνο, περπατούσαν στα τέσσερα και έτρωγαν ωμό κρέας.
Η έμπνευση του Κίπλινγκ
Ο Ράντγιαρντ Κίπλινγκ κατοικούσε στην Ινδία την περίοδο της ανακάλυψης του Dina. Μάλιστα εξέδωσε το «Βιβλίο της Ζούγκλας» λίγο πριν το πραγματικό «παιδί της ζούγκλας» πεθάνει. Λέγεται ότι ο Κίπλινγκ εμπνεύστηκε από την ιστορία του μικρού αγοριού, καθώς και από άλλες παρόμοιες που έρχονταν στην επιφάνεια την εποχή εκείνη.
Σε αντίθεση με τον Μόγλη, ο Dina δεν έφυγε με την θέλησή του από τη ζούγκλα και μπήκε αναγκαστικά στην ανθρώπινη κοινωνία. Ακόμη και αυτή η «βίαιη» ένταξή του στην κοινωνία, ποτέ δεν κατάφερε να εκπληρώσει τις προσδοκίες των γύρω του. Περνώντας τα πρώτα 6 χρόνια της ζωής του στην άγρια φύση, ήταν απλά αδύνατο να προσαρμόσει τον εγκέφαλό του στην ανθρώπινη λειτουργία του.
Έτσι, για το υπόλοιπο της ζωής του, συνέχισε να αποτελεί μία τραγική φιγούρα.
Επί τη ευκαιρία, μπορείτε να απολαύσετε την ταινία
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου