Πώς αντιλαμβάνονταν ο Όμηρος και ο Αριστοτέλης τα χρώματα και γιατί δεν υπήρχε η λέξη για το γαλάζιο;...

Γιατί στην αρχαία Ελλάδα ο ουρανός είχε χρώμα μπρούτζινο, και το κρασί όπως επίσης η θάλασσα ήταν πορφυρά;

Πράγματι αυτό παρατηρείται από τις αρχαιολογικές και ιστορικές αναφορές. Οι πλησιέστερες λέξεις στο γαλάζιο - γλαυκό και κυανό εκφράζουν την σχετική ένταση του φωτός και του σκότους, και ουσιαστικά δεν περιγράφουν το καθαυτό χρώμα.

Ο Όμηρος αναφέρει μόνο τέσσερα χρώματα στα δύο έργα του Ιλιάδα και Οδύσσεια. Το μαύρο, το λευκό, το πράσινο , το κίτρινο για να περιγράψει το μέλι, τον χυμό των φυτών και το αίμα - και το πορφυρό.

Όταν ο Όμηρος χαρακτηρίζει τον ουρανό μπρούντζινο, εννοεί ότι είναι εκτυφλωτικά λαμπρός, σαν καλογυαλισμενη ασπίδα, όχι ότι έχει το χρώμα του μπρούτζου. Με την ίδια λογική θεωρούσε ότι το κρασί, η θάλασσα και τα πρόβατα είχαν ολα το ίδιο χρώμα, ήταν πορφυρά.

Ο Αριστοτέλης είχε προσδιορίσει εφτά διαφορετικά χρώματα για τα οποία πίστευε ότι προέρχονταν από το μαύρο και το άσπρο, όμως στην πραγματικότητα επρόκειτο για διαβαθμίσεις φωτεινότητας όχι χρώματος.

Ενδιαφέρον παρουσιάζει το γεγονός ότι ένας αρχαίος Έλληνας που έζησε πριν από 2500 χρόνια περίπου και δύο ρομποτικά οχήματα της ΝΑΣΑ που βρίσκονται στον Άρη το 2006 ,που έγινε η μελέτη αντιλαμβάνοταν τα χρώματα με τον ίδιο ακριβώς τρόπο. Μια εξήγηση που δόθηκε μετά την εμφάνιση  των θεωριών του Δαρβίνου ήταν ότι ο αμφιβληστροειδής των αρχαίων Ελλήνων δεν είχε αναπτύξει την ικανότητα να αντιλαμβάνεται τα χρώματα, όπως σήμερα.

Σήμερα φαίνεται ότι ομαδοποιουσαν τα αντικείμενα με βάση τις ιδιότητες τους, όχι το χρώμα τους.

Η λέξη κίτρινο ή ανοιχτό πράσινο στην πραγματικότητα σήμαινε υγρό, φρέσκο και ζωντανό... επομένως ήταν η κατάλληλη λέξη για να περιγράψει το αίμα...τον χυμό των ανθρώπων.

Αλλά μην νομίζουμε ότι το φαινόμενο το είχαμε αποκλειστικά εμείς οι Έλληνες.

Ας ταξιδέψουμε στην μακρινή  Παπουα- Νεα Γουινέα εκεί που υπάρχουν περισσότερες γλώσσες από οποιαδήποτε μέρος του κόσμου .

Εκεί εκτός του ανοικτού και του σκούρου, σε πολλές από αυτές τις γλώσσες δεν γίνεται αναφορά σε κανένα απολύτως χρώμα..

Τα αρχαία Ουαλικά δεν έχουν λέξη για το καφέ, το γκρί, το γαλάζιο και το πράσινο. Το χρωματικό φάσμα είναι χωρισμένο με τελείως διαφορετικό τρόπο. Μία λέξη glas καλύπτει μέρος του πράσινου, μια άλλη το υπόλοιπο πράσινο , όλο το γαλάζιο και μέρος του γκρι. .μια τρίτη λέξη αντιπροσωπεύει  το υπόλοιπο γκρι και μέρος του καφέ.

Στα Ρωσικά δεν υπάρχει μία και μοναδική λέξη για το γαλάζιο. Στη θέση της υπάρχουν δύο λέξεις.- γκαλουλποι και σινι  που συνήθως μεταφράζονται ως ανοιχτό γαλάζιο και σκούρο γαλάζιο, ωστόσο για τους Ρώσους αποτελούν δύο εντελώς διαφορετικά χρώματα, όχι δύο διαφορετικές αποχρώσεις του ίδιου χρώματος.

Σε όλες τις γλώσσες η εμφάνιση των χρωματικών όρων γίνεται με τον ίδιο τρόπο.

Μετά το μαύρο και το άσπρο το κόκκινο είναι πάντα τρίτο χρώμα που αποκτά όνομα, το πράσινο και το κίτρινο είναι το τέταρτο και πέμπτο, το γαλάζιο είναι το έκτο και το καφέ το έβδομο.

Η μελέτη προέρχεται από...Το βιβλίο της ολικής άγνοιας...των Τζον Λουντ και Τζον Μιτσινσον.

Το βρικα αρκετά ενδιαφέρον και σας το μοιραστηκα... περιληπτικά...

Στην φωτογραφία οι κόρες του μουσείου της Ακρόπολης χρωματισμένες μετά από προσπάθεια απόδοσης της αρχικής τους μορφής...

Αρχαιολογία - Archaeology