Μια άλλη τεχνική που κάνει πιο εύπεπτη τη δύσκολη για ευαίσθητα στομάχια ελληνική πολιτική είναι ο τρόπος της πληροφόρησης από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης.
Ο λαός, όσο πιο πολύ ακούει μια είδηση ή πληροφορείται μια νέα κατάσταση, τόσο πιο πολύ εθίζεται στην ύπαρξή τους, έστω κι αν στην αρχή του φάνηκαν περίεργες, ψευδείς, συγκλονιστικές ή ανησυχητικές.
Κάποτε που είχαμε αλλεπάλληλους σεισμούς (κι έχουμε) μιλούσαμε συνέχεια για τους σεισμούς.
Σε κάποια στιγμή είπαμε (ή μάλλον, μας είπαν): «Πρέπει να συμφιλιωθούμε με τους σεισμούς».
Και συμφιλιωθήκαμε. Μετά ήλθε το νέφος. Για την αντιμετώπισή του χρησιμοποιήσαμε τη συνταγή του Άμλετ: «Λόγια, λόγια, λόγια».
Κάποτε είπαμε: «Πρέπει να συμφιλιωθούμε με το νέφος· είναι το τίμημα της ανάπτυξης». Και συμφιλιωθήκαμε.
Κάθε καλοκαίρι έχουμε το πρόβλημα των πυρκαϊών. Περισσότερο μελάνι έχει χυθεί για την περιγραφή τους παρά νερό για το σβήσιμό τους. Τώρα ακούμε από το ραδιόφωνο και την τηλεόραση τον εκφωνητή ν᾿ ανακοινώνει τις νέες και τις υπό έλεγχο πυρκαϊές με τη φυσικότητα που απαριθμούσαμε στο Δημοτικό τα παιδιά του Ιακώβ: Ρουβίμ, Συμεών, Λευή, Ισαύ κ.λπ.
Το επιμύθιο: «πρέπει να συμφιλιωθούμε με τις πυρκαϊές». Στ’ όνομα της «συμφιλίωσης» αυτής (πάντα ο τόπος μας διψούσε για συμφιλίωση) αρχίζουμε να συμφιλιωνόμαστε με την ακρίβεια και τις συνεχείς ανατιμήσεις, με τα σκάνδαλα, με τη βία, το έγκλημα, την τρομοκρατία, με το ανύπαρκτο οδικό δίκτυο, το χάος της κυκλοφορίας και τους αγνοουμένους της Κύπρου, τις προκλήσεις των Σκοπίων και τα χαμόγελα του Γιλμάζ.
Πολιτικά Θέματα, 18-24 Νοεμβρίου 1988
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου