Του συγγραφέα Σωκράτη Β. Σίσκου,
Un imposteur est un fourbe, qui veut en imposer aux autres pour son profit
JEAN-JACQUES ROUSSEAU
Ο απατεώνας είναι ένας αναξιόπιστος καταφερτζής, ο οποίος θέλει να επιβληθεί στους άλλους για δικό του όφελος
ΖΑΝ-ΖΑΚ ΡΟΥΣΣΩ
Όταν οι Βενεδικτίνοι μοναχοί του Μπρίξεν, της περιοχής του τότε αυστριακού Τυρόλου, ανακάλυψαν το μικρό βοσκόπουλο και φρόντισαν να του προσφέρουν τα καλύτερα πνευματικά εφόδια, γνώριζαν ότι ήταν ένα άτομο με πολύ υψηλό δείκτη νοημοσύνης. Όμως, δεν φαντάστηκαν ποτέ ότι, θα ξεφύτρωνε ένας πανέξυπνος απατεώνας, ο οποίος, όταν ολοκλήρωσε τη δωρεάν προσφορά των καλύτερων, για την εποχή του, ειδικών σπουδών, θα πετούσε στα σκουπίδια τα ράσα που του πρόσφεραν και θα τους έδινε κλωτσιά πισώπλατα, όταν πλέον δεν θα χρειάζονταν την προστασία τους.
Ήταν μια σπάνια και εξαιρετικά χρήσιμη, για την εποχή, επαγγελματική εξειδίκευση γνώσεων και προφανώς πολύτιμη για το ερευνητικό έργο της Καθολικής Εκκλησίας. Όπως αποδείχτηκε, το έξυπνο βοσκόπουλο, ήξερε από τα νιάτα του να σκαρφίζεται έξυπνες απάτες.
Μετά τα αρχικά πρωτόλεια κείμενα, το πρώτο του αξιόλογο συγγραφικό δημιούργημα (1827) για την ιστορία της Αυτοκρατορίας της Τραπεζούντας (Geschichte des Kaisertums von Trapezunt ), ήταν ένα εντυπωσιακό έργο, από πλευράς περιεχομένου και λογοτεχνικής διατύπωσης των ιδεών.
Μάλιστα, για τις ανάγκες του έργου του, είχε επισκεφθεί και τη μονή της Παναγίας Σουμελά. Είχε εντυπωσιασθεί από τη φιλοξενία των «Ελλήνων μοναχών», όπως τους χαρακτήρισε, αναγνωρίζοντας την εθνική τους ταυτότητα και γράφοντας κάποιες μικρές φράσεις, από τις συνομιλίες τους, στα ελληνικά. Όμως, αχάριστος από τα νιάτα του προς τους ευεργέτες του, αλλά και στους ανθρώπους που του συμπεριφέρθηκαν με αγάπη και ευγένεια, δεν βρήκε να πει ούτε μια λέξη ευχαριστίας, για την ασυνήθιστη, σε υποδοχή και εξυπηρετήσεις, φιλοξενία του. Ήταν ένα εγωπαθές άτομο, χωρίς ανθρώπινα αισθήματα ή συναισθήματα.
Στις μέχρι τότε εργασίες του, ο συγγραφικός του λόγος διακρίνονταν, παρά την κάποια υποβόσκουσα αντιπάθειά του για τον Έλληνα της νεότερης εποχής, για την κριτική και επιστημονική, θα λέγαμε, ανάλυσή του.
Στη δεκαετία του 1830 έγινε η μεγάλη μεταστροφή. Ο Αυστροβαυαρός καθηγητής λυκείου και περιηγητής/ιστορικός ερευνητής, είχε «ενταχθεί» στον προπαγανδιστικό μηχανισμό του τσάρου Νικολάου Α’, όταν συναντήθηκε στο Μόναχο, το 1831, με τον κόμη και στρατηγό Αλεξάντερ Ιβάνοβιτς Όστερμαν-Τολστόι.
Ξεκίνησαν, στις 21 Αυγούστου 1831, για ένα ταξίδι «αναψυχής και περιήγησης» στη Μέση Ανατολή, που διήρκεσε τρία χρόνια (1831-1834). Οι Ρώσοι χρειάζονταν τότε τις «ειδικές γνώσεις του». Όπως θα δούμε στη συνέχεια, την περίοδο εκείνη, ο Φαλμεράιερ φαινόταν ότι ενεργούσε εις βάρος των συμφερόντων της πατρίδας του, με τεράστια για τον εαυτό του οικονομικά οφέλη. Προφανώς όμως, η Βαυαρική Αντικατασκοπία γνώριζε και ίσως διευκόλυνε αυτή τη συνεργασία του, διότι στη θεωρητική βάση των ανθελληνικών απόψεών του για την ασυνέχεια της ελληνικής φυλής, η έντονη δημογραφική παρουσία των Σλάβων στην ελληνική χερσόνησο, κατά τους Μεσαιωνικούς Χρόνους, αποτελούσε βασικό στοιχείο χάραξης της πολιτικής στρατηγικής του Μέττερνιχ, ακόμα και μετά, εκ των πραγμάτων, διάλυση της «Ιεράς Συμμαχίας».
Μετά το 1830 και τη συνεργασία του με τον Όστερμαν-Τολστόι, γνωστός ήδη στους βαυαρικούς πολιτικούς κύκλους και από τις δημοσιεύσεις άρθρων του, με ιστορικές αναλύσεις για τις αρχαίες και μεσαιωνικές φυλετικές μεταλλάξεις των λαών της Βαλκανικής, στρατεύθηκε, ως ειδικός «επιστημονικός προπαγανδιστής», για τη στήριξη της πολιτικής του Μέττερνιχ και των επιγόνων του.
Βασικός στόχος ήταν η διατήρηση του ρόλου της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, ως φύλακα του Βορείου Αιγαίου και των Στενών του Βοσπόρου, από τις επιδιώξεις της ρωσικής πολιτικής.
Όταν και οι Ρώσοι αντιλήφθηκαν ότι, με τις θεωρίες του θα μπορούσαν, με διαφορετικό τρόπο να εξυπηρετηθούν τα ρωσικά συμφέροντα, τότε ίσως ο Φαλμεράιερ να κατανόησε καλύτερα, την ωφέλεια που θα είχε, παίζοντας σε δυο ταμπλό στη διεθνή στρατηγική σκακιέρα. Δέκα περίπου χρόνια, μετά από την έναρξη της «φιλικής κρουαζιέρας αναψυχής» με το ρώσο κόμη και στρατηγό, συναντήθηκαν και πάλι «φιλικά», οι δυο τους, στη Γενεύη. Αργότερα, οι συναντήσεις με ρώσους διπλωμάτες στο Μόναχο, δεν κατέληξαν σε συμφωνία. Αρχηγός της ομάδας των διπλωματών, στις τελικές διαπραγματεύσεις, το 1842 (κάποιοι αναφέρουν ως χρονολογία το 1843), ήταν ο ρώσος πρώην πρέσβης στη Βαυαρία Φιοντόρ Τιούτσεφ (Fyodor Tyutchev).
Μέχρι σήμερα δεν αποκαλύφθηκαν τα απόρρητα έγγραφα αυτών των συναντήσεων. Οι Ρώσοι φαίνεται ότι απαιτούσαν ξεκάθαρη αποκλειστική συνεργασία, προσφέροντας αμύθητα ποσά και μια ισόβια «βασιλική σύνταξη». Όμως ο Φαλμεράιερ, με τα παραπλανητικά (αλλά συμβατά με την πολιτική Μέττερνιχ) πύρινα άρθρα του εναντίον της Ρωσίας, στην εφημερίδα «Allgemeine Zeitung» του Augsbourg, είχε εγκλωβιστεί σε ένα αδιέξοδο. Αν δεχόταν τις ρωσικές προτάσεις, θα οδηγούνταν σε ένα είδος αυτοκτονίας και απαξίωσης του συνολικού συγγραφικού έργου του. Ήδη, την ίδια εποχή, είχε αρχίσει, μέσα στη Βαυαρία, η αποδόμηση του κύρους της προσωπικότητάς του, αλλά και της πολυδιαφημισμένης θεωρίας του. Παρατηρήθηκαν και συχνές λεκτικές και (μερικοί λένε) σωματικές βίαιες αντιδράσεις γερμανών πολιτών στους δρόμους του Μονάχου.
Οι πολιτικές διαστάσεις της θεωρίας του, τον κατέστησαν μια επώνυμη προσωπικότητα ευρωπαίου διανοούμενου. Αυτός ο βοσκός και μετέπειτα ασήμαντος καθηγητάκος του λυκείου του Landshut της Ανατολικής Βαυαρίας, ο ερασιτέχνης ιστορικός, δημοσιογράφος και κατά κύριο επάγγελμα μισθωμένος από εφημερίδες περιηγητής, ήταν αναμφισβήτητα διαπιστωμένο (από τους Βενεδικτίνους και τα δημοσιευμένα του κείμενα), ότι διέθετε μυαλό που έπιανε πολλές στροφές. Είχε κατανοήσει ότι, το συγκρουσιακό στρατηγικό παιχνίδι, το οποίο ήδη είχε αρχίσει, πριν αυτός γεννηθεί το 1790, ανάμεσα στη μεγάλη Αικατερίνη της Ρωσίας και στον Φραγκίσκου Β΄, δημιουργούσε τεράστιες επαγγελματικές προσδοκίες για τον ίδιο. Ας δούμε τα ιστορικά γεγονότα, στα οποία η θεωρία του χρησίμευσε ως βασικό εργαλείο της στρατηγικής εξέλιξής τους.
Η πρώτη, η γερμανικής καταγωγής ρωσίδα τσαρίνα, είχε δείξει γρήγορα, σε όλη την Ευρώπη, τις ικανότητές της, καθιστώντας τη Ρωσία το μεγαλύτερο και ισχυρότερο κράτος της εποχής της. Ο δεύτερος, εκτός από ανώτατος άρχοντας Αυστρίας-Γερμανίας, είχε και τον τίτλο του αυτοκράτορα της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας του Γερμανικού Έθνους (Sacrum Romanum Imperium Nationis Germanicae).
Οι δυο μεγάλες Δυνάμεις, με αναγνωρισμένης αξίας ηγέτες, ξεκίνησαν ως σύμμαχοι για την συμφωνημένη προσάρτηση εδαφών από χώρες της Κεντρικής Ευρώπης (Πολωνία, Ουκρανία, Λιθουανία κλπ) και κατέληξαν σκληροί αντίπαλοι. Οι επεκτατικές βλέψεις της Ρωσίας σε εδάφη της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, ιδίως μετά τον πρώτο ρωσοτουρκικό πόλεμο και τη Συνθήκη του Κιουτσούκ Καϊναρτζή, φανέρωσαν τις προθέσεις της για επέκταση της κυριαρχίας της στη Μεσόγειο.
Αυτή η σύγκρουση συμφερόντων των δυο κρατών, συνεχίζεται και σήμερα, με διαφορετική μορφή, και ανέκαθεν αφορούσε και σε ζωτικά συμφέροντα της Ελλάδας. Φυσικά, στη θέση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας βρίσκεται σήμερα η Τουρκία, για την ισχυροποίηση της οποίας η Γερμανία δείχνει ξεχωριστό ενδιαφέρον, προσπαθώντας (κάποιες φορές δουλικά) να την καταστήσει περιφερειακή δύναμη.
Θα πρέπει να τονίσουμε ότι, για τον Φαλμεράιερ, αυτή η πολιτική στρατηγική σύγκρουση, του έδωσε την ευκαιρία για εκπληκτικές ίντριγκες και χωρίς ηθικές αναστολές προσωπικές επιδιώξεις, που τον μετέβαλαν, από δημοσιογράφο και ερασιτέχνη ιστορικό περιηγητή, σε «απατεώνα ψευτοεπιστήμονα και σε σημαίνουσα πολιτική προσωπικότητα». Πανέξυπνο και διαβολικό μυαλό, κατάλαβε ότι Ρώσοι και Γερμανοί, για λόγους στρατηγικής προπαγάνδας, ήθελαν να χρησιμοποιήσουν τις πολύτιμες και σπάνιες γνώσεις του, σε θέματα κλασικής ιστορίας και εθίμων των χωρών της Μέσης Ανατολής και των Βαλκανίων. Βρισκόταν μπροστά στη μεγαλύτερη ευκαιρία της ζωής του. Η κατά παραγγελία διατύπωση της θεωρίας του, για την εξαφάνιση της φυλής των Αρχαίων Ελλήνων, εξυπηρετούσε και τα παγγερμανικά αλλά και τα πανσλαβιστικά σχέδια, για το μέλλον της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας στα Βαλκάνια και στην κυριαρχία του Αιγαίου και των Στενών του Βοσπόρου. Όμως, πριν προβούμε στην αιτιολογημένη ανάλυση αυτών των επιδιώξεων από τη Ρωσία και τη Γερμανία, ας δούμε τους προσωπικούς στόχους του Φαλμεράιερ, σ’ αυτό το στρατηγικό παιχνίδι στη σκακιέρα των διεθνών πολιτικών συγκρούσεων.
Μετά το 1830, όλες οι συγγραφικές του προσπάθειες, ταυτίζονται με τις επιδιώξεις του Μέττερνιχ και της «Ιεράς Συμμαχίας», για να αποφευχθεί η επανάληψη «του κακού παραδείγματος της ελληνικής εθνικής επανάστασης του 1821» και στις άλλες χώρες της Βαλκανικής. Όλοι γνώριζαν ότι η επιτυχημένη κατάληξη της ελληνικής επανάστασης, οφείλονταν, κατά κύριο λόγο, στη δύναμη του ευρωπαϊκού φιλελληνισμού. Αυτή η «κλασική αρχαιοελληνική τοξικότητα» (κατά την έκφρασή του Φαλμεράιερ), θα έπρεπε να καταπολεμηθεί, για να σωθεί η κυριαρχική παρουσία των Οθωμανών στις υπόλοιπες χώρες της Βαλκανικής.
Ο Φρειδερίκος Β’ και ο πανίσχυρος καγκελάριός του, ο Μέττερνιχ, αντιμετώπιζαν με εχθρότητα κάθε επαναστατική κίνηση, η οποία απέβλεπε στην ανατροπή βασιλέων και αυτοκρατόρων (συμπεριλαμβανομένου και του Σουλτάνου), ιδίως μετά τον αποκεφαλισμό, από τους γάλλους επαναστάτες, πριν από λίγες δεκαετίες, της ανεψιάς του Αυστρογερμανού μονάρχη, της βασίλισσας Μαρίας Αντουανέτας. Αφανώς όμως και πίσω από αυτά τα φανερά σχέδια της «Ιεράς Συμμαχίας», κρυβόταν και η προσπάθεια ανάσχεσης της ταχύτατης επεκτατικής πορείας της Ρωσίας προς τη Μεσόγειο, την οποία υλοποιούσαν και οι επόμενοι τσάροι, ο Αλέξανδρος Α’ και ο Νικόλαος Α’.
Παλαιότερα, η Μεγάλη Αικατερίνη δεν έκρυβε τις προθέσεις της για επανίδρυση της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, υπό ρωσική κηδεμονία, αλλά και για την ίδρυση ενός νέου ελληνικού κράτους. ΟΙ προσπάθειες της Αυστρίας για να κατασταλεί η ελληνική επανάσταση εν τη γενέσει της (δολοφονία Ρήγα Φεραίου, σύλληψη και φυλάκιση του Αλέξανδρου Υψηλάντη κ.ά.), απέτυχαν, χάρη στο εντυπωσιακό φιλελληνικό κλίμα που υπήρχε στην Ευρώπη και ιδιαίτερα στο γερμανικό λαό και στους γερμανούς διανοούμενους. Οι απαγορεύσεις για δημοσίευση φιλελληνικών άρθρων ή εκδηλώσεων συμπαράστασης προς τους επαναστατημένους Έλληνες, έπεφταν στο κενό.
Το παιχνίδι για το Μέττερνιχ χάθηκε, όταν στο Συνέδριο της Βερόνας, το Φθινόπωρο του 1822, παρά το γεγονός ότι ο τσάρος Αλέξανδρος Α\ αναγκάστηκε να αποπέμψει τον Ιωάννη Καποδίστρια από το ρωσικό υπουργείο εξωτερικών και να ακυρώσει κάθε πρόθεση βοήθειας προς τους επαναστατημένους Έλληνες, όμως, απέρριψε την πρόταση του καγκελάριου, για αποστολή ευρωπαϊκών στρατιωτικών δυνάμεων, για να βοηθήσουν το σουλτάνο στην καταστολή της ελληνικής επανάστασης. Ήδη, όμως, για την αντιμετώπιση της ρωσικής στρατηγικής για τη Μεσόγειο, υπήρξαν ταχύτατες αντιδράσεις από την Αγγλία και τη Γαλλία. Στους επαναστατημένους Έλληνες δόθηκαν και τοκογλυφικά δάνεια, τα οποία δεν θα ήθελαν να χάσουν οι ευρωπαίοι κεφαλαιούχοι, σε περίπτωση αποτυχίας της επανάστασης.
Ο μόνος πλέον τρόπος για την παρεμπόδιση της επαναστατικής εξάπλωσης στις άλλες χώρες των Βαλκανίων και για τη διάσωση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, ήταν, για το Μέττερνιχ, ο διασυρμός των εξεγερμένων Ελλήνων και η καταπολέμηση της «κλασικής αρχαιοελληνικής τοξικότητας». Σε λίγα χρόνια βρέθηκε ο ταλαντούχος απατεώνας, για να αναπτύξει, την επιστημονικά ατεκμηρίωτη θεωρία του «για την εξαφανισμένη φυλή των Αρχαίων Ελλήνων και την ασυνέχεια της ελληνικής φυλής». Θα ήταν ένα αρνητικό πολιτιστικό αντίβαρο, στην πολιτιστική (θρησκευτική ) ρωσική προπαγάνδα, για την «απελευθέρωση των καταπιεσμένων χριστιανών από τους μουσουλμάνους».
Αυτό το ρωσικό επιχείρημα άρχισε να καλλιεργείται, σποραδικά και ασύνδετα, από την εποχή του τσάρου Πέτρου Α’ (του Μεγάλου) και συστηματοποιήθηκε από την Αικατερίνη Β’, ιδίως πριν από την αποτυχία των «Ορλωφικών», μια εξέγερση ρωσικής έμπνευσης του 1770, η οποία κατέληξε σε φοβερές σφαγές των Ελλήνων. Όλοι περίμεναν, σύμφωνα με τους «Χρησμούς του Αγαθάγγελου», το ελληνικό έθνος να αναστηθεί, με τη βοήθεια ««του ομόθρησκου ξανθού γένους». Η στρατηγική καθόδου της Ρωσίας στη Μεσόγειο, ήταν τώρα ολοκάθαρη και τα μεγάλα κράτη της Δυτικής Ευρώπης (Αγγλία και Γαλλία), αλλά και τα γερμανικά έθνη (με βασικό παίκτη τη Βαυαρία), επιδίωξαν την ανατροπή αυτών των ρωσικών σχεδίων. Η (πολιτιστική) θεωρία του Φαλμεράιερ, εντάχθηκε σε αυτό το σχέδιο της πολιτιστικής ρωσικής επιρροής στα Βαλκάνια. Μόνο μια ισχυρή Οθωμανική Αυτοκρατορία, θα μπορούσε να ανακόψει αυτή τη ρωσική κάθοδο. Μόνο αν οι σύγχρονοι Έλληνες «απογυμνώνονταν» από την εκ καταγωγής αρχαιοελληνική αίγλη και θεωρούνταν, από την ευρωπαϊκή κοινή γνώμη, ως φυλετικά κατώτερος λαός. Στο βάθος του θεωρητικού στόχου, βρίσκονται και τα πρώτα ίχνη του γερμανικού ρατσισμού και της υπεροχής της γερμανικής φυλής.
Στα κείμενα του Φαλμεράιερ είναι εμφανές το ρατσιστικό υπόβαθρο και το έντονο μίσος για τους σημερινούς Έλληνες. Θα μπορούσε ίσως να συγκριθεί με το μίσος του Χίτλερ για τους Εβραίους.
Στην κατεχόμενη από τους Γερμανούς Ελλάδα, οι Ναζί ίδρυσαν ειδική υπηρεσία, για να πείθει τους αξιωματικούς και άλλους γνώστες της ελληνικής κλασικής παιδείας, ότι οι σημερινοί Έλληνες, δεν έχουν καμιά σχέση με τους Αρχαίους. Άλλωστε, στη χιτλερική προπαγάνδα περί των Ηρακλειδών του Βορρά, ως ένα υποτιθέμενο τμήμα των Δωριέων που κατέκλυσαν την προϊστορική Ελλάδα, υπήρχε το επιχείρημα ότι, «μετά την εξαφάνιση της φυλής των Αρχαίων Ελλήνων, οι Γερμανοί ήταν οι νόμιμοι κληρονόμοι της Ιστορίας και του πολιτισμού τους». Αυτοί ήταν πλέον οι μοναδικοί επιζώντες απόγονοι των Αρχαίων Ελλήνων. Από την εξαφάνιση της ελληνικής φυλής δεν γλίτωσαν ούτε οι κάτοικοι των νησιών (Κύπρος, Αιγαίο, Κρήτη, Ιόνια νησιά), στα οποία δεν υπήρξε ποτέ σλαβική ή αλβανική παρουσία.
Το μεγαλείο του αρχαίου ελληνικού πολιτισμού, προσέλκυσε και άλλους ευφάνταστους αναθεωρητές της Ιστορίας. Οι Ρώσοι κατασκεύασαν μια «Αρχαία Σλαβική Μακεδονία» και η Αμερικάνοι, με τον Μάρτιν Μπέρναλ και τη «Μαύρη Αθηνά» του, οραματίστηκαν την κλοπή, από τους Έλληνες, του μεγάλου Αφροασιατικού Πολιτισμού.
Το αφήγημα του Φαλμεράιερ και του Χίτλερ, οι Γερμανοί το θυμήθηκαν και στη μεγάλη οικονομική κρίση της δεκαετίας του 2010. Ιδού ένας από τους λόγους που, κάποια σκοτεινά μυστικά της ζωής του εμπνευστή της ασυνέχειας του ελληνισμού, θα παραμένουν σε απόρρητα αρχεία, για χρήση της επιστημονικά αναξιόπιστης θεωρίας «σε ειδικές περιπτώσεις».
Το 2015, οι γερμανικές εφημερίδες (Bild, Die Welt, Focus, Spiegel κ.ά.), διαλαλούσαν και τόνιζαν ότι, θα έπρεπε οι σημερινοί αναξιόπιστοι και απατεώνες Έλληνες, να εκδιωχθούν από την έντιμη ευρωπαϊκή οικογένεια, αφού «δεν έχουν στις φλέβες τους, ούτε μια σταγόνα από το αίμα των Αρχαίων Ελλήνων». Μάλιστα, είχαν συμπληρώσει τα επιχειρήματα του Φαλμεράιερ, γράφοντας πως «πλην των Σλάβων και των Αλβανών, «κατέκλυσαν» την Ελλάδα και οι μη γνήσιοι Έλληνες από τους ελληνόφωνους του Βυζαντίου». Υπονοούσαν ότι υπήρχαν και ελληνόφωνοι Τούρκοι. Αυτός ο χυδαίος υπαινιγμός, αφορούσε στους ξεριζωμένους Έλληνες της Μικράς Ασίας, οι οποίοι «κατέκλυσαν την Ελλάδα» μετά το 1923 και το πογκρόμ των Ελλήνων της Κωνσταντινούπολης, το Σεπτέμβρη του 1955. Οι κρυφοναζιστές των γερμανικών ΜΜΕ, ανέστησαν έναν βρικολακιασμένο Φαλμεράιερ.
Ο Μέττερνιχ, είχε από καιρό ξεκαθαρίσει ότι, τα πολιτιστικά θέματα και συνεπώς η μοίρα των χριστιανικών λαών των Βαλκανίων στην Οθωμανική Αυτοκρατορία, είναι ένα ασήμαντο γεγονός. Κατ’ αυτόν, η Ευρώπη δεν αποτελείται από λαούς με πολιτιστική και ιστορική συνάφεια, αλλά ότι είναι (όπως είπε), «μια απλή γεωγραφική έννοια». Αυτή η βασική μεττερνίχεια άποψη, αποδεκτή από μεγάλη (ίσως τη μεγαλύτερη) σημερινή ηγετική ομάδα των ευρωπαίων πολιτικών, δείχνει το λόγο για τον οποίο η Ευρώπη και κυρίως η Γερμανία, δημιούργησε μια πανίσχυρη Τουρκία και δυο μουσουλμανικά κράτη (Βοσνία και Κόσσοβο) και ενίσχυσε το Ισλάμ και την τουρκική πολιτική διείσδυση στην Αλβανία. Γι’ αυτό το λόγο και η (δήθεν πολιτιστική) Ευρωπαϊκή Ένωση, παρέμεινε, επί οχτώ δεκαετίες, από την ίδρυση της ΕΟΚ, μια μεγάλη Αγορά ή ορθότερα ένα ασύδοτο χρηματιστήριο και καζίνο. Η πολιτιστική ολοκλήρωση της Ευρώπης, παραμένει ένας όμορφος μύθος για τους ευρωπαϊκούς λαούς.
Κατά μη αναμενόμενο τρόπο, η θεωρία για την εξαφανισμένη φυλή των Αρχαίων Ελλήνων, εξυπηρετούσε, και τους πανσλαβιστικούς στόχους της Ρωσίας. Ο ισχυρισμός ότι, πραγματοποιήθηκε κατάκτηση και φυλετική υπεροχή των Σλάβων στην Πελοπόννησο, με σταδιακή σλαβοποίηση (εξαφάνιση) των γηγενών Ελλήνων, αποτελούσε δώρο στη ρωσική προπαγάνδα, για επικράτηση των Σλάβων σε όλη τη Βαλκανική. Οι Ρώσοι πλησίασαν τον Φαλμεράιερ με δελεαστικές προτάσεις, με τη δημιουργία «μιας φιλίας» με τον κόμη και στρατηγό Αλεξάντερ Ιβάνοβιτς Όστερμαν-Τολστόι. Ο Αυστροβαυαρός περιηγητής και εμπνευστής της θεωρίας, παίζοντας διπλό παιχνίδι ενός «επιστήμονα προπαγανδιστή», βρέθηκε στη δίνη μιας ανισορροπίας συμφερόντων Γερμανίας-Ρωσίας.. Πατούσε πλέον, από φιλοχρηματία, σε δυο βάρκες. Για να αποφύγει τις υπόνοιες για φιλορωσικά αισθήματα, έγραφε στην εφημερίδα του πύρινα άρθρα κατά της ρωσικής πολιτικής. Για να μετριάσει τις αποκλειστικές σλαβικές επιδράσεις στην εξαφάνιση των Αρχαίων Ελλήνων, ολοκλήρωσε τη θεωρία του με τις αλβανικές επιμειξίες. Στο βιβλίο του με τίτλο «Ιστορία της χερσονήσου του Μοριά κατά τους Μεσαιωνικούς Χρόνους» (Geschichte der Halbinsel Morea während des Mittelalters) γράφει:
«Η ελληνική φυλή έχει τελείως εξολοθρευθεί από την Ευρώπη. Η φυσική ομορφιά, το μεγαλείο του πνεύματος, η απλότητα των συνηθειών, η καλλιτεχνική δημιουργία, οι αθλητικοί αγώνες, οι πόλεις, τα χωριά, το μεγαλείο των μνημείων και των αρχαίων ναών, ακόμα και το όνομα του λαού, έχουν εξαφανισθεί από την Ελλάδα …[ ]… Ούτε μία απλή σταγόνα αίματος, γνησίου ελληνικού αίματος, δεν τρέχει στις φλέβες των χριστιανών κατοίκων της σημερινής Ελλάδας. Μια τρομερή καταιγίδα διασκόρπισε ως την πιο απόμακρη γωνιά της Πελοποννήσου μια νέα φυλή, συγγενή προς την μεγάλη φυλή των Σλάβων. Οι Σκύθες / Σλάβοι, οι Ιλλυριοί / Αρβανίτες, οι συγγενικοί λαοί με τους Σέρβους και τους Βουλγάρους, είναι εκείνοι που τώρα ονομάζουμε Έλληνες. Ένας λαός με σλαβικά χαρακτηριστικά, με τοξοειδείς βλεφαρίδες και σκληρά χαρακτηριστικά των Αλβανών βοσκών του βουνού, που φυσικά δεν προέρχεται από το αίμα του Νάρκισσου, του Αλκιβιάδη και του Αντίνοου. Μόνο μια δυνατή ρομαντική φαντασία μπορεί να ονειρεύεται ακόμα μια αναγέννηση των αρχαίων Ελλήνων …[ ]… Ένα διπλό στρώμα από ερείπια και ο βόρβορος δυο νέων και διαφορετικών λαών σκεπάζει τους τάφους των αρχαίων Ελλήνων. Τα αθάνατα έργα του αρχαίου ελληνικού πνεύματος και μερικά ερείπια, που βρίσκονται στην Ελλάδα, αποτελούν τώρα τη μόνη απόδειξη πως, πριν από πολλά χρόνια, υπήρχε ένας λαός σαν τους Έλληνες».
Είναι ένας δυσώδης βόρβορος ρατσιστικών χαρακτηρισμών μίσους και έντονου πάθους, ο οποίος, υποτίθεται, ότι αποτελεί τον βασικό κορμό μιας δήθεν αντικειμενικής επιστημονικής έρευνας.
Όταν ο Φαλμεράιερ αναγκάστηκε να εγκαταλείψει τη μία βάρκα, είχαν ήδη αρχίσει να εμφανίζονται και στην άλλη, τη Γερμανική, τα πρώτα σημάδια ανατροπής και αμαύρωσης του κατασκευασμένου κύρους του ως επιστήμονα.
Είχε ήδη συντελεσθεί η απαξίωση της θεωρίας του από μεγάλους και διάσημους Γερμανούς, Έλληνες και άλλους ευρωπαίους πανεπιστημιακούς ιστορικούς, όπως π.χ. οι γερμανοί Βίλχελμ Τσινκάιζεν, Βάιγκαντ Στατμίλερ, ο καθηγητής κλασικής φιλολογίας Φ. Τίρς, ο σλοβένος Βαρθολομαίος Κόπιταρ κ.ά., οι Έλληνες Κ. Παπαρρηγόπουλος, Κ. Σάθας και δεκάδες άλλοι. Εκείνοι όμως που κονιορτοποίησαν τα επιχειρήματά του ήταν, ο ειδικός σε θέματα μεσαιωνικής ελληνικής ιστορίας, ο διάσημος γερμανός καθηγητής Karl Hopf και η Βαυαρική Ακαδημία Επιστημών και Κλασικών Μελετών. Τα πλήγματα ήταν θανάσιμα, διότι προέρχονταν από τις εγκυρότερες γερμανικές επιστημονικές φωνές.
Δυσμενής εξέλιξη για το προσωπικό του κύρος και την αξιοπιστία της θεωρίας του, ήταν η καταδίκη του, το 1850, από βαυαρικό δικαστήριο, για σεξουαλικό αδίκημα, που διαπράχθηκε στην Ελλάδα τι 1847. Η αιτιολογία της καταδίκης και η εκτέλεση της ταπεινωτικής και σωματικά επώδυνης ποινής της ραφανίδωσης, δεν γνωστοποιήθηκαν ποτέ. Φυλάσσονται ως πολύτιμα κρατικά μυστικά στα απόρρητα αρχεία. Ο διασυρμός και η
κατρακύλα συνεχίστηκαν, όταν η Ακαδημία Επιστημών της Βαυαρίας, ακύρωσε τον διορισμό και τον τιμητικό τίτλο του, ως καθηγητή στο πανεπιστήμιο του Μονάχου, που του απένειμαν οι πολιτικοί του προστάτες.
Σ’ αυτό το άρθρο δεν θα ασχοληθούμε εκτενέστερα με την ουσία της θεωρίας του Φαλμεράιερ. Ο υποφαινόμενος δεν έχει τις απαιτούμενες ειδικές γνώσεις ιστορικού επιστήμονα, για να προβεί σε τέτοιου είδους κριτικές και αναλύσεις. Στο βιβλίο μου για τη σκοτεινή και μυστική ζωή του, υπάρχουν κάποια στοιχεία των ειδικών επιστημόνων, οι οποίοι ξεψάχνισαν τη θεωρία του και σήμερα θεωρείται ρατσιστική, αντιεπιστημονική και βασισμένη σε υποκειμενικά δεδομένα.
Οι δικές μου έρευνες για τον Φαλμεράιερ, επικεντρώθηκαν σε δυο μόνο σημεία:
Α.-Ποιος ήταν ο πραγματικός Φαλμεράιερ, ως άτομο και κοινωνική προσωπικότητα,
και
Β.- Ποιος ήταν ο βαθύτερος στόχος της θεωρίας του.
Από τις πρώτες στιγμές της έρευνας, διαπιστώθηκαν τεράστια αναπάντητα ερωτήματα, για τις πολιτικές επιπτώσεις της θεωρίας, στις τότε επίκαιρες πολιτικές ανακατατάξεις στα Βαλκάνια, αλλά και οι πολύ καλά φυλαγμένες βρώμικες και σκοτεινές πλευρές της ζωής του. Δεν βρήκα και το παραμικρό στοιχείο για την αιτία της καταδίκης του, από το δικαστήριο της Βαυαρίας. Επίσης, η επί πολλά έτη πολιτικής μορφής συνεργασία του με τον στρατηγό Όστερμαν Τολστόι και άλλους ρώσους διπλωμάτες, χαρακτηρίζονται «ως φιλικές συναντήσεις». Αρκεί να διαβάσει κάποιος τις λεπτομέρειες από το ταξίδι αναψυχής και περιήγησης στη Μέση Ανατολή, με τον «φίλο του» ρώσο στρατηγό, για να μείνει αποσβολωμένος από τις περιγραφές ενός δήθεν ταξιδιού αναψυχής και περιήγησης. Ο πλούτος και η χλιδή δεν περιγράφονται. Τα ρούβλια σκορπίζονταν σαν χαρτοπετσέτες. Για έξι μήνες, από τα μέσα Νοεμβρίου 1832 και ως την Άνοιξη του 1833, ο Φαλμεράιερ, περιτριγυρισμένος από πλήθος υπηρετών και καθημερινή ζωή ανατολίτη άρχοντα, περίμενε το «φίλο» του στην Τρίπολη του Λιβάνου. Ο ρώσος κόμης και στρατηγός συνέχιζε «τις αθώες ψυχαγωγικές περιηγήσεις του». Ενταγμένος στο επιτελείο του Ιμπραήμ Πασά της Αιγύπτου (του γνωστού μας Ιμπραήμ που ρήμαξε την επαναστατημένη Ελλάδα) έφτασε ως το Ικόνιο, στην καρδιά της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, κατά τον τουρκο-αιγυπτιακό πόλεμο. Ο Ιμπραήμ είχε την πρόθεση να καταλάβει και την Κωνσταντινούπολη. Η νικηφόρα πορεία του σταμάτησε με εντολή του τσάρου Νικόλαου Α΄. Ο ρώσος στρατηγός που, μαζί με το «φίλο και γραμματέα του» παρίσταναν τους τουρίστες, βρισκόταν σε ένα από τα βασικά κέντρα των εξελίξεων της καταρρέουσας Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Ίσως μας δοθεί η ευκαιρία για να παρουσιάσουμε, με αναλυτικό άρθρο, αυτό το ταξίδι «αναψυχής και περιήγησης», οι κυριότερες πληροφορίες του οποίου θα προέρχονται από το «Fragmente aus dem Orient », που ο Φαλμεράιερ δημοσίευσε το 1845, όταν οι σχέσεις του με τους Ρώσους είχαν οριστικά διαρραγεί. Γι’ αυτό το λόγο, αμφισβητείται, σε πολλά σημεία, η αντικειμενικότητά του.
Θεωρώ ότι αυτή η έρευνά μου, αν και πρότυπη (διότι δεν βρήκα κάτι ανάλογο στην παγκόσμια βιβλιογραφία), δεν είναι πλήρης και ολοκληρωμένη. Δεν μπορούσα να έχω πρόσβαση στα αρχεία της γερμανικής (βαυαρικής) δικαιοσύνης και των γερμανικών και ρωσικών υπηρεσιών αντικατασκοπίας. Εκεί βρίσκονται τα σπουδαιότερα αλλά πολύ καλά κρυμμένα μυστικά.
Ελπίζω, στο μέλλον, κάποιος ή κάποιοι ερευνητές, να κατορθώσουν να ολοκληρώσουν μια χρήσιμη για τον ελληνισμό έρευνα. Διότι , η θεωρία του Φαλμεράιερ είναι σήμερα επιστημονικά αναξιόπιστη, αλλά πολιτικά, κάποια κλωνοποιημένα πνευματικά παιδιά του, την βρικολάκιασαν. Την ανασταίνουν όταν θέλουν να πλήξουν ζωτικά συμφέροντα του Ελληνισμού.
Είδαμε να την βγάζουν από το φέρετρο στη διάρκεια της ναζιστικής κατοχής, την είδαμε στην οικονομική κρίση του 2015, αλλά και στην προπαγάνδα των γνωστών ελλήνων αναθεωρητών της Ιστορίας (ο απλός λαός τους γνωρίζει ως «εθνομηδενιστές»).
Αυτοί οι τελευταίοι, κυρίως κρατικοδίαιτοι, τοποθετημένοι σε ισχυρά υπουργικά πόστα σχολικής εκπαίδευσης και εξωτερικής πολιτικής επί τρεις περίπου δεκαετίες, διαλαλούσαν, ως άλλοι Μέττερνιχ, το σφάλμα των Ελλήνων να επαναστατήσουν εναντίον μιας εξαιρετικής και άριστα διοικούμενης Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, ότι δεν υπήρχαμε ως Έλληνες αλλά «μας κατασκεύασαν» οι Ευρωπαίοι, ότι τα αρχαία ελληνικά είναι μια ξένη γλώσσα, ότι η διδασκαλία ηρωικών γεγονότων (Μαραθώνας, Θερμοπύλες κλπ) ήταν γελοίες καρικατούρες κ.ά.
Η αναθεώρηση της Ιστορίας από αυτή την ομάδα των πανεπιστημιακών και πολιτικών, αποσκοπούσε στην πλήρη αποδοχή της θεωρίας του Φαλμεράιερ. Την στιγμή που εμφανίστηκε αυτή η ομάδα των αναθεωρητών, αρχικά ως επιστημονικός πολιτιστικός όμιλος, η τότε ελληνική πολιτική ηγεσία, είχε σχέσεις πολιτικής και οικονομικής κηδεμονίας από τη γερμανική ελίτ. Υπάρχει άλλη εξήγηση αυτού του καταφανώς αντιπατριωτικού φαινομένου ή (για τους αφελείς!) ήταν ένα τυχαίο γεγονός; Στη διεθνή πολιτική σκακιέρα, δεν υπάρχουν ποτέ ηθικοί φραγμοί ή τυχαία γεγονότα.
Τα κράτη πορεύονται αποκλειστικά, με βάση τα εθνικά και οικονομικά τους συμφέροντα.
ΠΗΓΗ: ΑΡΧΕΙΟΝ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ, 20.11.2023.
arxeion-politismou.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου