Ο Μέγας Αλέξανδρος πέρασε μόνο λίγα χρόνια στην Ινδική υποήπειρο και οι κατακτήσεις του εκεί ήταν βραχύβιες. Μετά από εκστρατεία κατά μήκος του Ινδού ποταμού και των παραποτάμων του από το 327 έως το 325 π.Χ., έφυγε από την περιοχή, για να μην επιστρέψει ποτέ.
Αλλά ο αντίκτυπος της συνάντησης μεταξύ του ελληνικού στρατού του Αλέξανδρου και του ινδικού κόσμου ήταν τεράστιος. Από το «ελληνοβακτριανικό» βασίλειο της Κεντρικής Ασίας μέχρι τους θρύλους του διαλόγου του Αλέξανδρου με έναν Βραχμάνο, η εκστρατεία του Μακεδόνα ηγέτη διαμόρφωσε την πολιτική και τον πολιτισμό σε ολόκληρο τον αρχαίο κόσμο για τους επόμενους αιώνες.
Ένα από τα πιο παράξενα και εντυπωσιακά προϊόντα αυτής της κληρονομιάς εμφανίστηκε αρκετές εκατοντάδες χρόνια αργότερα, με τη μορφή του τελευταίου και μακροβιότερου επικού ποιήματος της αρχαίας ελληνικής γραμματείας: τα Διονυσιακά.
Γραμμένο ακριβώς τη στιγμή που η λατρεία των Ελλήνων θεών επρόκειτο να εξαφανιστεί υπέρ του Χριστιανισμού, τα Διονυσιακά εκτείνονται σε περισσότερες από 20.000 γραμμές (σχεδόν όσο η Ιλιάδα και η Οδύσσεια μαζί). Ο συγγραφέας του, ο Νόννος ο Πανοπολίτης, έπλεξε δεκάδες μύθους γύρω από μια κεντρική ιστορία: την κατάκτηση της Ινδίας.
Ο Νόννος γεννήθηκε στην Πανόπολη (σήμερα Αχμίμ), μια πόλη στη νότια Αίγυπτο με μεγάλες ελληνόφωνες και χριστιανικές κοινότητες. Σχεδόν τίποτα δεν είναι γνωστό για τη ζωή του. Οι μελετητές δεν μπορούν να πουν με βεβαιότητα ούτε πότε γεννήθηκε ούτε πότε πέθανε. Χρονολογούν τα Διονυσιακά του Νόννου κάπου μεταξύ των τελευταίων δεκαετιών του τέταρτου αιώνα μ.Χ. και των πρώτων δεκαετιών του πέμπτου.
Αυτή ήταν μια εποχή μεγάλων πολιτικών συγκρούσεων και εκτεταμένων πολιτισμικών αλλαγών στη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, καθώς οι γερμανικές φυλές σάρωσαν τα βόρεια σύνορα και οι χριστιανοί αυτοκράτορες επέβαλαν την πίστη τους ως επίσημη θρησκεία. Ο ίδιος ο Νόννος φαίνεται ότι έγινε χριστιανός κάποια στιγμή στη ζωή του, συνθέτοντας μια ποιητική αφήγηση του Βιβλίου των Αποκαλύψεων. Είναι όμως πιο διάσημος ως ο τελευταίος μεγάλος συγγραφέας που γιόρτασε τους θεούς της αρχαίας Ελλάδας.
Ο κατακτητής της Ινδίας ήρωας του μεγάλου ποιήματος του Νόννου δεν ήταν ο Αλέξανδρος, αλλά ο Διόνυσος, ο Έλληνας θεός του κρασιού. Οι θρύλοι είχαν συνδέσει από καιρό τον Διόνυσο με την Ασία. Υποτίθεται ότι είχε έρθει στην Ελλάδα από την Ανατολή με ένα άρμα που το σέρνουν εξωτικοί πάνθηρες, αφού δίδαξε την τέχνη της οινοποίησης σε διάφορους ασιατικούς πολιτισμούς.
Ο Νόννος μεταμόρφωσε αυτές τις ιστορίες και πρόσθεσε σε αυτές κάθε άλλη διαθέσιμη ιστορία για τον Διόνυσο από την ελληνική λογοτεχνία. Δημιούργησε ένα ποίημα άνευ προηγουμένου έκτασης, που είναι ταυτόχρονα ένας κατάλογος μύθων που συνοψίζει χίλια χρόνια ελληνικής κουλτούρας.
Η ιστορία των Διονυσιακών ξεκινά με τον Δία, αρχηγό των Ελλήνων θεών, να διατάζει τον Διόνυσο να ταξιδέψει στην Ινδία, οι κάτοικοι της οποίας αρνούνται να τον προσκυνήσουν. Οι Ινδοί προτιμούν πεισματικά τους προγονικούς τους θεούς της φωτιάς και του νερού. Ακόμη χειρότερα, αρνούνται να πιούν κρασί.
Ο Διόνυσος συγκεντρώνει έναν τεράστιο στρατό. Εχθρός του είναι ο Δεριάδης, ηγεμόνας της Ινδίας και γιος του ποταμού Τζελούμ (όπου ο Αλέξανδρος είχε πολεμήσει τον Πόρο αιώνες πριν). Ο Δεριάδας, όντας ο ίδιος μισός ποταμός, πίνει μόνο νερό. Περιφρονεί το ποτό του Διονύσου, επιμένοντας ότι «το κρασί μου είναι το δόρυ». Βοηθούμενος από Βραχμάνους έμπειρους στη μαγεία, ο Δεριάδης δίνει πολλές μάχες με τον Διόνυσο πριν τελικά υποκύψει στη δύναμη του θεού. Όπως ο Αλέξανδρος, έτσι και ο Διόνυσος επιστρέφει στο σπίτι μετά τη νίκη του.
Ο Νόννος δεν ήταν σε καμία περίπτωση ειδικός στην Ινδία, ακόμη και με τα πρότυπα της εποχής και του τόπου του. Το όραμά του για αυτό είναι γεμάτο με υπέροχες, ανακριβείς λεπτομέρειες. Πήρε όμως κάποια στοιχεία από παλαιότερες ελληνικές αναφορές. Η ιδέα ότι οι Ινδοί λατρεύουν τη φωτιά και το νερό, για παράδειγμα, μπορεί να ήταν μια μπερδεμένη αναφορά στους ζωροαστρικούς ναούς της φωτιάς και στο ιερό καθεστώς του Γάγγη.
Βραχμάνοι και γιόγκι, που από καιρό γοήτευαν τους Έλληνες με τον ασκητικό τρόπο ζωής, τη φιλοσοφική τους ικανότητα και τις υποτιθέμενες μαγικές δυνάμεις τους, εμφανίζονται πολλές φορές στα Διονυσιακά, πάντα ως τρομερές μορφές. Δεδομένου ότι ο Νόννος δεν ήξερε τίποτα για την ινδική ιστορία, αλλά προφανώς πίστευε ότι κάθε μεγάλος λαός πρέπει να είχε ιδρυθεί από έναν ήρωα, επινόησε τον Ινδό, έναν τιτάνα που υποτίθεται ότι είχε πολεμήσει με τον ίδιο τον Δία και ήταν πατέρας της «ινδικής φυλής».
Τα Διονυσιακά ήταν ξεχασμένα για μεγάλο μέρος του Μεσαίωνα, αλλά ανακαλύφθηκαν ξανά τον 17ο αιώνα. Μεταφρασμένο στα γαλλικά, ιταλικά και σε άλλες ευρωπαϊκές γλώσσες, οι περίπλοκες, αλληλένδετες ιστορίες του, οι αλλαγές μεταξύ διαφορετικών ειδών και η μαεστρία του κλασικού μύθου ενέπνευσαν ποιητές του μπαρόκ καθώς και ζωγράφους όπως ο Nicolas Poussin. Αργότερα, καθώς οι Ινδοί κλασικοί λογοτεχνικοί όπως η Mahabharata και η Ramayana έγιναν πιο εξοικειωμένοι με τους Ευρωπαίους, οι μελετητές στη Δύση άρχισαν να αναλογίζονται τις πιθανές συνδέσεις τους με το ποίημα του Νόννου.
Ο Blake Smith είναι υποψήφιος διδάκτορας ιστορίας στο Πανεπιστήμιο Northwestern και στην Ecole des Hautes Etudes en Sciences Sociales και σημερινός Διεθνής Συνεργάτης στο New Europe College.
Πηγή εικόνας : Από Marie-Lan Nguyen (2010), CC BY 3.0
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου