Οι Σόλυμοι ήταν, σύμφωνα με την Ιλιάδα του Ομήρου, λαός της Μικράς Ασίας που κατοικούσε, στην περιοχή που καταλάμβανουν οι μεταγενέστερες: Λυκία, Παμφυλία και Λυκαονία.
Σύμφωνα με τον μύθο, ο Βελλεροφόντης εξορίζεται από την Κόρινθο και καταφεύγει στην γειτονική Τίρυνθα, στην αυλή του βασιλέα Προίτου. Εκεί η βασίλισσα Σθενέβοια (ή Άντεια ) τον ερωτεύεται. Ο Βελλερεφόντης την αποκρούει και εκείνη τον κατηγορεί στον σύζυγό της. Θέλοντας να τον απομακρύνει από την Τίρυνθα, ο βασιλέας Προίτος τον αποστέλλει στον πεθερό του Ιοβάτη, βασιλέα της Λυκίας στη Δυτική Μικρά Ασία (έχοντας ένα κλειστό γράμμα από τον Προίτο, στο οποίο ο αποστολέας παράγγειλε στον αποδέκτη να φονεύσει τον φέροντα).
Ο βασιλέας Ιοβάτης του αναθέτει τρεις αποστολές, από τις οποίες η μια είναι να αντιμετωπίσει τους Σόλυμους, οι οποίοι και κατατροπώθηκαν από τον ήρωα.
Οι Σόλυμοι ήταν λαός της νότιας Μικράς Ασίας, κατά την Μυκηναϊκή Εποχή, επίσης ταυτίζονται και με τους επιλεγόμενους Μιλύες. Ο Ηρόδοτος αναφέρει ότι η Λυκία παλαιότερα ήταν γνωστή ως Μιλυάς. Η Μίλυα ήταν μια ορεινή χώρα στην αρχαία νοτιοδυτική Ανατολία. Ωστόσο, περιγράφεται γενικά ως επί το πλείστον στο βόρειο τμήμα του διαδόχου βασιλείου της Λυκίας, καθώς και στη νότια Πισιδιά και σε τμήμα της ανατολικής Φρυγίας. Σύμφωνα με τον Ηρόδοτο, τα όρια της Μιλυάς δεν ήταν ποτέ καθορισμένα. Η ονομασία τους προέρχεται από τον Σόλυμο, τον υιό του Διός και της Χαλκήνης.
Ο Ηρωδιανός (Περί καθολικής Προσωδίας, ζ, 172) αναφέρει σχετικά τα εξής: «Το έθνος των Σολύμων, που είναι οι Πισίδες, έλαβαν την ονομασία τους από τον Σόλυμο, τον υιόν του Διός και της Χαλκήνης».
Επίσης συνεχίζει (Περί καθολικής Προσωδίας, βιβλ. ζ, 175) «Είναι έθνος που κατοικεί εις την Άσπενδον και την Κιλικία». Αυτό σημαίνει ότι οι Σόλυμοι εξαπλώθηκαν ανατολικά μέχρι την Κιλικία.
Στη χώρα των Σολύμων έφθασε ο Σαρπηδών, όταν εξορίστηκε από τον αδελφό του Μίνωα. Ο Σαρπηδών, ο Μίνωας και ο Ραδάμανθυς υπήρξαν υιοί του Διός και της Ευρώπης.
Όμως ο Ηρόδοτος μας λέει ότι οι Σόλυμοι ήσαν απόγονοι των Κρητών. Μινωικός πολιτισμός, που αναπτύχθηκε στην Κρήτη από το 3000 έως το 1450 π.Χ
Ο Ηρόδοτος αναφέρει (Ιστορίαι 1, 173, 4):
«Καθώς φιλονικούσαν στην Κρήτην δια την βασιλείαν οι υιοί της Ευρώπης, ο Σαρπηδών και ο Μίνως, επεκράτησε ο Μίνως και εξόρισε τον Σαρπηδόνα και όσους εξεγέρθησαν κατ' αυτού. Αυτοί λοιπόν αφού εξεδιώχθησαν, έφθασαν εις την Ασίαν, εις την γην της Μιλυάδος, την οποία τώρα νέμονται οι Λύκιοι. Αυτή η χώρα την παλαιά εποχή ήταν η Μιλυάς, οι δε Μιλύες τότε ονομάζοντο Σόλυμοι».
Ο Ευστάθιος Θεσσαλονίκης αναφέρει (Παρεκβολαί εις την Ιλιάδα 1,486):
«Μίλητος δε, η Κρητική αύτη, προϋπήρχε της Ασιανής Μιλήτου, ήν έκτισεν ο παλαιός Σαρπηδών αγαγών οικήτορας και καλέσας αυτήν κατά τον γεωγράφον εκ της Κρητικής Μιλήτου».
Αργότερα οι Σόλυμοι εποίκησαν την χώρα της Παλαιστίνης, όπου ίδρυσαν την πόλη στους πρόποδες του όρους Σιών που σημαίνει σύμφωνα με την αρχαία Δωρική διάλεκτο, Σιός: Λακων. ἀντὶ θεός. Ἀριστοφ. Λυσ. 81, 174, κ. ἀλλ., ἴδε παρὰ Θουκ. 5. 77, καὶ θεὸς ΙΙ. Στην κορυφή του όρους εκείνου, έκτισαν και τον ναό του “Διός Σολυμέως”.
Μετά την κατάληψη της πόλεως από τον Δαυίδ, ο λαός του εγκαταστάθηκε στη νέα πρωτεύουσα του Ισραήλ, την Ιερουσαλήμ, και επέκτεινε τα σύνορα του βασιλείου του,αποδεκατιζοντας γυναικοπαιδα και νικώντας όλους τους εχθρούς του, τους Φιλισταίους, τους Χαναανίτες, τους Αμμωνίτες και τους Σύριους, τους Εδωμίτες, τους Αμαληκίτες, τους Μωαβίτες και τους Αραμαίους, εξασφαλίζοντας μια περίοδο ανακωχής με όλους τους γειτονικούς λαούς.
Κατόπιν άρχισε να ασχολείται με την οργάνωση του κράτους και του στρατού. Εργάστηκε για την οργάνωση της λατρείας του Θεού, μετέφερε με μεγάλες τιμές την Κιβωτό της Διαθήκης από την Κιριάθ-ιαρείμ στην Ιερουσαλήμ, οργάνωσε την υπηρεσία των Λευιτών, των ιερέων, των μουσικών και των θυρωρών του Ναού, ενώ επιθυμούσε διακαώς να ανεγείρει έναν Ναό. Ο Ναός χτίστηκε τελικά από τον γιο του, τον Σολομώντα στον ναό του “Διός Σολυμέως”..[24] Ο Θεός σύναψε αιώνια διαθήκη μαζί του και του αποκάλυψε ότι "θα στερέωνε το θρόνο του στον αιώνα" και ότι "από το σπέρμα του" θα προερχόταν ο μεσσιανικός Σωτήρας του κόσμου. (2 Σαμ. 7:1-29· 1 Χρον. κεφ. 17· Ψαλμός 89:3, 4)
Οι Χαναναίοι ή Καναανίτες ήταν αρχαίος λαός με πιθανή αρχική κοιτίδα παρά τον Περσικό κόλπο από όπου μετανάστευσαν περί το 2500 π.Χ. σε περιοχή της Μέσης Ανατολής. Η περιοχή όπου διέμεναν ονομαζόταν Χαναάν. Η αφήγηση της Γένεσης αναφέρεται σε 11 οικογενειακά φύλα που προήλθαν από τον προπάτορα Χαναάν. (Γένεση 10:15-19).
Μετά την έξοδό τους από την Αίγυπτο και την περιπλάνησή τους στην έρημο Σινά οι Ισραηλίτες εισέβαλαν στη γη Χαναάν. Σύμφωνα με την Τορά ή Παλαιά Διαθήκη,ο Θεός έδρασε κατ' επανάληψη για χάρη τους ώστε να καταλάβουν σταδιακά όλη την γεωγραφική περιοχή που είχε υποσχεθεί ο Θεός στον προπάτορα τους τον Αβραάμ, εξολοθρεύοντας τις φυλές των Χαναναίων. (Γένεση 12:7· 13:14-17· 15:7, 13-21· 17:8)
Ύστερα από την διάσπαση του κράτους του Μεγάλου Αλεξάνδρου η Ιουδαία περιήλθε σταδιακά κατά την διάρκεια του 3ου π.Χ. αιώνα υπό την κυριαρχία της δυναστείας των Πτολεμαίων[6]. Η κυριαρχία των Πτολεμαίων διατηρήθηκε αμείωτη έως την εποχή της εξασθένισης του βασιλείου τους κατά το τέλος του ίδιου αιώνα. Η ανατροπή που έφερε στο πολιτικό σύστημα ισχύος των ελληνιστικών βασιλείων η δραστηριότητα του Σελευκίδη βασιλιά Αντίοχου Γ' και του Αντιγονίδη βασιλιά Φίλιππου Ε', έφεραν την Ιουδαία (μαζί με την υπόλοιπη Συρία) υπο την κυριαρχία των Σελευκιδών (198 π.Χ.).
Ο διάδοχος του Ματταθία Ιούδας ακολουθώντας μια τακτική αιφνιδιαστικών επιθέσεων (σε αρκετές περιπτώσεις νυκτερινών) κατόρθωσε να νικήσει αρκετές φορές τις σελευκιδικές στρατιωτικές δυνάμεις που κινήθηκαν εναντίον του και να καταλάβει λίγο μετά τον θάνατο του Αντίοχου Δ' στις ανατολικές επαρχίες του σελευκιδικού κράτους την Ιερουσαλήμ (εκτός του οχυρού της Άκρας). Ο εξαγνισμός του Ναού που ακολούθησε συνοδεύτηκε από την καθιέρωση μιας νέας γιορτής (γιορτή των Εγκαινίων). Η γιορτή αυτή έγινε ιδιαίτερα αγαπητή με το πέρασμα του χρόνου καθώς επισημαίνει την αξία του αγώνα για τη διατήρηση της πίστης και των παραδόσεων ενάντια σε δυνάστες και είναι γνωστή ως η εορτή του Χανουκά.
Ο επίτροπος του ανήλικου γιου του Αντίοχου Δ΄ Λυσίας ύστερα από μια αποτυχημένη προσπάθεια να επιβληθεί και καθώς ο ίδιος αντιμετώπιζε εσωτερικά προβλήματα, αποκατέστησε την ιουδαϊκή θρησκεία και διόρισε ένα νέο αρχιερέα από την παράταξη των ελληνιζόντων Ιουδαίων. Οι ενέργειες αυτές αποκατέστησαν την ειρήνη μεταξύ των δυο παρατάξεων αλλά μόνο προσωρινά. Η αναζωπύρωση της εμφύλιας διαμάχης οδήγησε σε νέα επέμβαση των Σελευκιδών. Ο νέος και δραστήριος Σελευκίδης βασιλιάς Δημήτριος κατάφερε τελικά να επιβληθεί ύστερα από τον θάνατο του Ιούδα σε μάχη (160 π.Χ.).
Ύστερα από τον θάνατο του Ιούδα την ηγεσία της παράταξης των Μακκαβαίων ανέλαβε ο αδελφός του Ιωνάθαν. Η παρακμή του Σελευκιδικού βασιλείου, οι συνεχείς δυναστικές έριδες και οι εμφύλιοι πόλεμοι, η ρωμαϊκή παρουσία και οι συνεχείς εδαφικές απώλειες δεν επέτρεψαν στους βασιλείς της δυναστείας να εκμεταλλευτούν τα αποτελέσματα της νίκης τους. Σε αυτό συνέβαλε και η δραστηριότητα του Ιωνάθαν, ο οποίος διέθετε διπλωματικές ικανότητες και κατάφερε να αναμιχθεί με επιτυχία τόσο ο ίδιος οσο και ο αδελφός του Σίμων στα εσωτερικά του σελευκιδικού κράτους.
Ο Ιωνάθαν δολοφονήθηκε άδοξα από τον στρατηγό και μελλοντικό βασιλιά Διόδοτο. Ο αδελφός του Σίμων αποδείχθηκε άξιος διάδοχος του καθώς πέτυχε την απομάκρυνση της σελευκιδικής φρουράς από το οχυρό της Άκρας στην Ιερουσαλήμ.Έτσι η ιουδαϊκή ανεξαρτησία γίνονταν πλέον πραγματικότητα(143/2 π.Χ.)
Βιβλιογραφία:
Βιβλική Εγκυκλοπαίδεια: Λήμμα «Δαβίδ».
Ενόραση στις Γραφές, Τόμος 1, 1989, Β. & Φ. Ε. Σκοπιά (Αγγλικά).
Κούτσικος, Κωνσταντίνος Δημητρίου. «Η οργάνωση του Ισραήλ κατά τη βασιλεία του Δαβίδ (10ος αι. π.Χ)». Διπλωματική εργασία- Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, Θεολογική Σχολή, Τμήμα Ποιμαντικής και Κοινωνικής Θεολογίας, 2012.
Ιστορία του Ελληνικού Έθνους. Τόμος Δ΄ Μέγας Αλέξανδρος Ελληνιστικοί Χρόνοι. Εκδοτική Αθηνών. 1979
Ιστορία του Ελληνικού Έθνους. Τόμος Ε΄ Ελληνιστικοί Χρόνοι. Εκδοτική Αθηνών. 1979
Библиотека Руслана Хазарзара(Library of Ruslan Khazarzar).Φλαυίου Ἰωσήπου ἱστοριῶν τῆς Ἰουδαικῆς ἀρχαιολογίας.Josephus Flavius.Antiquitas Judaeorum. Graece (ed. B. Niese).Flavius Josephus. Flavii Iosephi opera. B. Niese. Berlin. Weidmann. 1892 Liber XII-Liber XIII.
Ιώσηπος Ιστορία του Ιουδαϊκού πολέμου προς Ρωμαίους, Αρχαία Ελληνική Γραμματεία «Οι ΄Ελληνες», Κάκτος, 1997
Η Παλαιά Διαθήκη . Τόμος Γ΄.ΕΣΔΡΑΣ Α΄Β΄-ΝΕΕΜΙΑΣ-ΤΩΒΙΤ-ΙΟΥΔΙΘ-ΕΣΘΗΡ-ΜΑΚΚΑΒΑΙΩΝ Α΄Β΄Γ΄ -ΨΑΛΜΟΙ υπό Ι.Θ.Κολιτσάρα. Αδελφότητα Θεολόγων η «Ζωή» 1997
Hersel Shanks Η περιπέτεια των χειρογράφων της Νεκρής θάλασσας . Ενάλιος 1997
Jewish Encyclopedia . MATTATHIAS MACCABEUS
Jewish Encyclopedia JUDAS MACCABEUS
Jewish Encyclopedia ARISTOBULUS II.:
Jewish Encyclopedia ANTIGONUS MATTATHIAS
Παρεκβολαί εις την Ομήρου Ιλιάδα - Ευστάθιος Θεσσαλονίκης
el.wikipedia.org, elhalflashbacks.blogspot.com
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου